آزیتا حاجیان از زندگی شخصی و کاری اش می گوید

روبان قرمز، هنرپیشه‌، آدم برفی، آوای فاخته، تا ثریا و ... همگی گوشه‌هایی از هنرنمایی‌های او در لنز دوربین و قاب تصویر تلویزیون است. حاجیان حالا بعد از «تاثریا» بار دیگر در قاب تلویزیون با نقش مهری به نقش‌آفرینی پرداخته است. با او درباره دغدغه‌ها، حال و هوای بازی و نقش مهری گپی زده‌ایم که می‌خوانید.

بله، بسیار پر بار و سرشار از لذت و خلاقیت بوده است.

دلتنگى براى هر مقطع از زندگى كه گذشته، وجود دارد ولى وقتى به دستاوردهای آن دوره فكر می‌كنم، دلتنگى سراغم می‌آید‌ اما بدون حسرت.

در واقع از 16 سالگى وارد این حوزه هنری شدم. این شروع زود هنگام اول از همه نشانه شعور و درک هنری خانواده‌ام است و بعد ‌ به امكان فرهنگى، اقتصادى و اجتماعى آن زمان كشورم برمی‌گردد. در نهایت هم به تشخیص به موقع استعداد و توانایى‌ام به اضافه عشق بی‌حد و مرزم به این حرفه ربط دارد. 

همه آنها را دوست دارم. البته ژاندارك، هملت و دایره گچى قفقازى را بیشتر دوست دارم.

همه استادان آنجا عالى، باسواد و بسیار با فرهنگ بودند. آقایان  ركن‌الدین خسروى، حسین پرورش كه فكر می‌كنم انشاءالله در قید حیات هستند و زنده یاد شاهرخ مسكوب، مهدى فتحى، حمید سمندریان، مصطفى اسكوئى و جناب نجف دریا‌بندرى، كیومرث منشى‌زاده‌، حكیم رابط، دیلمقامى و... از اساتید من بودند که دست همه‌شان را می‌بوسم.

چرا نباید دوست داشته باشم؟ بچه‌ها امید آینده هر جامعه‌اى هستند. آنها را دست كم نگیرید.

فیلم «گرگ و میش» هم موزیکال کودکانه بود.

چون اثری بسیار هدفمند و زیبا بود.

بازیگردان وظیفه بسیار مهمی به عهده دارد. خلاقیت بازیگر در احساس امنیتى كه بازیگردان ایجاد می‌كند، شکوفا شده و به اوج می‌رسد. البته امان از روزى كه بازیگردان به جاى خدمت، به رقابت بیفتد؛ دیگر هیچ چیز تخریب آن را جبران نخواهد كرد.

مادرم شاعر توانمندى بود. ذوق و استعداد ادبیات در خانواده مادرى‌ام موروثى است. خاله و دایى‌هایم هم قلم توانایى داشتند.

از شعرای سبک كلاسیك حافظ، سعدى، فردوسى و خیام را دوست دارم.

بله.

تقریبا یكى است.

تمام لحظه‌های اختتامیه كنارش بودم. آن لحظه‌ها خیلی هیجان‌انگیز بود. 

شهرت به سرعت انسان را خسته می‌كند. من خیلى مایل نیستم در مسیر هیاهو قرار بگیرم. در كارى كه انجام می‌دهم، مهم‌ترین هدفم دریافت عشق مردم است و همین هم بزرگ‌ترین مشوقم برای ادامه کار است. بقیه هیاهوها متعلق به من نیست.

فکر می‌کنم بهتر است مصداقی جواب‌تان را بدهم. مثال‌هایی را بگویم که برای خواننده هم آشنا باشد. براى مثال برای نقش مهرى در سریال کیمیا، بیشتر روى تطابق ریتم رفتارى و گفتارى نقش با تغییر سن و فراز و فرودهاى روحى او متمركز بودم.

روش‌ها مخصوص به من نیست؛ همه بازیگران روی نقشی که به آنها پیشنهاد می‌شود، قبل از آغاز فیلمبردارى به همین شکل کار می‌کنند. این روش‌ها هم معمولا شامل تاریخچه‌نویسى زندگى شخصیت، طراحى فرهنگ لغات او، انتخاب لحن و فرهنگ گویش شخصیت، پیدا كردن جایگاه اجتماعى، اقتصادى، سیاسى و فرهنگى نقش است. در واقع تحلیل عمیق شخصیت اصلی‌ترین کار برای پیدا کردن هویت و شخصیت نقش است. البته با هم فكرى نویسنده و كارگردان، كشف پیچیدگی‌هاى روحى نقش بهتر امکان‌پذیر است.

هرچه تاثیر‌گذارتر بوده و دارای جایگاه مناسب در کل داستان باشد، سکانس بهتری است.

مطالعه، ورزش و انجام تمرین‌هایی برای تمرکز و دیدن فیلم و تئاتر خوب از راهکارهای تربیت جسم و روح برای ایفای نقش است.

همه ابعاد شخصیتی مهرى برایم جذاب بود. مادر بودن او، پیشگام بودن او برای آزاد اندیشى، استقامت، انعطاف‌پذیری، شعور و قدرت تشخیص، استوارى شخصیت، ارتباط او با همسر و فرزندانش از ویژگی‌های شاخص شخصیتی مهری سریال کیمیا بود.

نه! خوشبختانه حسرت جدى براى نقشى ندارم اما دوست داشتم آقاى بهرام بیضایى فیلمنامه «پرده‌نى‌اى»  را می‌ساختند و من در آن ایفای نقش می‌كردم؛ فقط همین.

فیلمنامه‌هاى ضعیف و نقش‌هایى كه به اندازه كافى جذاب نیستند اولین دلیل هستند. علاوه براین نیاز به استراحت و تفریح دارم.

 

چون به مردم فكر می‌كنم و دوست‌شان دارم.

هرگز برای این مساله تلاش نكرده‌ام. هرچقدر نقش از هنرپیشه دورتر باشد، بهتر است. چون خلاقیت هنرپیشه در این شرایط بالا می‌رود.

 شما شاگردانی برای بازیگری پرورش دادید، سرنوشت سال‌ها آموزش‌تان به کجا رسید؟

متاسفانه قبل از به ثمر نشستن آموزش، ناچار به تعطیل كردن كلاس‌ها شدم.

من به سینما كارى ندارم چه مهربان و چه نا‌مهربان! مهم نقش‌ها هستند و اینكه ما چقدر با نقش‌ها‌ی‌مان مهربان هستیم. مهم این است که چقدر براى ارائه آنها زحمت می‌کشیم و به مسئولیت‌مان فكر می‌كنیم.

 

هیچ چیز.

بازی در نقش‌هاى ارزشمند و قوى. 

 

نقش‌هایى را كه دوست دارند، بازى كنند. در مقابل بى‌احترامى بعضى از افراد مقاوم‌تر شوند.

امیدوارم جوانان با شعور، متفكر و كسانى که واقعا حرفى برای گفتن دارند از امكانات مالى بیشترى بهرمند شوند و سرمایه کشور براى ساختن فیلم‌هاى پر زرق و برق، تكرارى و ضعیف هدر نرود. 

صلح، صلح، صلح و اعتلاى فرهنگ در پناه یک اقتصاد سالم.