به گزارش ایران اکونومیست, روز گذشته ( 26 آبان 92) ساعت سه بعدازظهر به وقت تهران، در کانال پنج تلویزیون فرانسه شاهد میزگردی با حضور «دومینیک دوویلپن» با کارگردانی روزنامه معتبر لوموند بودم. «دوویلپن» که صدارت و وزارت خارجه فرانسه را در دولت «گلیست» آن کشور در کارنامه دارد، سیاست مسدودکننده ای را که لوران فابیو وزیرخارجه کنونی آن کشور در مذاکرات اخیر ژنو در برابر ایران در پیش گرفت به شدت مورد حمله قرار داد و آن را اشتباهی قطعی و به زیان فرانسه دانست! وی چندی پیش که موضوع حمله نظامی به سوریه بسیار داغ شده بود نیز چنان اقدامی را بسیار خطرناک و غلط دانسته بود.
وزیر خارجه سابق فرانسه در این میزگرد با اشاره به موضع خودش به عنوان یک گلیست گفت: دیپلماسی گلیست ها همواره برپایه مذاکره و مصالحه و پراگماتیسم یعنی واقع گرایی قرار داشته است (لابد پایان دادن به جنگ الجزایر را نباید فراموش کرد) و از رفتار غلط لوران فابیو ابراز حیرت کرد و او را که مدعی سوسیالیسم است از هر دست راستی، دست راستی تر نامید. در پاسخ به اینکه شاید این کار او در حمایت از اسراییل بوده است گفت: صلح حتی برای اسراییل نیز مفیدتر از بن بستی است که می تواند منجر به جنگی شود که برای همه ازجمله اسراییل آثار وخیمی به بار آورد. دوویلپن درباره سوریه نیز با اشاره به «کنفرانس طائف» که منجر به مصالحه ای در لبنان شد که به جنگ خانگی آن کشور پایان داد، گفت: در سوریه نیز باید کنفرانسی به منظور پیداکردن راه حل و مصالحه برگزار شود. این در حالی است که «لوران فابیو» چندی پیش هرگونه مذاکره ای را با دولت سوریه مشروط به برکناری بشار اسد کرده بود.
وزیر خارجه دولت شیراک همچنین در پاسخ به عملکردهای حاد دولت سوریه گفت: اینگونه مانع تراشی ها و بهانه جویی ها موجب تداوم کشتار و آوارگی مردم می شود و چه مانعی دارد اگر در آن کشور نیز مانند لبنان نوعی تقسیم بندی قومی در چهار بخش صورت گیرد و مردم از این وضع ناهنجار نجات یابند. دوویلپن گفت: برای فرانسه دو راه وجود دارد: یکی سازش و مصالحه و دیگری شدت عمل که در واقع هر دو عملکرد در فرانسه سابقه دارد. سخنان دوویلپن روی هم رفته بسیار عقل گرایانه و اعتدالی و منطقی بود و با توجه به انتقاداتی که از هر سو نسبت به عملکرد لوران فابیو، حتی از سوی آمریکایی ها شده است، به احتمال قوی در موضع گیری فرانسه در دور بعدی مذاکرات موثر خواهد بود. در خاطره ایرانیان، فرانسه همواره یادآور دو جنبه دوستی و بی وفایی بوده است.
نفوذ عمیق فرهنگی فرانسه در ایران، در مقابل رنجیدگی های ملی از روس و انگلیس، ارزشی دارد که ازدست دادن آن برای فرانسه حتی از زیان ازدست رفتن بازار «پژو - سیتروئن» و شرکت فرانسوی نفت و گاز «توتال» هم بیشتر است. کارگران شرکت ورشکسته پژو باید از گاف نسنجیده و رفتار دن کیشوتی لوران فابیو بیش از هر چیز نگران آینده خودشان باشند که در صورت سازگاری با ایران می توانست طور دیگری رقم بخورد.
مدیران توتال نیز که با پیشدستی همین چند روز پیش بی تابی خودشان را برای بازگشت نشان داده بودند، اکنون باید منتظر واکنش ایرانیانی باشند که از فرانسه انتظار دارند در سیاست پیرو اندیشمندانی مانند «مونتسکیو» و «دوتوکویل» باشند نه رفتار عناد آمیز لوران فابیو که «نان به نرخ روز» بودن را تداعی کرده و کاسبکارانه، فروش اسلحه به عربستان و سرمایه گذاری اش در پژو را مدنظر قرار داده و اتهام دیپلماسی بدنامی را به فرانسه وارد می کند.
این مساله بیش از آنکه یادآور محله وزارت خارجه فرانسه در «که دورسه» باشد، یاد آور عملکردی به اصطلاح «پیگالی» است که زمانی آغوش به روی صدام حسین می گشاید و زمانی همدمی قذافی را پاس می دارد! بگذارید در پایان، خاطره ای شخصی را هم بازگو کنم. در زمان جنگ عراق و ایران، دولت سوسیالیست «میتران» که جانب صدام حسین - از دید پیگالی لابد سوسیالیست ها – را گرفته بود هواپیماهای «اگزوسه» و موشک های «سوپراتاندای» خود را «با خلبان فرانسوی» به صدام کرایه داده بود.
و برای هنرنمایی که لابد یادآور موشکی بود که در جنگ آرژانتین و بریتانیا آن کشتی بریتانیایی را غرق کرد، موشکی حرارت یاب به نیروگاه نکا شلیک کرد که وارد دودکش عظیم آن کارخانه شد. خوشبختانه آن موشک در میانه راه از شدت حرارت درون دودکش منفجر شد و من شاهد زنده آن دودکش مخروبه ام! اگر آن بمب در مقصدش در کف نیروگاه منفجر می شد، گذشته از فاجعه ای صنعتی و مالی، صدها نیروی انسانی را تلف می کرد! که البته سیاست پیگالی به این چیزها نمی اندیشد. آقای فابیو! ما آن حادثه را به یاد داریم و شما هم به یاد داشته باشید که ما در ایران مثالی داریم که می گوید: «شتر، مرده اش هم از خر، بزرگ تر است».
شرق
