به گزارش "ورزش سه"، بیانکونر ها که در تاریخ غنی خود، جلودار سپردن بازیکن به آتزوری بودند. اما به نظر در سال های اخیر، فلسفه و رویکرد تیم منطقه "پیه مونته" دچار دگرگونی شده باشد، متدی که هیچگاه با رویکرد و فلسفه باشگاه بانوی پیر هم خوانی نداشته است.
چنانچه فدریکو برناردسکی را منحصرا یک وینگر بنامیم، برای بیانکونری ها دومین فصلی تلقی خواهد شد که فقدان یک بازیکن شاخص ایتالیایی را در خط میانی خود حس می کنند. برای باشگاهی که خود روزگاری بازیکنانِ پرآوازه همچون مارکو تاردلی، جانکارلو ماروکی، آنجلو دی لیویو، آنتونیو کونته، جانلوکا پسوتو، مائورو کامورانزی و آندره‌آ پیرلو نبض خط میانی را در اختیار می گرفتند.از کلودیو مارکیزیو می توان آخرین نمونه موفق چند سال اخیر نام برد.به نظر با خلا بازیکن خلاق داخلی، بیانکونری ها لاجرم میانه میدان را به میرالم پیانیچ، آدرین رابیو ، بلیز ماتوئیدی ،آرون رمزی سپرده است.
سیاستی که به نظر جرقه اش با روی کار آمدن ماسیمو آلگری زده شد، اگر چه او همواره مدعی بوده کوچکترین مداخله ای در نقل و انتقالات باشگاه نداشته. پس از سیطره تیم در رقابت های داخلی، مقامات بیانکونری علاقه چندانی برای تغییر رویکرد نشان ندادند. شعار آنیلی مالک باشگاه از برنامه ریزی 6 فصل آینده بانوی پیر، به وضوح سیاست و اولویت کنونی یوونتوس را عیان می کرد" تثبیت جایگاه در رأس هرم فوتبال".
از طرفی رقیب بیانکونری ها، اینتر که همواره به جذب بازیکن از سرتاسر دنیا معروف بوده، کمی از سیاست سابق خود فاصله گرفته. آنها در سال های اخیر با روی آوردن به استعداد داخلی درصدد احیای دوباره بودند. آخرین نمونه رونمایی شده نراتزوری جذب نیکولو بارلا یکی از استعدادهای نوظهور ایتالیا بوده، اما راه راه پوشان تورین که خود روزگاری خاستگاه کشف و پرورش استعداد بوده با دگرگونی تئوری خود اولویت را در خرید با تگِ "بازیکن آزاد" می بیند.
از خاطر نبریم، بوفون جوان هنگامی که از منطقه امیلیا رومانا به شهر تورین نقل مکان کرد، مرتبه دیگری از سطح خود را در بیانکونری به معرض نمایش قرار داد، کیه لینی ناشناخته در لیورنو و فلورانس، با تحکیم جایگاه خود به ستون مستحکم در خط دفاعی بانوی پیر بدل گشت.
مارکیزیو و بونوچی در اینجا مجال رشد پبدا کرده بودند، آنها همان باشگاهی بودند که استعدادِ پسر ترویزویی و خوش تکنیک با حرکات کم‌نظیر در "سری بی" را آشکار ساختند. همانی که عصری پای راستِ مرگبارش کابوس تیم های ایتالیایی بوده؛ الکس دل‌پیرو، همانی که بسان انیو موریکونه نوازنده مطرح کشورش در زمین شروع به نواختن استعداد غریزی خود می کرد.این همان باشگاهی بود که با پروردن این استعداد "آله" را به درجات رفیع رسانده بود.
از طرفی همواره در تاریخ و ریشه بیانکونری وجود یک "فوق ستاره" امر متداولی بوده، همانگونه که فصل گذشته گرانترین بازیکن تاریخ سری آ، رونالدو جذب شد.لازمه یک باشگاه بزرگ همواره همین بوده.
بعد از تجربه موفقِ خریدِ عمر سیووری افسانه ای و هلموت هالر بازیکن آلمانِ غربی تبار، مقامات بانوی پیر در اوایل دهه 80 با جذبِ میشل پلاتینی و زبیگنیو بونیک لهستانی پروسه خرید ستاره از "خارجِ سرزمین چکمه" در باشگاه را از نو کلید زدند، پروسه موفقی که با نخستین قهرمانی یوونتوس در اروپا با گلزنی پلاتینی رعب انگیز مقابل لیورپول همراه بود. اما باید نظاره گر بود و دید که سرانجام رونالدو، پلاتینی خواهد شد؟
بیانکونری بعدها ستارگانی همچون میشل لادروپ خوش سیما، دوره ی کوتاه مدت ایان راش اسطورهِ قرمزهای منطقه مرسی‌ساید را رهسپار تورین کردند. بیانکونر ها به رویکرد خود ادامه دادند، اما مبنا و استخوان بندی باشگاه اصیل ماندن خود را حفظ کرد. از خاطر نبریم در سال 2011 یوونتوس با تکیه بر همین فلسفه توانست دوباره در سری آ قد اعلم کند. آرتورو ویدال و میرکو ووچینیچ تنها بازیکنان شاخصِ غیر ایتالیایی تیم کونته محسوب می شدند.
از منظر ملی، در ایتالیا همواره قانون نانوشته وجود داشته که موفقیت آتزوری در گرو یوونتوس آماده بوده است. ایتالیای قهرمان جام جهانی 1982 از این دست تیم ها بود، زمانی که بیانکونری ها ساختار اصلی آتزوری را تشکیل می دادند. ایتالیای فرصت طلب "انزو بیرزوت" آلمانِ مدعی "یوپ دروال" را با همین معجون از پای در آوردند، تمامی بازیکن های راهی شده بانوی پیر به جام جهانی، در ترکیب ثابت لاجوردی پوشان در بازی پایانی حاضر بودند. کاپیتان دینو زوف مسئول حصار دروازه، شیره آ و کلودیو جنتیله در قلب دفاعی، کابرینی در سمت چپ دفاعی و مارکو تاردلی و پائولو روسی گلزنان آتزوری در فینال، در خط میانی و مهاجم به بازی گرفته شذند. ایتالیای فاتح جام جهانی در هزاره جدید با مارچلو لیپی این بار از روی دست لاجوردی پوشان بیرزوت با پنج بازیکن تیم تورینی جام را از چنگ فرانسوی ها درآوردن. تنها این بار اسامی متفاوت بود. بوفون، کاناوارو، کامورانزی، زامبروتا و دل‌پیرو.
از طرفی یوونتوس8 فصل پیاپی حکمران مطلق سری آ بوده، آنها دو بار تا آستانه فتح لیگ قهرمانان پیش رفتند، اما دیدیم تیم ملی ایتالیا حتی برای صعود به جام جهانی در دوره گذشته و صعود به مرحله نهایی لیگ ملت ها عاجز ماند. چه اتفاقی افتاده بود؟
مفسران ایتالیایی معتقد بودن بعد از ظهور بازیکنان بزرگی نظیر دل پیرو، مالدینی، پیرلو، توتی و بوفون نسل جدید ایتالیا قادر نبوده همپای نسل گذشته، استعداد شگرفی تحویل آتزوری دهد. اما در این بین باید این تئوری را مطرح کرد، باشگاه های ایتالیایی برای پرورش استعداد های تازه و پوست اندازی نسل جدید چه گام ِموثری برداشته بودند. فصل گذشته دیدیم یوونتوس مقابل میلان در سن سیرو و برابر جنوا در لوئیجی فراری، تنها از یک بازیکن ایتالیایی در ترکیب ثابت خود بهره می برد، این در تاریخ باشگاه بیانکونری بی سابقه بوده.
شاید سیرنزول نسل کنونی فوتبال ایتالیا و عدم موفقیت بازیکنانی همچون استورارو، پادوین، لانزافامه، مارونه، د شیلیه و لئالی و جووینکو در مقایسه با ستارگانی همچون دل پیرو، مارکیزیو، کیه لینی، و.. بیانکونر ها را برای پرورش نسل جدید داخلی ماهیوس کرده باشد، اما از یاد نبریم که همواره لازمه آتزوری موفق، داشتن یوونتوسِ آماده با حفظ ساختار داخلی بوده. عدم پرورش صحیح نسل جدید آتزوری، یکی از تبعات آن، عدم راهیابی ایتالیا در دور گذشته جام جهانی بوده، همانگونه که حذف ماه گذشته تیم ملی زیر 21 سال ایتالیا به عنوان میزبان در مرحله گروهی، می تواند زنگ خطری برای نسل آینده آتزوری باشد.
بیانکونری و تیم های ایتالیایی با تغییر نگرش و روی آوردن به فلسفه گذشته خود می توانند خون تازه ای به رگ های آتزوری جریان بیندازند. مویزه کین نشان داده یکی از همان استعداد ها موفق خواهد بود که بعد از جوانه زدن، نیاز به حمایت برای قدم نهادن راه بزرگان در بیانکونری و البته آتزوری خواهد داشت.
سید امیر میرصالحی
