به گزارش ایران اکونومیست، جعفر طهماسبی از رزمندگان تخریب‌چی دوران جنگ تحمیلی با اشاره به بخشی‌هایی از زندگی شهید سیدعباس میرنوری روایت می‌کند: سیدعباس همیشه اولین کسی بود که آماده برای کار می‌شد و به همین خاطر همیشه سرستون بود و در گذشتن از عرض رودخانه خروشان دز تبحر خاصی داشت. بارها شده بود در حالی که در تب می‌سوخت و توان جسمی‌اش تحلیل رفته بود، بدون اینکه ضعفی نشان بدهد با همان حالش وارد آب می‌شد و حقیقتا عامل روحیه دیگران بود.
شب عملیات «بیت المقدس ۴» آنقدر ذوق داشت که علاوه بر تجهیزات خودش تعداد زیادی نارنجک هم توی کیسه ماسک شیمیایی‌اش ریخته بود تا در موقع لزوم از آن‌ها استفاده کند. شب عملیات بچه‌های تخریب جلو دار غواص‌های لشگر ۱۰ سیدالشهداء (ع) بودند و اولین نفراتی محسوب می‌شدند که در ساحل دشمن پیاده شدند و آن شب سیدعباس سر از پا نمی‌شناخت.
چون ما با عبور از دریاچه دربندیخان از پشت سر دشمن وارد شدیم، میدان مین و موانع لب آب نداشت. فقط یکی دو تا سنگر کمین در ساحلش مستقر کرده بود، که تقریبا روی ساحل دید تیر و آتش نداشتند. وقتی قرار شد بچه‌های تخریب هم کمک بچه‌های گردان رزمی برای حمله به دشمن راهی شوند، رزمنده‌ای که از همه بیشتر خوشحال شد. سیدعباس میرنوری بود و این بار هم سیدعباس سرستون قرار گرفت و نارنجک‌هایی که با خودش برای خاموش کردن کمین‌های دشمن برده بود خیلی به درد خورد.
رزمندگان تخریب و رزمنده‌های گردان‌ها به سنگرهای دشمن روی ارتفاعات شاخ شمیران حمله کردند و تا قبل از روشن شدن هوا به اهدافشان رسیدند و نیروهای دیگری برای ادامه عملیات جایگزین شدند و دستور برگشت بچه‌های تخریب از منطقه درگیری رسید. همه سالم به عقب برگشتند الا یک نفر که مجروح شد و البته با کمک هم به عقب منتقل کردند.
روز هفتم فروردین ۱۳۶۷ گذشت تا فردا غروب مواضع تثبیت شد و دشمن سعی می‌کرد با پاتک‌های سنگین مواضعش را پس بگیرد. چند روز بعد و در روز یازده فروردین ماه ۶۷ چادرهای محل استقرار بچه‌های تخریب در یکی از شیارهای منتهی به دریاچه دربندیخان عراق با راکت شیمیایی که از هواپیمای دشمن بعثی شلیک شد مورد هدف قرار گرفت و ۱۲ رزمنده کمتر از چند دقیقه به علت استنشاق گاز شیمیایی به شهادت رسیدند که سیدعباس میرنوری هم جزو آن‌ها بود. پیکر سیدعباس در گلزار شهدای شهرستان ورامین خاکسپاری شد.
