به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از پایگاه خبری فیز (phys)، در سال ۱۹۹۸ در حالی که کشورهای سراسر جهان با کاهش انتشار کربن بر اساس پیمان کیوتو موافقت کردند، شرکت‌های سوخت فسیلی آمریکا نوعی استراتژی تهاجمی برای تزریق تردید به افکار عمومی در پیش گرفتند.
اکنون، بعد از ۲۵ سال واقعیت تغییر آب‌وهوا برای بیشتر آمریکایی‌ها واضح است؛ زیرا امواج گرما و آتش‌سوزی‌های جنگلی، افزایش سطح آب دریاها و طوفان‌های شدید رایج‌تر شده‌اند.
هفته گذشته، جو بایدن رییس‌جمهور آمریکا، اقداماتی را برای گسترش باد فراساحلی اعلام کرد. البته وی از اعلام وضعیت اضطراری آب‌وهوایی ملی خودداری کرد.
یک دادگاه عالی طی حکمی در ماه گذشته، توانایی دولت فدرال را برای تنظیم میزان انتشار کربن از نیروگاه‌ها محدود کرد؛ به این معنا که تصویب هرگونه محدودیت معنادار برای انتشار گازهای گلخانه‌ای به عهده کنگره‌ای خواهد بود که دوپاره است.
نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که عموم مردم درمورد تغییرات آب‌وهوایی بیشتر از گذشته نگران شده و شمار چشمگیری از آمریکایی‌ها به اجماع علمی بی‌اعتمادتر شده‌اند.
نائومی اُرِسکز (Naomi Oreskes) مورخ علم در دانشگاه هاروارد، که درباره تاریخچه اطلاع‌رسانی نادرست در زمینه تغییرات آب‌وهوایی مطالبی را نوشته است، می‌گوید: فاجعه اینجا است که در سراسر شبکه‌های اجتماعی می‌توان ده‌ها میلیون آمریکایی را یافت که فکر می‌کنند دانشمندان دروغ می‌گویند؛ حتی درباره مواردی که چندین دهه ثابت شده‌اند. چندین دهه به آنها اطلاعات نادرست داده شده است، انکار واقعاً جدی است.
ماه گذشته با وجود گرمای بی‌سابقه در لندن، آتش‌سوزی‌های جنگلی در آلاسکا و سیل تاریخی در استرالیا، پروژه علم و سیاست زیست‌محیطی که طرفدار استفاده از سوخت‌های فسیلی است، در خبرنامه خود اعلام کرد که همه دانشمندان اشتباه کرده‌اند و بحران آب‌وهوایی وجود ندارد!
سال‌ها قبل از اینکه کووید ۱۹ موجی از اطلاعات نادرست را به‌راه بیندازد یا دروغ‌های دونالد ترامپ رییس‌جمهور پیشین آمریکا درباره انتخابات ۲۰۲۰ به شورش در ساختمان کنگره کمک کند، شرکت‌های سوخت فسیلی برای محدود کردن حمایت از کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هزینه‌های زیادی را صرف کردند.
اکنون که همان شرکت‌ها سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر را ترویج می‌کنند، میراث همه اطلاعات نادرست آب‌وهوایی باقی مانده است.
این مساله منجر به شک و تردید بیشتر درخصوص دانشمندان، مؤسسات علمی و رسانه‌هایی که درباره آنها گزارش می‌دهند، شده است. این بی‌اعتمادی با تردید درباره واکسن‌ها یا اقدامات بهداشت عمومی دوران همه‌گیری مانند ماسک‌زدن و قرنطینه منعکس می‌شود.
از دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی، با افزایش آگاهی عمومی درباره تغییرات آب‌وهوایی، شرکت‌های سوخت فسیلی میلیون‌ها دلار در کمپین‌های روابط عمومی سرمایه‌گذاری کردند و انبوهی از شواهد را که از تغییرات آب‌وهوایی حکایت می‌کرد، محکوم کردند.
آنها به اتاق‌های فکر مستقل کمک مالی می‌کردند تا علم را گلچین و دیدگاه‌های حاشیه‌ای را ترویج کنند که به نظر برسد اختلاف دو طرف قانونی دارد. از آن زمان با آشکارترشدن تأثیر تغییرات آب‌وهوایی، این رویکرد ملایم‌تر شد.
درحال حاضر شرکت‌های سوخت فسیلی به احتمال زیاد نقش طرفداران محیط زیست را بازی می‌کنند و از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی یا طرح‌هایی که برای بهبود بهره‌وری انرژی یا جبران انتشار کربن طراحی شده‌اند تبلیغ می‌کنند.
شرکت‌های سوخت فسیلی هرگونه قصد گمراه‌کردن مردم آمریکا را رد می‌کنند و تأکید آنها بر سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر را به عنوان گواهی بر جدی‌گرفتن تغییرات آب‌وهوایی بیان می‌کنند.
