به گزارش ایران اکونومیست به نقل از اسپیس، اولین لباس فشار در دهه 1960 برای خلبانان هواپیماهای بمب‌افکن بلندپرواز ساخته شد. نسل اول لباس فشار مشکلات بسیاری داشت و با پوشیدن آن حرکت کردن تقریبا غیرممکن بود.
نسل اول لباس فشار فضایی برای نخستین ماموریت‌های مداری بدون تحرک فضانوردان آمریکایی کارایی قابل قبولی داشت، اما با پیشرفت ماموریت‌ها لازم بود که فضانوردان از سفینه خارج شوند و در فضا به فعالیت بپردازند.
پس از بازنشسته شدن نسل اول لباس فضایی، ناسا تصمیم گرفت تا از یک ربات پیشرفته به نام PDAD برای سنجش میزان فشار درون لباس و همچنین سنجش میزان راحتی مفاصل در نسل جدید استفاده کند.
ماموریت رباتی که اکنون ناسا به حراج گذشته از سال 1963 آغاز و در سال 65 میلادی پایان یافت. استفاده از این ربات با هدف جایگزینی نمونه‌های انسانی با ماشین مجهز به حسگرهای متعدد و قابلیت تحرک بود.
ربات قدیمی ناسا با 104 کیلوگرم وزن می‌تواند 35 حرکت اصلی مثل راه‌رفتن، چرخاندن دست‌ها، بلندکردن پاها و تکان دادن دست‌ها را تقلید کند.
