سال‌ها حضور و فعالیت او در تئاتر و بر روی صحنه نمایش اما حکایت دیگری دارد. زنجانپور در سینما و تلویزیون بازیگر معتبری است، اما در تئاتر حکم یک قله را دارد.
علی رفیعی سال 1380 نمایش «شازده احتجاب» را در تالار وحدت به روی صحنه برده بود و بازیگر نقش اصلی‌اش هم اکبر زنجانپور. میزان تسلط و مهارت زنجانپور در ایفای نقش اول یک نمایش سه ساعته که اتفاقا بسیار هم پردیالوگ بود تماشاگر را یکسره شگفت‌زده و انگشت به دهان می‌گذاشت. وجاهت، قدرت و هیبت هنری زنجانپور در دقایقی حتی بر کل نمایش سنگینی می‌کرد، بی‌اغراق.
او در تئاتر فوق‌العاده است؛ چه در بازیگری و چه در کارگردانی. بازیگری که سال آینده 70 ساله خواهد شد و نزدیک نیم قرن خاک صحنه را خورده، هنرپیشه نقش اول نمایش‌های بسیاری از بزرگان تئاتر بوده است؛ از ملاقات با بانوی سالخورده مرحوم حمید سمندریان گرفته تا شب هزار و یکم بهرام بیضایی و از بام‌ها و زیر بام‌های جعفر والی تا کلبه والدین و فیزیکدان‌های رضا کرم‌رضایی. حضور زنجانپور روی سن فقط به بازیگری محدود نمی‌شود و گاهی خودش آستین بالا زده و در مقام کارگردان تئاتری را به روی صحنه برده است. نمایشنامه‌نویس مورد علاقه‌اش هم آنتوان چخوف است؛ مدارکش هم باغ آلبالو، سه خواهر، مرغ دریایی، ایوانف و این آخری، دایی وانیا.
زنجانپور بازیگر بزرگی است که تا به امروز آنچنان که باید و شاید قدر ندیده و تحسین نشده است. او در سال‌های جوانی هیچ‌گاه خود را به جریان‌های روزآمد و رایج هنری نسپرد و همیشه گزیده‌کاری کرد. حضورش را در سینمای پیش از انقلاب به یکی دو اثر متعلق به موج نو محدود کرد و در پس از انقلاب هم با طمانینه و تامل نقش‌های پیشنهادی را سبک و سنگین و دستچین نمود. در تلویزیون هم با وجود چند نقش‌آفرینی به یاد ماندنی و ماندگار نتوانست آنچنان که باید و شاید بخصوص در قیاس با تئاتر توانایی‌هایش را به منصه ظهور برساند. شاید بازی واپسین‌اش در سریال «تنهایی لیلا» به قدرت و قوت کارهای سابقش نباشد، اما باز هم نشانه‌هایی دارد از اصالت و اعتبار بازیگری او.
زنجانپور بی‌شک یکی از قله‌های بی‌بدیل حال حاضر تئاتر کشورمان است و البته بازیگری که به قدر لیاقت و جایگاهش قدر و منزلت ندیده، شوربختانه.
