به گزارش ایران اکونومیست به نقل از مدیکال اکوئیپمنت، این اولین چسب مخصوص بافت است که دارای چنین خواصی است.
اگر برای برنامه‌های کاربردی بالینی تایید شود می‌تواند جایگزین سایر چسب‌ها شود زیرا ممکن است بعدا به راحتی بتوان با استفاده از آن، چگونگی اتصال بافت‌ها به یکدیگر را کنترل کرد.
این ماده از نانوذراتی با هسته اکسید تانتالیم، یک ماده رادیوپک و یک لایه بیرونی از سیلیکا که سبب عمل چسبیدن می‌شود، ساخته شده است.
پس از آزمایشات انجام شده مشخص شد که این ماده از سمیت بالایی برخوردار نبوده و مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا قرار گرفته است.
محققان با موفقیت توانستند از این ماده برای ترمیم کبد آسیب دیده و اتصال بافت‌های متحرک ریه و سایر اندام‌های موش‌های آزمایشگاهی استفاده کنند.
