به گزارش ایران اکونومیست؛ «سعید مراغه چیان» در خصوص دوری خود از فوتبال گفت: حدود 16 سال از عمر خود را برای باشگاه استقلال گذاشتم و جالب است بدانید بعد از پیروزی انقلاب اسلامی من، مرحوم منصور پورحیدری و عباس کردنوری کسانی بودیم که با تلاش خود باشگاه را حفظ کردیم.
وی ادامه داد: با وجود سابقه بسیار زیادی که دارم، متاسفم بگویم حتی همین امروز هم مسوولان باشگاه استقلال مرا پشت در اتاق خود نگه می دارند و اجازه ملاقات به من را نمی دهند.
پیشکسوت باشگاه استقلال گفت: دلیل چنین رفتارهای را نمی دانم در حالی که من عمر خود را برای استقلال گذاشتم و عاشقانه این تیم و هوادارانش را دوست دارم.
وی تصریح کرد: دو سال پیش زمانی که نصراله سجادی معاون وزیر ورزش و جوانان بود با من تماس گرفت و خواست به دفتر افشارزاده بروم و حکم سرپرستی خود را بگیرم. اما وقتی به دفتر افشارزاده رفتم او گفت برخی دوستان اعلام کردند اگر من به استقلال برگردم این تیم به هم می ریزد.
مراغه چیان اظهار داشت: 25 سال پیش تمام دوره های مربیگری را پشت سر گذاشتم و حتی در آکادمی های فوتبال بازیکنان بزرگی را تحویل فوتبال ایران دادم اما هیچ گاه دلیل مقاومت برخی افراد برای بازگشتم به استقلال را نفهمیدم.
وی تاکید کرد: کسانی که 2 سال هم برای استقلال و پرسپولیس بازی نکردند امروز پیشکسوت هستند و بهترین مسئولیت ها را می گیرند اما امثال من با 16 سال حضور در استقلال خانه نشین هستند.
بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال ایران در خصوص اینکه این روزها چگونه زندگی خود را می گذراند، اظهار داشت: بازنشسته سازمان تربیت بدنی هستم و در کنار آن مشغول کار آزاد بودم. خدا را شکر هیچگاه در زندگی خود مشکل مالی نداشتم و اگر دوست دارم به استقلال برگردم به خاطر عشق به این تیم است.
وی تصریح کرد: بزرگترین ناراحتی ما پیشکسوتان این است که چرا با حضور این تعداد پیشکسوت توانمند باید افرادی خارج از فوتبال در این رشته مدیریت کنند. برای فوتبالی که امثال من بیرون نشسته اند و افراد غیرفوتبالی در آن مدیریت می کنند، متاسفم.
مراغه چیان ادامه داد: ای کاش مسئولان خود را جای ما می گذاشتند تا متوجه شوند بعد از 16 سال محبوبیت در باشگاه بزرگی چون استقلال، به یکباره خانه نشین شدن چقدر دشوار است.
وی افزود: در فوتبال ایران پیشکسوتان اصلا جایگاهی ندارند و اگر اینگونه نبود مطمئن باشید وضعیت اخلاقی این رشته بسیار بهتر بود و شاهد برخی مشکلات فرهنگی هم نبودیم.
