به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از پایگاه خیری «فیز»، مدل استاندارد کیهان‌شناسی (کاسمولوژی) بر نظریه نسبیت عام استوار است که گرانش را به عنوان خم شدن یا انحنای مکان و زمان توصیف می‌کند. هر چند ثابت شده است که معادلات انیشتین در منظومه شمسی به خوبی مصداق دارند اما این معادلات در کل جهان کیهانی در مرحله عمل به طور مشاهداتی تایید نشده‌اند.
با این حال یک تیم بین‌المللی از کیهان‌شناسان در «پورتسموت» انگلیس قادر شده اند که نظریه گرانش انیشتین را در کرانه‌های دوردست فضا آزمایش کنند.
آنها این کار را از طریق داده‌های مشاهداتی جدید از تلسکوپ های مستقر در زمین و فضا انجام دادند که توسعه کیهانی و نیز اشکال و پراکندگی کهکشان‌های دوردست را سنجش می‌کنند.
این مطالعه در خصوص این موضوع کاوش کرد که آیا اصلاح و تغییراتی در نظریه نسبیت عام می‌تواند به حل برخی از مشکلات و سوالات در مورد مدل استاندارد کیهان‌شناسی پاسخ بدهد.
تغییرات احتمالی در معادلات نسبیت عام در سه کارکرد پدیدارشناختی توضیح دهنده توسعه کیهانی، تاثیرات گرانش بر نور و تاثیرات آن روی ماده مورد بررسی قرار گرفت. این تیم تحقیقاتی با استفاده از یک متد آماری موسوم به «استنباط بیزی» (Bayesian inference) سه کارکرد ذکر شده را همزمان برای اولین بار بازسازی کرد.
پروفسور «کازویا کویاما» از موسسه کیهان شناسی دانشگاه پورتسموت گفت: بازسازی جزئی این کارکردها در گذشته انجام شده بود اما ما داده کافی برای بازسازی صحیح همزمان هر سه کارکرد به طور همزمان نداشتیم.
ماموریت‌های آینده نقشه بسیار دقیق سه بعدی از ماده‌های کیهانی ارائه خواهد کرد و این موجب فراهم شدن نگرش بی‌سابقه‌ای درباره گرانش و جاذبه در فواصل دور خواهد شد.
محققان می‌گویند: همزمان با تحول عرصه کیهان‌شناسی دقیق، ما در آستانه آموختن درباره جاذبه و گرانش در مقیاس‌های کیهانی با دقت بالا هستیم.
