ایران اکونومیست- این روزها نه فقط تیراندازان و کارشناسان این رشته، که رسانه ها نیز به بررسی و مقایسه وضعیت کنونی تیراندازی با آنچه که در گذشته بوده پرداخته اند و این سوال به طور مرتب تکرار می شود که آیا تیراندازان ایرانی شانس کسب سهمیه المپیک را دارند؟
تیراندازان ایران در چند دوره اخیر المپیک حضور داشته اند اما فقط در دو المپیک 2012 لندن و 2016 ریو سهمیه کسب کردند و در بقیه دوره ها با وایلد کارت وارد این مسابقات شده بودند.
کمبود شدید فشنگ و مهمات، لغو اردوهای تدارکاتی خارجی و کمی اعتبار فدراسیون چشم اندازی نگران کننده برای حضور تیراندازان در المپیک 2020 توکیو ایجاد کرده است و آن را در هاله ای از ابهام قرار داده است.
کمبود فشنگ و تمرینات خشک تفنگ و تپانچه در رشته خفیف معضلی برای امروز و دیروز فدراسیون نیست بلکه سالها است که تیراندازان با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند اما شدت این مشکل در دو سال اخیر بیش از گذشته رخ نمایانده است.
اگر چهار سال پیش تیراندازان در اردوهای آماده سازی برای شرکت در مراحل مختلف جام های جهانی به جای شلیک 200 تا 300 فشنگ در روز، به این تعداد در یک هفته بسنده می کردند، حالا اصلا فشنگی برای تمرین نیست و یا در نهایت 200 تا 300 فشنگ در یک ماه شلیک کردند که یک فاجعه محسوب می شود.
از سوی دیگر شرایط برگزاری اردوهای خارجی هم بدتر از گذشته است. در سال های گذشته آنزمان که لازلو سوچک مجارستانی هدایت تیم ملی را به عهده داشت تیم ملی بارها برای آماده سازی بهتر و بویژه آمادگی روانی تیراندازان به اردوی هانوفر اعزام می شد تا ضمن تمرین و سپس رقابت با تیراندازان برتر جهان، این فرصت برای مسئولان فدراسیون و کادر فنی فراهم می شد تا فشنگ ها و تجهیزات مورد نیاز برای تمرین ملی پوشان را تهیه کنند.
علی دادگر رئیس فدراسیون تیراندازی بارها در سخنانش از بدهکاری های کلان به عنوان «میراث مدیران پیش از خود» اشاره کرده است اما هرگز هیچکس حتی رئیس فدراسیون به این مساله اشاره ای نکرده است که بدهی ایجاد شده هزینه اردوهای منسجم داخلی، اردوهای تدارکاتی برون مرزی (بین یک تا سه اردو در سال) و تامین فشنگ برای اینکه همه تمرینات به صورت خشک نباشد.
مدیران قبلی در کنار ایجاد بدهی های بزرگ، موفقیت های بزرگی هم به نام تیراندازان و ورزش کشور ثبت کردند که کسب 40 تا 50 مدال در برخی سال ها قابل مقایسه با تعداد اندک و حتی کمتر از 10 مدال امسال نیست.
مساله دیگری که دادگر در سال نخست حضورش در فدراسیون از آن سخن می گفت، جذب مربی خارجی بود. موضوعی که بعدها در لابه لای حرف های وی گم شد. اگر چه این روزها بسیاری از رسانه ها یادآور این سخنان دادگر هستند اما به نظر می رسد با توجه به شرایط اقتصادی کشور و مشکل کمبود بودجه فدراسیون و از سوی دیگر حضور کادر فنی و مربیانی که سال ها تجربه همکاری با لازلو یکی از برترین مربیان تیراندازی جهان را دارند ضروری به نظر نمی رسد.
بسیاری از کارشناسان این رشته بر این باورند که فدراسیون به جای جذب یک مربی خارجی که نیازمند صرف زمان طولانی برای شناسایی مربی خوب و قابل اعتماد است و پرداخت هزینه گزاف به عنوان دستمزد به چنین فردی، از مربیان و کادر فنی داخلی که سال ها در کنار لازلو به عنوان مربی در تیم ملی فعالیت کرده اند استفاده کند تا بخش عمده اعتبارات فدراسیون برای خرید مهمات و تجهیزات مورد نیاز تیرارندازان هزینه شود.
شنیده ها نیز حاکی از این است که لازلو تامین یک میلیون فشنگ برای تمرینات ملی پوشان را به عنوان تضمینی برای قراردادش تعیین کرده بود و همین مساله موجب شد تا در زمان وی تیراندازان حداقل هر هفته چند صد فشنگ برای تمرین داشته باشند.
وضعیت تیم ملی تپانچه نیز بهتر از تیم تفنگ نیست. اگر چه در حال حاضر یک سرمربی خارجی با حقوقی قابل توجه در حال هدایت این تیم است اما بسیاری از کارشناسان معتقدند اگر همان حقوق به سرمربیان داخلی پرداخت شود با توجه به دانش فنی آنها و انگیزه بیشتری که دارند، منشا تحولات بزرگی در این تیم خواهند بود.
تیراندازان ایرانی نه به زعم مربیان و مسئولان داخلی حتی به زعم مربیان رقیب نیز از توانمندی و پتانسیل بالایی برخوردارند که در صورت فراهم شدن شرایط مناسب از جمله اردوهای منظم و منسجم، مسابقات و تورنمنت های بین المللی و تدارکاتی های برون مرزی در کنار امکان استفاده از فشنگ و ساچمه های استاندارد با سریال های مورد نظر ملی پوشان همچنان شانس این را دارند که سهمیه هایی بیش از دوره قبل کسب کرده و حتی شانس کسب مدال در المپیک را داشته باشند.
سایت جهانی فدراسیون تیراندازی در بخش برنامه مسابقات و تورنمنت های خود از مسابقات سلاح های بادی آسیا به میزبانی چین تایپه خبر داده که پنجم فروردین برگزار می شود. حال آنکه فدراسیون تیراندازی ایران هیچ توجهی به برگزاری چنین رقابت هایی ندارد. حضور تیراندازان در مسابقات و تورنمنت های بین المللی می تواند ضریب آمادگی آنان را افزایش داده و این افراد را از نظر روانی کاملا مهیای حضور در مسابقات جام جهانی - انتخابی المپیک کند.
اگر مدیران ورزشی کشور به دنبال حضور قدرتمندتر در بازی های المپیک 2020 توکیو هستند تا ایران با کسب مدال های بیشتر جایگاه بهتری در جدول مهم ترین رویداد جهان داشته باشد باید از رشته هایی چون تیراندازی حمایت کنند و با نظارت بر برنامه های آن، در فراهم کردن نیازهای اساسی ورزشکاران زمینه برای حضور تعداد بیشتری از ورزشکاران از جمله تیراندازان را مهیا کنند و شانس مدال آوری را افزایش دهند.
