به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از تارنمای آی اف ال ساینس (IFLScience) ساکنان منطقه «غار گوزن سرخ» در جنوب چین بر خلاف گمانه‌زنی‌های گذشته نماینده گونه‌ای منقرض شده از انسان‌ها نبوده‌اند. تحلیل دی‌ان‌ای نشان می‌دهد که آنها تا حد زیادی بخشی از خانواده انسان‌های امروزی بوده‌اند.
بقایای انسانی اولین بار در سال ۱۹۸۹ میلادی در این غار واقع در استان «یونان» Yunnan چین کشف شد. در سال ۲۰۱۲ میلادی کشفیات جدید نشان داد که این بقایا ممکن است مربوط به آخرین بازماندگان از گونه‌ای انسانی به غیر از هومو ساپین باشد اما همچنین این گمانه‌زنی مطرح شد که این بقایا ممکن است مربوط به جمعیت‌های مختلط نژادی بین «نئاندرتال» و انسان های امروزی بوده باشند.
این گمانه‌زنی بر اساس شکل استخوان و دندان‌های باقی مانده در غار «مالو دونگ» (گوزن سرخ) استوار بوده است اما تاکنون «دی ان ای» های قابل بررسی و تعیین زنجیره ژنتیکی به دست نیامده بود که با توجه به آب و هوای گرم منطقه مساله عجیبی نبوده است.
اما اکنون محققان با انتشار مقاله‌ای در نشریه «بیولوژی» می‌گویند که با بررسی دی‌ان‌ای استخراج شده از استخوان یک جمجمه مربوط به ۱۴ هزار سال پیش می‌گویند که تقریبا با قطعیت می‌توانند بگویند که ساکنان این غار همانند انسان‌های امروزی بوده‌اند.
پیش از این شکل جمجمه شبیه به گونه نئاندرتال و فضای نسبتا کوچک حفره مغز در جمجمه محققان را به این نتیجه رساند که این افراد همانند انسان‌های امروزی نبوده‌اند.
دکتر بینگ سو و همکارانش از موسسه علمی کومینگ سپس درصدد تعیین نزدیک‌ترین اقوام بازمانده ساکنان این غار بر آمده و برای این منطور دی ان ای به دست آمده از جمجمه را با دی ان ای جمعیت‌های کنونی مقایسه کردند. نتیجه این بررسی‌ها نشان می دهد که ساکنان این غار در جنوب چین ارتباط نزدیکی با بومیان آمریکا و مردم امروزی در شرق آسیا داشتند.
پیش از این نیز ارتباط بومیان آمریکا با شرق آسیا مشخص شده بود اما یافته‌های غار گوزن سرخ موجب شده که محققان مسیرهای مهاجرتی جدیدی را مطرح کنند. این محققان می‌گویند که مردمانی برای مدتی در جنوب چین (امروزی) ساکن بوده و بعد از مدتی تعدادی از آنها به سمت شمال به احتمال زیاد در امتداد مسیر ساحلی از طریق ژاپن به شمال سفر کرده‌اند.
این یافته‌ها همچنین مدارک بیشتری درباره تنوع ژنتیکی در شرق آسیا در آخرین عصر یخبندان فراهم می‌کند. در این مقاله علمی خاطرنشان شده است که استان یون نان Yunnan() در جنوب چین هنوز هم یکی از نقاطی است که بیشترین تنوع قومی و زبانی را امروز در کشور چین دارد و یکی از مراکز تنوع زیستی گیاهی و حیوانی است.
