به گزارش ایران اکونومیست؛ در این روزها، با توجه به شرایط اقتصادی جهان و فشارهای مالی، تنهایی برای بسیاری از افراد به عنوان یک واقعیت تلخ به چشم می‌آید.
با توجه به افزایش هزینه‌های زندگی، تورم و کاهش درآمد، بسیاری از افراد با مشکلات معیشتی روبرو هستند. نیازهای اساسی مانند مسکن، غذا، پوشاک و بهداشت برای مردم به یک چالش تبدیل شده است. در این شرایط، افراد ممکن است نتوانند وقت و انرژی کافی را برای ارتباطات اجتماعی و اندیشیدن به مسائل روانی و عاطفی صرف کنند. این ممکن است باعث افزایش احساس تنهایی و عدم اتصال به دیگران شود.
علاوه بر این، تحولات فناوری و پیشرفت شبکه‌های اجتماعی نیز می‌تواند تأثیری بر تنهایی داشته باشد. افزایش استفاده از رسانه‌های اجتماعی و ارتباطات آنلاین، ممکن است باعث تضییع ارتباطات اجتماعی در جامعه شود و افراد جامعه را به تنهایی سوق دهد. برخی ممکن است در دنیای مجازی به دنبال رفاه اجتماعی باشند، اما در واقعیت، احساس تنهایی عمیق‌تری را تجربه کنند.
بنابراین، تنهایی در این روزگار به خاطر عوامل اقتصادی می‌تواند به عنوان یک مشکل جدی مطرح شود. برای مقابله با این مسئله، ضروری است که جوامع و دولت‌ها تلاش کنند تا بهبود شرایط اقتصادی و معیشتی را برای افراد فراهم کنند. همچنین، ایجاد فرصت‌های اجتماعی و حمایت از شبکه‌های اجتماعی حقیقی، می‌تواند به کاهش تنهایی و افزایش ارتباطات انسانی کمک کند.
تنهایی می‌تواند به صورت مفهومی یا عاطفی تعبیر شود. ممکن است فرد در حضور دیگران احساس تنهایی کند، حتی اگر اطرافیان به نیازها و درک‌های او پاسخ دهند. این نوع تنهایی عمیق‌تر است و معمولاً ناشی از احساس عدم اتصال و انطباق با دیگران است.
طبق نظریه نیچه مبنی بر این است که انسان می‌تواند به مقامی برسد که هم حیوانی است و هم خدا. او از جانبی محدودیت‌ها و قوانین طبیعت را تجربه می‌کند (حیوان) و از سوی دیگر، توانایی تسلط کامل بر قوانین و نیروهای طبیعت را دارد (خدا). این دیدگاه نشان می‌دهد که هر انسانی به طور جزئی هم حیوان است و هم خدا. از این رو، انسان‌ها می‌توانند تنها زندگی کنند و به میزانی فیلسوف باشند.
اما باز همان دیدگاه اول که گفتیم در ذهن ما می چرخد؛ حتما اگر ارسطو و نیجه اقتصاد دان می بودند بی شک تنهایی این روزهای ما را به وضع بد معیشت و گرانی و اقتصاد با خود درگیر، نسبت می دادند.
