به گزارش ایران اکونومیست؛ براساس گزارش شاخص های ماده 68 قانون برنامه پنجم توسعه که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، 58.8 درصد هزینه های خانوار روستایی غیر خوراکی است.
سهم هزینه های مسکن خانوارهای شهری نشان می دهد، در سال 1393 معادل 33.4 درصد از هزینه خانوار شهری مربوط به مسکن بود. این میزان در سال 1389 معادل 32.57 درصد بوده است. به عبارتی نزدیک به یک سوم هزینه خانوار صرف مسکن می شود.
نسبت هزینه های خدمات درمانی به کل هزینه های بخش سلامت در سال 1393 برای خانوارها معادل 54.8 درصد بود. سهم درمان در سبد هزینه خانوار شهری برای سال گفته شده معادل 31.22 درصد بود و این میزان در میان خانوارهای روستایی16.24 درصد گزارش شده است.
ضریب جینی که یکی از شاخص های رفاه اجتماعی محسوب می شود،در مناطق شهری کشور از 0.38 در سال 1389 به 0.37 در سال 1394 رسیده است.
برخی از شاخص های رفاهی نظیر تعیین خط فقر بر عهده وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی است که باید به محاسبه این مهم همت کند.
همچنین در این گزارش آمده است:درصد جمعیت زیر خط فقر شدید (تامین حداقل کالری مورد نیاز روزانه) در نقاط شهری در سال 1384 برابر با 10.9 درصد بود که در سال 1385 به 12.6 درصد افزایش یافته است.
این شاخص برای سال های پس از 1385 محاسبه نشده است.
نسبت یاد شده در مناطق روستایی در سال های 1384 تا 1385 از 9.4 به 11.4درصد رسیده است(افزایش 2 درصدی).
محاسبه شاخص های رفاه اجتماعی می تواند نمایی گویا از وضعیت جامعه باشد. این مهم نه تنها توسط یک نهاد بلکه مشارکت برخی از نهادهای رسمی کشور را می طلبد تا بتوان به اطلاعات متقنی دست یافت.
نبود اطلاعات در خصوص شاخص های رفاه اجتماعی می تواند تصوری مبهم از وضعیت رفاهی خانوارها به ما ارایه دهد و نبود این اطلاعات می تواند برنامه ریزان اجتماعی را در تدوین برنامه ها سردرگم کند.
