ایرانی‌ها بر پایه شنیده‌های پرشمار از دیگران و بزرگان و براساس خوی ایرانی باور دارند اگر آدمی در برابر ناملایمتی سکوت کند و چیزی نگوید یا حتی اگر درباره داستانی که تلخ است گلایه خود را با صدای بلند فریاد نکند معنایش این است که به آن بی‌مهری یا جور و جفا تن داده و رضایت دارد.
ایرانیان، این روزها که از رسانه‌های پرشمار درون سرزمین و بیرون از مرزها خبر اراده کویت و عربستان درباره میدان گازی «آرش» را شنیده‌اند آرزو می‌کنند سکون نسبی دولت سیزدهم و دستگاه دیپلماسی و وزارت نفت آن همان رضایت نباشد.شهروندان ایرانی بی‌صبرانه چشم به دهان و دست مدیران ارشد سیاسی- اقتصادی نظام جمهوری اسلامی دوخته‌اند تا بشنوند و ببینند سخنی از آنها به گوش می‌رسد یا نوشته‌ای روی کاغذ می‌آید. دنبال کردن خبرهای پیرامون این داستان نشان می‌دهد دست‌کم آن‌طور که باید در این باره سخن و نوشته‌ای جاندار در نکوهش اراده دو کشور یادشده موجود نیست و متنی که نشان دهد مقام‌های وزارت خارجه دراین‌باره اعتراض داشته باشند به صورت گسترده منتشر نشده است.
داستان میدان گازی آرش که حالا از سوی دو کشوری که ایران اراده کرده با آنها دوستی کند بر سر زبان‌ها افتاده است می‌تواند آزمونی برای نظام سیاسی ایران باشد. به این ترتیب که اگر ایران به پاس دوستی و آشتی تازه برپاشده چیزی نگوید و خاموش بماند راه برای اراده‌گرایی دیگران و شمار دیگری از کشورها برای میدان‌ها و چاه‌های گاز و نفت باز می‌شود و ایرانیان با زیان مادی و البته شکست روحی بزرگی روبه‌رو می‌شوند. بنابراین مقام‌های سیاسی- اقتصادی باید داستان جدایی آرش از ایران را جدی فرض کنند و ضمن اصول آداب دیپلماسی و نشان دادن رفتار بردبارانه، اما با آهنگی پرصدا و ترساننده واقعی دو کشور کویت و عربستان را به این راه بکشانند که شهروندان ایرانی هرگز به این خواست آنها تن نخواهند داد. نهادهای مسوول در ایران نباید با ندیدن ژرفای این داستان و رفتاری که نشان از بی‌تصمیمی است زخم هنوز کوچک امروز را به زخمی ناسور برسانند. باید سفت و استوار ایستاد و از هر میزان ثروت ملی ایرانیان دفاع کرد. «آرش» نباید از ایران جدا شود. هرگز!
منبع: ساعت 24
