هشدار درمورد افزایش افسردگی در سالمندان مجرد / روزانه 32 سالمند در ایران ازدواج می کنند

جالب است بدانيد، افرادي که در طول اين پنج سال ازدواج کرده بودند، در مصاحبه دوم بهبود وضعيت رواني شان را نسبت به آنهايي که ازدواج نکرده بودند، گزارش دادند. آنها در يک مقياس 84 نمره اي افسردگي به طور متوسط 3/42 نمره پايين تري پيدا کرده بودند.
 

وقتي محققان ميزان تأثير ازدواج را بر حسب افسرده بودن در شروع تحقيق در افراد مورد آزمايش اندازه گرفتند، نتايج حاصل بر خلاف انتظارشان بود؛ زيرا افراد افسرده اي که ازدواج کرده، نسبت به افراد افسرده اي که ازدواج نکرده بودند به طور متوسط 7/56 نمره کاهش نشان مي دادند، در حالي که اين کاهش در مورد افراد شادي که ازدواج کرده بودند تنها 87/1 نمره بود. به عبارت ديگر ازدواج تقويت رواني بسيار بيشتري در افراد افسرده ايجاد کرده بود تا افراد شاد.

 

جالب آنکه در همین تحقیقات عنوان شده است که زندگي کردن در کنار همسر براي سلامت سالمندان نيز مفيد است؛ زيرا براساس نتايج بررسي پژوهشگران که در نشريه آمريکايي سلامت جامعه به چاپ رسيده، آن دسته از مردان و زناني که در سنين سالمندي همسر دارند و در کنار او زندگي مي کنند، از نظر وضع سلامت در شرايط بهتري قرار دارند و بيشتر از سالمندان مجرد تحت مراقبت هاي بهداشتي پزشکي قرار مي گيرند. پژوهشگران با بررسي چندين ساله بر روي بيش از 13 هزار زن و مرد بالاي 65 سال به اين نتيجه رسيدند: سالمنداني که در کنار همسر خود زندگي مي کنند، اميد به زندگي بيشتري دارند و آزمايشهاي دوره اي نظير غربالگري سرطان روده بزرگ، اندازه گيري فشارخون، ميزان کلسترول و قند خون و... را به موقع انجام مي دهند. 

 

بر عکس سالمندان مجرد، زياد به کنترل سلامت خود علاقه مند نيستند و علايم افسردگي در آنان بيشتر مشاهده مي شود، در حالي که سالمنداني که همسر دارند، از روحيه با نشاط تر و اعتماد به نفس بيشتري برخوردارند. پس باز هم تا دير نشده ازدواج کنيد.

 

با این همه فرزندان نباید این نکته را فراموش کنند که امروز برخلاف گذشته زندگی خانوادگی از گستردگی گذشته برخوردار نیست و تنهایی سالمندان پس از فوت همسر آثار سوئی بر روان آن‌ها به جای می‌گذارد. فرزندان باید نگران والدین خود باشند و حتی برای آشنایی والد تنهای خود با یک همسر مناسب برنامه‌ریزی کنند تا در نشست‌های خانوادگی و در رفت‌ و آمدهای دوستانه با همکاران و همسایگان خود اگر مورد خاصی وجود داشت موجبات آشنایی بیشتر صورت گیرد. 

 

علی مددیان‌پاک روان‌شناس در این باره می گوید: آدمی در هر دوره‌ای به توجه و مراقبت نیاز دارد. در کودکی والدین و در میانسالی همسران مراقب یکدیگر هستند. هرچه سن بالا می‌رود توانایی‌های فرد کمتر می‌شود و نیاز او به مراقبت افزایش می‌یابد، به ویژه در مردان به دلیل اینکه توجه کمتری نسبت به سلامت خود دارند و کمتر به پزشک مراجعه می‌کنند، لزوم وجود همسران در کنار هم امری ضروری است. 

 

وی با بیان اینکه یکی از اهداف کلی ازدواج مراقبت جسمانی و روانی همسران از یکدیگر است، می‌ گوید: افراد مسن چون فرزندانشان یا ازدواج کرده یا در خارج از کشور هستند، احساس تنهایی دارند و این امر زمانی سخت‌تر می‌شود که یکی از زوجین فوت کند. ‌فرد وقتی تنها شود و با کسی صحبت نکند، تخلیه هیجانی نمی‌شود و این امر به افسردگی او منجر می‌شود. متأسفانه در ایران افراد سالمند برای ازدواج دوباره تحت فشار از سوی خانواده هستند. فرد مجبور است به خاطر باورهای غلط اجتماعی و اثبات وفاداری خود به همسرش تا پایان عمر تنها زندگی کند، در صورتی که وفاداری تنها زمانی معنا می‌دهد که فرد زنده است ولی وقتی شریک زندگی می‌میرد معنای خود را از دست می‌دهد و حتی دین اسلام هم اجازه ازدواج مجدد را داده است.  از سوی دیگر با ازدواج دوباره، هزینه‌های بالای زندگی، درمان و... بین دو طرف تقسیم می‌شود که این امر از بار مشکلات می‌کاهد.