دستان بسته آنها و چشمان باز ما

راه افتادن کمپین های مجازی با عناوین مختلف برای واکنش نشان دادن به فاجعه ای که البته مربوط به امروز نیست، نشان می دهد همبستگی ایرانی و هویت مشترک نهفته در اذهان عمومی ایرانیان، امروز و دیروز نمی شناسد و حتی انتشار خبری که منشأ آن یک حادثه در دل تاریخ معاصر بوده نیز می تواند نوعی اتحاد ملی در سوگواری برای جوانان این مرز و بوم را رقم بزند.

به فیسبوک نگاه کنید، توئیت های ایرانی ها در توئیتر را ببینید، به وایبر، تلگرام، واتس آپ و لاین سر بزنید، همه جا نشانی از عکس های خندان غواصان ایرانی هست در کنار پیام های سوگوارانه ای که نشان می دهد ایران در عزای شهدای خود نشسته است؛ جوانانی با دستان بسته و چشمانی باز که سال ها پیش از بروز فاجعه داعش، به چشمان خود سنگدلی تکفیری ها را دیده بودند.

واکنش عمومی به فاجعه زنده به گور شدن 175 غواص ایرانی که مربوط به عملیات کربلای4 است، نشان می دهد برخلاف تبلیغات ضدایرانی صورت گرفته در همه این سال ها، هنوز ایرانی ها با هر نگرش فکری، چه در داخل و چه حتی خارج کشور، سوگوار شهدای جنگ تحمیلی بوده و رشادت های رزمندگان در جبهه های دفاع از میهن خویش را فراموش نمی کنند.

این همدلی فراگیر در آستانه فرارسیدن سوم خردادی دیگر، نمادی از وحدت ملی در دفاع از ایران است و پیامی واضح به آنهایی می دهد که هنوز سر در سودای «گزینه های روی میز» دارند.

آنها که گمان می برند، فریاد صلح طلبی ایرانی به معنی عبور از ارزش های دفاع مقدس است، نباید از یاد ببرند که از نگاه ایرانی، شهدای زنده به گور شده ایرانی، جز افسران صلح بوده اند که در برابر قساوت افراط گرایان زمان، ایستادگی کردند و امروز هم جوانان ایرانی حاضرند همچنان برای دفاع از صلح رودرروی تندروهایی بایستند که اگر نبود اقتدار و وحدت ایرانی، هنوز هم با تکیه بر جاهلیت تاریخی خود دنبال زنده در گور کردن ایران بودند؛ اما کیست که نداند خاکستر شهدای کربلای4، ققنوس وار، روحیه شجاعت را در میان مردم ایران چنان نهادینه کرده که حالا ادامه دهندگان راه قاتلان غواصان مظلوم ایرانی جرأت رویارویی با ایران ندارند و حامیان آنها مذاکره با ایران را به تجربه تلخ نبردی دیگر ترجیح می دهند.

محمود هرندی - جام جم