این فیلمساز اهل آبادان درباره حال و احوال این روزهایش پس از حادثه تلخ «متروپل» در زادگاهش در گفت‌وگویی با ایران اکونومیست بیان کرد: در وهله اول آبادانی بودن حس متفاوتی را از این حادثه به من منتقل می‌کند، البته همه ما نسبت به شهرهایمان علاقه داریم و این در کنار علاقه‌ی کلی به کشورمان است. اگر این اتفاق مثلا در آذربایجان، اصفهان یا تهران رخ می‌داد همین‌قدر آزرده می‌شدیم ولی برای آدم‌هایی که اهل این شهر هستند قاعدتاً به‌خاطر عِرقی که دارند حس شدیدتری وجود دارد. برای من این یک وجه از چیزی است که امروز در آبادان شاهدیم و وجه دیگر این است که «آبادان» یکسری ویژگی‌های ملی دارد؛ شهری مقاوم که تقریباً هه مردم ایران و کسانی که سن و سالشان اجازه می‌داد در زمان جنگ سری به آنجا زدند و خاطره‌ای از آن شهر دارند.
آبادان از مرزهای مهم کشور است؛ شهری است که یک مرز آبی - خاکی حساس دارد و حکام از قدیم با تدبیرهایی که می‌کردند سعی داشتند به لحاظ رفاه و رضایتمندی شهروندان و مسائل امنیتی طوری در آنجا برنامه‌ریزی کنند که اگر روزی تعرضی صورت گرفت، این مرزنشین‌ها آنقدر راضی و علاقه‌مند به خاک و سرزمین‌شان باشند که بایستند و بجنگند، و آبادان این کار را انجام داد اما نمی‌دانم اگر حادثه جدیدی رخ دهد به راحتی می‌توانم بگویم که باز هم آبادان و مردمش مثل قبل باشند؟
او گفت: با تمام این ویژگی‌هایی که آبادان دارد، باید بهتر با این شهر برخورد می‌شد اما برعکس! کسانی که سال‌ها از شهرشان دور بودند و با سختی مهاجر شهرها و روستاهای مختلف شده بودند، به شهر خود برگشتند به این امید که سال‌های سخت گذشته جبران شود ولی چه اتفاقی افتاد؟ ابتدا در بازسازی‌ها از تخلف و اختلاس و ... گزارش می‌شد و نکته اساسی در این اتفاق‌ها سانسوری بوده که اجازه روشنگری نمی‌دهد. این سانسور عجیب و غریب به شدت کمک کرده تا برخی در هر گوشه‌ای از کشور هر کاری که می‌خواهند انجام دهند. آیا این توقع وجود دارد که با سکوت کامل همه چیز خوب و خوش پیش برود؟ در مورد این حادثه اخیر سال‌هاست که آن آقا خلاف می‌کرده و امروز مسئولان ما در تلویزیون، بعد از مرگِ سهراب نوشدارو آورده‌اند و می‌گویند که چند شهردار و مقام مسئول در این اتفاق نقش داشته‌اند!
کارگردان فیلم «مزار شریف» ادامه داد: البته این‌ها بخشی از چیزی است که ما در این اتفاق می‌بینیم و از همه بدتر این است که یک برج ویران شده، تعدادی آدم هنوز زیر آوار هستند، مردم با استغاثه و فریاد درخواست کمک دارند تا فرزند، پدر یا مادرشان از زیر آوار بیرون آورده شوند شاید که هنوز زنده باشند و آن وقت برخی به سمتی می‌روند که تصور می‌کنی یک تعمد برای درآوردن لج مردم و تبدیل خشم آن‌ها به فاجعه وجود دارد. فراموش نکنیم که این مردم افرادی نیستند که ضد انقلاب باشند، منافق باشند، از خارج آمده باشند یا دست‌اندرکار نظام شاهنشاهی باشند. این‌ها مردمی هستند که خانواده‌هایشان زیر آوار هستند.
برزیده یاداور شد: من خودم فردی مذهبی هستم، به امام زمان اعتقاد دارم، به انقلابی اعتقاد دارم که به‌خاطر آن جنگیدم، زخمی شدم، جانباز شدم ولی دوست ندارم در اینجا ما را خودی و غیرخودی کنند. آن‌وقت مسوولان محلی در این حادثه یک عذرخواهی هم از مردم نکنند.
وی در پایان گفت: من براساس برخورد و تجربه‌ای که به چشم دیده‌ام می‌گویم که در بسیاری از نقاط کشور همانند این برج زیاد ساخته شده، چون با پول همه کار می‌توان انجام داد.
