معصومه باقری نویسنده کتاب «صفرمطلق» یادداشتی برای دختران کابل افغانستان که در حادثه تروریستی اخیر به شهادت رسیدند، نوشته است. یادداشت این نویسنده را در ادامه می خوانید:
«امروز دخترکانِ مدرسه‌ی کابل به صفرمطلق رسیدند. غمی روی شانه‌هایشان بود که سنگینی‌اش زمین را عذاب می‌داد. آرام و قرار نداشتند. اشکی توی چشمانشان جریان داشت که گونه‌هایشان را می‌سوخت.
امروز مدرسه‌ی دخترانی که می‌خواستند بیاموزند و شاد باشند، به دستِ متحجرانی سنگدل ویران شده و این تمامِ ماجرا نیست. زخم و خون و سوختن و مرگ سهمِ دخترانی بود که هیچ گناهی نداشتند.
حرف از نژادپرستی و ظلم کهنه و مستعمل نمی‌شود، بلکه سال‌هاست که خونِ زمین را می‌خورد.
مادرانی که هنوز در داغستان به جست‌وجوی فرزندانِ گمشده‌ی خود آواره هستند و جلوی بیمارستان‌ها تجمع کرده و اسامیِ روی دیوار‌ها را می‌خوانند و آمارِ سردخانه‌ها را پیگیری می‌کنند.
امروز ظلم و تعصب و جهالت متهم است. اینک که صدا‌های خفه و دردآلود در گلوی دخترکانِ مدرسه‌ی کابل مدفون شده است، چه کسی می‌خواهد از سینه‌های سوخته مادرانِ اندوهگین چیزی بنویسد؟
آیا تکرار این حوادثِ خونین سوال‌برانگیز نیست؟ آیا نسل‌کشی و کُشتارِ این مسلمانان داغِ کوچکی است که احساس نمی‌شود؟
امروز این اندوه مثلِ پوستی سوخته، چسبیده به آهنِ داغِ بی‌رحمی و جنایت و تدمیر.
هولناک‌ترین تدمیر در دنیا، زخم زدن به روحِ آدم‌هاست. این زخم از کُشتار و هلاکت بدتر است. چون انسان در آن تمام می‌شود، امّا نمی‌شود. زخمِ ساده‌ای است که انسان در آن هلاک می‌شود، امّا نمی‌شود. زنده بودن در تلخی و تباهی از جنایت بدتر است.»
باشگاه خبرنگاران جوان
