درباره
ایران، آنچه بسیار مورد تأکید قرار می گیرد، آثار مثبت اقتصادی برجام، از
جمله رفع تحریم ها و گشوده شدن درهای اقتصاد ایران به روی جامعه جهانی
است.
این، هر چند دستاورد بسیار بسیار بزرگی است، اما بزرگ و راهبردی تر
از آن، اعاده "مشروعیت جهانی ایران" است که در طول سال های گذشته، با برخی
ندانم کاری ها از داخل و عداوت ها از خارج، به شدت آسیب دیده بود.
واقعیت
این است که شأن کشوری با چنین عظمت، تاریخ و تمدنی، بسیار بالاتر از آن
است که نزد افکار عمومی جهان در ردیف کشورهای دست چندم جهان قرار گیرند و
مثلاً نام ایران را در کنار سودان و سومالی و لیبی و نظایر آنها قرار گیرد.
البته هر کدام از این کشورها و ملت هایشان، محترم هستند ولی قاعده عقلی و
تاریخی این است که هر کسی باید در جای خود باشد که بحث در این باره را به
مجالی دیگر وامی گذاریم.
حرکت ایران به سمت جایگاه واقعی خود در
مناسبات جهانی، به حدی مهم و راهبردی است که نگرانی وزیر خارجه سابق
اسرائیل را نیز در پی داشته است. این سخن تزیپی لیونی را بخوانید: "ایران
در حال بازگرداندن مشروعیت جهانی خود است، این در حالی است که اسرائیل در
حال از دست دادن مشروعیت خود است."
بدیهی است هر چه جایگاه جهانی یک
کشور بالاتر باشد،همه مؤلفه های قدرت آن کشور نیز از اقتصاد و فرهنگ گرفته
تا سیاست و نظامیگری، تقویت خواهند شد و این، مهم ترین عامل شادمانی
ایرانیان میهن دوست و اصلی ترین دلیل ناراحتی دشمنان یا رقبای ایران از
"برجام" است.
در این میان، اتفاق بسیار مهمی در شرف وقوع است که می
تواندنقش کاتالیزور را ایفا و روند رو به رشد مذکور را تسریع کند یا برعکس،
در حکم سنگی باشد که در مسیر حرکت جدید ملت ایران قرار می گیرد و آن
"انتخابات هفتم اسفند" است.
این دوره از انتخابات، به دلیل همزمانی
با شرایط جدید ایران ، بسیار مهم تر از اکثر دوره های قبلی است و عامل مهمی
که تعیین می کند انتخابات هفتم اسفند، همراستا با افزایش مشروعیت جهانی و
ارتقای قدرت ملی عمل می کند یا برعکس آن، میزان مشارکت مردم ایران است.
از
همین روست که رهبر انقلاب با تأکید ویژه بر مشارکت حداکثری در انتخابات
هفتم اسفند تصریح کردند که این انتخابات متعلق به ملت و ایران و نظام است و
بر همین مبنا، خواستار حضور کسانی که حتی رهبری و نظام را هم قبول ندارند
در انتخابات شدند.
ایشان ادبیات مشابهی را نیز در آستانه انتخابات 24
خرداد 92 بیان داشتند که نتیجه "حضور اثربخش مردم" نیز شکست تندروها و
پیروزی جریانی بود که بیش از سایر رقبا، مطالبات عمومی را نمایندگی می کرد.
عامل
بسیار مهم در میزان مشارکت نیز، بالا بودن تعداد گزینه هایی است که مردم
می توانند به عنوان نمایندگان خود در مجلسین شورا و خبرگان، داشته باشند.
هر چه شورای نگهبان در تأیید صلاحیت ها ، مدبرانه تر عمل کند، به همان
میزان ، تعداد گزینه های پیش روی ملت بیشتر می شود و مشارکت بالاتر می رود.
با این اوصاف، ثمره سال ها مقاومت و رنج مردم ایران در پرونده هسته ای و تحریم ها، اینک در دستان شورای نگهبان است.
اگر
یک مشارکت 70 الی 80 درصدی در انتخابات صورت گیرد و نمایندگان مردم با
آرای بالایی به مجلس بروند و مثلاً نماینده اول تهران به جای 800 هزار رأی
با 2 میلیون رأی به مجلس برود، آنچه حاصل خواهد شد، فراتر از برنده شدن این
شخص و آن جناح، افزایش مشروعیت جهانی جمهوری اسلامی و قدرت ملی است.
حال
باید دید آیا شورای نگهبان، با نادیده گرفتن منافع جناح های خاص، زمینه
مشارکت بالای مردم و تقویت جمهوری اسلامی را فراهم خواهد ساخت یا به اشتباه
استراتژیک هیأت های نظارت در رد صلاحیت های گسترده دامن می زند و نظام را
با یک مشارکت حداقلی، تنها می گذارد؟!
