به گزارش ایران اکونومیست به نقل از رسانه های فرانسه ،هیأت داوران معتبرترین جایزۀ ادبی فرانسه، از میان چهار نویسنده ای که به عنوان نامزدهای نهایی معرفی شده بودند، سرانجام ژیرو را به عنوان برندۀ نهایی این دورۀ جایزه گنکور برگزیدند.
دیدیه دکوئن رئیس هیأت داوران جایزۀ ادبی گنکور، با همراهی فیلیپ کلودل، کامیل لورن، پُل کنستان و اریک امانوئل اشمیت که از دیگر اعضای آکادمی گنکور هستند، طبق روال همیشگی برای اعلام برندۀ نهایی جایزۀ ادبی گنکور ٢٠٢٢، در رستوران «دروان» در پاریس گرد هم آمدند.
"بریژیت ژیرو" سیزدهمین زنی است که برندۀ جایزۀ ادبی گنکور شده است؛ پیش از او "لیلا سلیمانی" نویسندۀ مراکشی-فرانسوی، در سال ۲۰۱۶ به خاطر نگارش رمان «ترانۀ شیرین» که توسط انتشارات «گالیمار» به چاپ رسیده بود، برندۀ معتبرترین جایزۀ ادبی فرانسه شده بود.
ژیرو پس از دریافت جایزۀ ادبی گنکور ٢٠٢٢، در رستوران «دروان» به خبرنگاران گفت: دریافت این جایزه برای من بسیار خوشایند است ولی نه به عنوان یک زن، بلکه به عنوان فردی که سالها است در زمینۀ ادبیات کار کرده است.
نویسندۀ ۵۶ سالۀ فرانسوی ، در رمان «سریع زندگی کردن» که توسط انتشارات «فلاماریون» به چاپ رسیده است، به زنجیرۀ وقایعی می پردازد که منجر به مرگ شوهرش در حادثۀ تصادف با موتورسیکلت در سال ١۹۹۹ شد.
ژیرو از سال ٢۰۰١ همواره سعی داشت که از طریق نوشتن بر اندوه پس از مرگ همسرش غلبه کند اما بازگشت او به این موضوع در آخرین رمان خود پس از ۲٣ سال، گواه آن است که این زخم هرگز التیام نیافته است.
او خود در این زمینه گفته است: نیاز داشتم به واکاوی وجود خودم بپردازم، به واکاوی وجود انسان در پایان قرن بیستم و راهی که در آن تمامی رویدادها به گونه ای کم و بیش دیوانه وار به هم مرتبط شده بودند؛ شیوه ای برای زیر سوال بردن سرنوشت.
او که در الجزایر به دنیا آمده و اکنون سالهاست در لیون زندگی می کند، تقریباً تمام زندگی خود را وقف ادبیات کرده است.
او در سال ۱۹۹۷ رمان «اتاق پدر و مادر» را به نگارش در آورد و پس از آن یازده رمان دیگر از جمله «مد سیاه» را نوشت و به چاپ رساند.
