احمدجلالی سفیر ایران در یونسکو بین سال های ۱۳۷۶ - ۱۳۸۵ و ۱۳۹۳- ۱۳۹۹ به ایران اکونومیست می گوید: من ۱۳ سال سفیر ایران در یونسکو بودم و با فرهنگ های مختلف دنیا آشنایی دارم. واقعیت این است که اگر در یک فضای کاملا علمی و ادبی و غیرسیاسی، بخواهیم از ۱۰ شاعر به عنوان شعاری برتر تاریخ جهان نام بریم بی شک، ۵ تن از این شاعران، شعرای زبان فارسی هستند. سایه در واقع میراث دار آنها و زبان فارسی بود.
او افزود: ۲ روز پیش وقتی با پرواز فرانکفورت به همراه یلدا، کاوه و کیوان ابتهاج فرزندان سایه، با پیکر ایشان به تهران آمدم، عجیب ترین پرواز عمرم را انجام دادم. چرا که یک شخصیت ملی و ادبی را در آخرین سفرش به وطن، مشایعت می کردم. اگر چه مرگ سایه اتفاق تلخی است اما خیلی خوشحالم که او در وطن خود و شهری که بسیار آن را دوست داشت، آرام می گیرد. او وطنش را بسیار دوست داشت و بارها گفته بود من مال مردم ایران هستم.
جلالی ادامه داد: برخی شخصیت ها هستند که چه باشند چه نباشند تعلق به تاریخ فرهنگ ما دارند و هوشنگ ابتهاج با آثارش غزل فارسی را زنده کرد و نمونه های بسیار درخشانی از شعر معاصر را رقم زد. این کار او در واقع تکیه گاهی برای نگاه داشتن میراثی غنی است که جوانان امروز ما از آن فاصله گرفته اند. سایه توانست با تصویرسازی های نو در قالب های کهن، این اتصال را برقرار کند.
او گفت: رسانه های ما و مجموعه هایی که کار آموزش نسل آینده را بر عهده دارند تلاش کنند این میراث ادبیات فارسی را نه فقط به عنوان یک زبان، بلکه به عنوان یک تکیه گاه ملی به نسل جدید بشناسند. از این جهت، سایه یک شخصیت ملی است. او شخصیتی بود که تکیه گاه اصلی اش، میراث ادبیات فارسی و فرهنگی بود. این میراث همه ذهنش را پر کرده بود. انسش با تاریخ ادبیات قدیم بسیار زیاد بود و مثلا بوستان سعدی را حفظ بود.
جلالی اضافه کرد: سایه شخصی بود بی اعتنا به تشریفات معمول و آن چه برایش مهم بود این بود که مردم شعر او را بخوانند. می دانید که همه شعرهایش در کتاب هایش نیامده و برخی در رسانه های جمعی منتشر شده است. او می گفت برای من مهم این است مردمی در ایران که من آنها را نمی شناسم با شعر من زندگی کنند.
او گفت: واقعیت این است که زبان فارسی، فقط یک زبان محاوره ای نیست بلکه یک جهان فرهنگی است و خواهد بود. سهم سایه در این ادبیات همچنان درخشان باقی خواهد ماند.
