درس بزرگ "سردار" به مسؤولان غیرمرتبط

ایران اکونومیست- "رئیس ستاد کل نیروهای مسلح درباره مذاکرات هسته ای گفت: ما می‌توانیم مذاکره داشته باشیم زیرا مقام معظم رهبری اجازه داده‌اند و این یک امر سیاسی مرسوم در دنیا و در دیپلماسی جهانی است که صورت می‌گیرد و وزارت خارجه به میزانی که تعیین شده و آقا اجازه داده‌اند مذاکره می‌کند.
 فیروزآبادی در پایان در پاسخ به سوالی در خصوص اینکه آیا امکان توافق با آمریکا وجود دارد یا خیر، گفت: من مسؤول جنگ با آمریکا هستم نه مذاکرات و راجع به آنها نمی‌توانم نظر دهم."

^{خبرگزاری ها}


اظهارات رئیس ستاد کل نیروهای مسلح، به عنوان عالی ترین مقام نظامی کشور - تحت نظر فرمانده کل قوا - از این نظر حائز اهمیت است که نه تنها موضع گیری خود وی در قبال مسائل سیاسی کشور است، بلکه نشان دهنده خط مشی کلی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی است که باید به عنوان الگوی عمل، نقشه راه همه نیروهای نظامی و انتظامی کشور باشد.

متأسفانه سالیان درازی است که رسم شده است هر مقامی ، فارغ از این که در کجای ساختار سیاسی و تقسیم مسؤولیت ها قرار دارد، درباره همه امور اظهار نظر می کند. از همین رو ، سردار فیروزآبادی هم می توانست به سبک معمول، خطابه ای بلند در باب مذاکره با آمریکا بسراید چه آن که وی ، به عنوان یک مقام مطلع، حتماً تحلیل های خودش را دارد.
با این حال، وی رفتاری کاملاً متمدنانه و منطبق با عقلانیت و تقسیم کار در نظام از خود نشان داد و هوشمندانه پاسخ داد که "من مسؤول جنگ با آمریکا هستم نه مذاکرات".

پاسخ سردار در دل خود این جمله را خطاب به مسؤولانی که خارج از حوزه مسؤولیت خود مداخله گری زبانی می کنند دارد که "جمهوری اسلامی ایران، از دوران ناپختگی عبور کرده و به بلوغ رسیده است و یکی از علائم بلوغ نظام های سیاسی، این است که هر کسی صرفاً در چارچوب مسؤولیت های تعریف شده اش سخن بگوید و عمل کند."

کار نظامیان، حراست از مرزهای کشور و دفاع در برابر متجاوز است و کار دیپلمات ها، حراست از منافع ملی با ابزارهای دیپلماتیک.
اگر قرار باشد که در بحبوحه حساس ترین مذاکرات سیاسی کشور - که سرنوشت ملی بدان وابسته است - هر مقامی جز افراد دخیل در دیپلماسی، سخنی بگوید، قطعاً اثرات سوئی بر مذاکرات و نتایج آن خواهد داشت چرا که دنیا بر اساس استانداردهای موجود، نمی تواند بپذیرد که فلان سخن فلان فرمانده نظامی یا خطیب جمعه ، صرفاً یک دیدگاه شخصی یا حداکثر جناحی بوده است بلکه آن را پیامی سیاسی تلقی می کنند و بر اساس آن، تصمیم می گیرند.

در چنان وضعیتی، دیپلمات های ایرانی، ناگزیرند توان خود که باید صرف امور مهم شود را صرف توجیه و توضیح حرف های مقامات غیرمرتبط کنند و عملاً نزد غریبه ها، اذعان کنند که "در ایران، هر کسی ساز خودش را می زند، ما را جدی نگیرید!"

اظهارات اخیر سرلشکر فیروزآبادی، می تواند معیار و محکی برای سنجش مواضع و سخنان مسؤولان دیگر و مشخصاً نیروهای مسلح باشد. انتظار می رود نیروهای تحت امر سرلشکر، اصول فرمان پذیری در نظام را رعایت کنند و بدانند که آنها مسؤول جنگ با آمریکا هستند، نه مسؤول مذاکره با آمریکا و اظهار نظر درباره جزئیات این مذاکره و حتی قدم زدن ها!

اگر روزی امر دایر بر این شد که ایران با آمریکا یا هر کشور دیگری بجنگد - که امیدواریم این گونه نشود - آنگاه نظامیان عهده دار امر دفاع از کشور خواهند شد و مردم نیز در کنار آنها از میهن شان دفاع خواهند کرد ولی امروز، روز دیپلماسی است و کار را باید دیپلمات ها به پیش ببرند.