به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ناسا، به عبارت دیگر با افزایش انرژی
آزاد شده از این ستاره ها، محدوده قابل زندگی در اطراف آن ها که اصطلاحا
منطقه طلایی نام دارد، جابه جا می شود.
برای مثال هنگامی که پنج میلیون
سال بعد، عمر خورشید به پایان برسد، حجم آن به قدری افزایش می یابد که به
مدار زمین می رسد؛ در نتیجه دمای زمین بسیار بالا می رود و قابلیت سکونت را
از دست می دهد. اما دمای اقمار یخ زده مریخ و مشتری به اندازه ای افزایش
می یابد که قابل سکونت می شوند.
هنگامی که محققان در فضا به دنبال حیات
هستند، معمولا به سراغ ستاره هایی با سن متوسط مانند خورشید می روند. اما
محققان دانشگاه کرنل معتقدند که باید دامنه این تحقیقات و بررسی ها را به
منظومه های مربوط به ستاره های کهنسال و در حال مرگ که در آن ها منطقه
طلایی حیات در حال جابه جا شدن است، توسعه یابد. چرا که این ستاره ها
قادرند سیارات اطراف خود را حداقل به مدت نیم میلیارد سال دیگر گرم کنند و
این مدت زمان برای شکل گیری حیات، مدت کوتاهی نیست.
محققان تا کنون 23
ستاره سرخ عظیم را در فاصله 100 سال نوری از زمین شناسایی کرده اند که
منطقه طلایی حیات در منظومه آن ها در حال جابه جایی است و احتمالا پس از
سپری شدن چندین میلیون سال از زمانی که همه ما از این جهان رفته ایم، در
یکی از این منظومه ها، حیات مراحل اولیه تکامل خود را آغاز می کند.گزارش
کامل این تحقیقات در شماره جدید نشریه Astrophysical Journal منتشر خواهد
شد.
