به گزارش ايران اكونوميست, نام حضرت معصومه، فاطمه است. در کتاب های روایی و تاریخی نیز، از آن حضرت
با عنوان فاطمه بنت موسى بن جعفر (ع) یاد شده است، [1] امّا صدها سال است
که آن حضرت با این لقب مشهور هستند، [2] و این لقب نزد ایرانیان تبدیل به
اسم برای ایشان شده است.
حضرت معصومه (س)، معصوم به معنایی که در مورد پیامبران و امامان به کار می
رود [3] نبوده، امّا ایشان دارای طهارت روح و کمالات معنوی بالایی بودند،
به گونه ای که به زائرانش وعده بهشت داده شده است. [4]
لازم به ذکر است که عصمت امر نسبی است. با توجه به روایاتی که در شأن و
منزلت حضرت معصومه وارد شده است، [5] می توان مرتبه ای از عصمت – نه در حد
ائمه- برای ایشان قائل شد. این مسئله در حق چنین بانویی بعید به نظر نمی
رسد؛ چرا که این حد از عصمت به معنای دوری از گناه در زندگی عالمان بزرگ
نیز فراوان مشاهده می شود.117
پی نوشت ها:
[1] . شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج 2، ص 267، نشر جهان، تهران، چاپ اول، 1378 ق.
[2] ر. ک: مجلسی، بحار الانوار، ج 106، ص 168.
[3] . معصوم کسی است که به لطف خدا از هرگونه آلودگی به گناه و کارهای زشت
و ناشایست و پلید امتناع کند، آنهم نه به گونه جبری، بلکه در حالی که توان
انجام آنها را داشته باشد، نیز از هرگونه اشتباه و خطایی به دور است. حضرت
امام جعفر صادق (ع) در این خصوص می فرماید: "المعصوم؛ هو الممتنع بالله من
جمیع المحارم. و قد قال الله تبارک و تعالی: و من یعتصم بالله فقد هدی الی
صراط مستقیم؛ معصوم کسی است که توسط خدا از همه گناهان حفظ می شود و
خداوند در این باره فرمود: هر آن که به حفظ الاهی بپیوندد، به یقین به راه
راست هدایت شد، شیخ صدوق، معانی الاخبار، ص 132، انتشارات جامعه مدرسین قم،
1361 هـ ش، برگرفته از نمایه مفهوم عصمت و امکان عصمت افراد شماره 249.
[4] . عاملى، شیخ حر، وسائلالشیعة، ج 14، ص 576، ح 94، مؤسسه آل البیت
علیهمالسلام، قم، 1409 هجرى قمر، مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ
فِی ثَوَابِ الْأَعْمَالِ وَ عُیُونِ الْأَخْبَارِ عَنْ أَبِیهِ وَ
مُحَمَّدِ بْنِ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ
عَنْ أَبِیهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ سَعْدٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ
الرِّضَا (ع) عَنْ زِیَارَةِ فَاطِمَةَ بِنْتِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ (ع)
بِقُمَّ فَقَالَ مَنْ زَارَهَا فَلَهُ الْجَنَّة.
[5] ر. ک: حر عاملی، وسائل الشیعة، ج 14، ص 576، ح 19850و19851.
منبع: تسنيم
