آقای روحانی به خوبی توانست مواضع و دیدگاه های ایران را در سخنرانی خود تبیین کند و به بیم ها و امیدهای ایران در عرصه روابط منطقه ای و فرا منطقه ای بپردازد. این سخنرانی به نوعی تکمیل کننده رویکرد مثبت سخنان باراک اوباما بود. زمینه سازی برای آینده ای بهتر در روابط خارجی ایران با پرهیز از آنچه که می توان «جوزدگی» و «هیجان» سیاسی نامید، همراه با باز گذاشتن درهای امید قطعا از محورهای اصلی محتوایی این سخنرانی بود.
فضای بینابینی که اکنون میان ایران و آمریکا گشوده شده است دارای نوعی تعلیق مثبت در روابط بین المللی به نفع ایران است که به نظر می رسد آقای روحانی سعی دارد تا با تکیه بر تغییرات ایجاد شده در مناسبات داخلی ایران و بخصوص وضعیتی که بعد از انتخابات 24 خرداد حادث گشته، آن را با روش گام به گام که هم بتواند حافظ منافع ملی ایران در خارج از مرزها باشد و هم شوکی به جامعه وارد نکند، پیش ببرد. تلاش آقای روحانی در این مسیر است که بتواند مجموعه مناسبات داخلی ایران را قدم به قدم با تحولاتی که احتمالا در مناسبات خارجی شاهد خواهیم بود همسو و یا به عبارتی «آداپته» کند.
این البته تاکتیکی هوشمندانه خواهد بود که امکان جبهه گیری های تند داخلی را کاهش خواهد داد. تغییر مناسبات خارجی اگر در یک ظرف زمانی گسترده قرار بگیرد می تواند با متاثر کردن گروه های تندرو از مواضع عمومی منجر به هماهنگی بیشتر در داخل شود. همزمان هم آقای روحانی به درستی کوشید تا همچنان از موضع عزت ملی با دنیا و خصوصا آمریکا سخن بگوید و ایران را محتاج تمام و کمال رابطه با غرب نشان ندهد.
رئیس جمهور توانست این تصویر را ایجاد کند که بهبود روابط با ایران و ایجاد صلح در منطقه نه به نفع کشور ما بلکه به نفع تمام دنیا خواهد بود و در این میان نیز کشورهای غربی خود از مسببین برخی آشفتگی ها هستند. این رویکرد میان دستی و پرهیز از تندروی در این مسیر می تواند ذکاوت دیپلماتیک رئیس جمهور و مشاوران و همراهان او در سیاست خارجی را نشان دهد. در یک کلام سخنرانی آقای روحانی خلایی را که ایران 8 سال در مجمع عمومی سازمان ملل متحد احساس می کرد جبران نمود.
