به گزارش باشگاه خبرنگاران-محمود حبیبی کسبی شاعر با اشاره به تفاوت های عمده در شعر آیینی حال حاضر با گذشته گفت: در روزگار گذشته تا پیش از صد سال پیش، شاعر در اغلب شعرهای آیینی به بیان عین روایات،داستان ها و وقایع تاریخ اسلام بسنده می کرد اگر قرار بود شعری درباره عاشورا سروده شود به بیان خود واقعه مطابق آنچه روی داده می پرداخت اما در روزگار ما از آنجایی که نیما تحولات در شعر ایجاد کرد؛ شعر روزگار مدرن با روزگار گذشته علاوه بر کوتاه و بلند کردن مصراع ها، جزئی نگر شد. در شعر این روزگار دیگر نمی توان به بیان کلیات بسنده کرد علاوه بر این تکرار مکررات در شعر آیینی شده است و بسیاری از شاعرانی که قصد نوگرایی و نوپردازی دارند؛ این نوگرایی و نوپردازی روی آوردن به قالب های نو نیست بلکه در شعر کلاسیک هم دیده می شود منظور از نوپردازی، نوپردازی در مضمون است برای اینکه بتوانند نوپردازی کنند به زبان حال سرایی و جزئی نگری در بیان وقایع روی می آوردند.
وی افزود: شاعران آیینی از لحاظ تاریخی درجریان نیستند چه مکالماتی بین بزرگان دین رد و بدل شده است یا اولیا و اشقیا چه سخنانی به یکدیگر گفتند در اینجا شاعر آیینی از خیالش استفاده می کند بنابراین این امکان جزئی نگری در شعر آیینی و حال سرایی، هم یک امکان بالقوه است و هم می توان آن را یک تهدید به حساب آورد. در صورتی که شاعر آیینی با معارف دینی آشنا و امام شناس خوبی باشد می تواند از زبان حال سرایی به نحو خوبی استفاده کند اما شاعری که با معارف اسلامی آشنا نیست و امام شناسی خوبی ندارد این تهدید در شعرش وجود دارد که از معارف حقه شیعی تنزل پیدا کند و کلماتی در شعرش وارد شود که مناسب سرودن برای معصومین نیست این اتفاقاتی که در شعر آیینی ما افتاده هم یک فرصت هم یک تهدید است اگر شاعر آیینی آماده نباشد و آشنا به معارف اسلامی و امام شناسی نباشد.
این شاعر با اشاره به اینکه از یک منظر می توان نبود شاعرانگی را در شعر آیینی قبول کرد، اظهار داشت: وقتی شاعر می خواهد شعر عاشقانه و آزاد بگوید به چیزی پای بند نیست و هرچه دلش خواست می تواند نثار محبوبش کند. لذا دست و بال شاعر عاشقانه سُرا باز است. هیچ کسی نمی داند او از چه کسی سخن می گوید همه اتفاقات در خیال شاعر روی می دهد اما وقتی در مدح یا مرثیه یک امام می سراید همه جهان می دانند از چه شخصیتی سخن می گوید می دانند یک اتفاقات تاریخی به وقوع پیوسته است درباره مرثیه حضرت امیر بخواهد شعر بگوید همه می دانند چه انفاقاتی افتاده است یک تعداد اتفاقات مشخص وجود دارد به همین دلیل طبیعی است خیال شاعر آیینی به اندازه شاعر آزاد سرا و عاشقانه سرا آزاد نیست و مجبور است در یک فضای بسته جولان دهد.
حبیبی کسبی با اشاره به اینکه شاعر آیینی مجبور است از دریای کم عمق، مروارید بزرگ صید کند، بیان کرد: شاعران آیینی چند فرصت در اختیار دارند برای اینکه این نگاه غلط به شعر آیینی یعنی نبود شاعرانگی در این نوع شعر را که از قدیم وجود داشته، تصحیح کنند یکی اینکه فقط به بیان وقایع تاریخی بسنده نکنیم.با امام شناسی درست یا پرورش درست، طبع و خیال خودمان را در شرایط زمانی و مکانی واقعه ای قرار دهیم که درباره آن می سراییم و همین زبان حال سرایی یک فرصت برای خیال انگیزتر شدن شعر و درآمدن از فضای بسته روایت تاریخی است چرا که به بیان وقایع تاریخی صرف بسنده نکنیم. سراغ معارف اهل بیت برویم که یک آسمان بی کران است و مثل روایات تاریخی تمام شده نیست.
وی ادامه داد: شاعران آیینی برای سرودن اشعارشان به سراغ مدایح و فضائل اهل بیت بروند می توانند برای کشف مضامین مغفول مانده سراغ کتاب هایی بروند که در عین مستند بودن کسی سراغ آن ها نرفته است اینگونه سراغ مضامینی می روند که تاپیش از آن کسی سراغش نرفته است تا آن نگاه قدیمی را که به شعر آیینی وجود دارد تصحیح کنند و از زوایای مختلفی به شعر آیینی نگاه کنند و زاویه دیدشان را به مضمونی که درباره آن می سرایند تغییر دهند.
