شاعری که وامدار او هستند

 علی اسفندیاری مشهور به «نیما یوشیج» ۲۱ آبان ۱۲۷۴ در دهکده یوش، بخش بلده از توابع شهرستان نور مازندران به دنیا آمد.

تا سن 12 سالگی در مکتب‌خانه‌های نور به تحصیل پرداخت و پس از آن همراه خانواده‌اش به تهران رفت و در آن‌جا ماندگار شد.

در مدرسه عالی «سن لویی» مشغول به تحصیل شد و زبان فرانسه را در آن‌جا فراگرفت.

یکی از معلم‌هایش به نام نظام وفا (از شاعران سبک کلاسیک) استعداد شعر گفتن را در وی کشف کرد و نیما پس از مدتی با تشویق این معلم خود به شعر گفتن مشغول شد. آغاز کار نیما در شاعری در سال ۱۳۰۰ رقم خورد و «قصه رنگ‌پریده، خون سرد»، «افسانه»، «ای شب» و «آی آدم‌ها» از جمله آثار پدر شعر نو فارسی هستند.

استادیار دانشگاه آزاد اسلامی سنندج در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: نیما با شکستن متناوب قالب‌های شعری و تجاوز تدریجی از هنجارهای زبان، فضای تازه شعری را به وجود آورد که شایسته پذیرش واژه‌های معاصر باشد.

شراره الهامی افزود: نیما یک آزادی‌خواه، روشنفکر و مصلح اجتماعی بود که با نگاهی که به طبیعت داشت عناصر طبیعی را مانند انسانی خلق می‌کرد که به درد دل‌های او گوش می‌دهند و به این وسیله توانست رویکرد جدیدی را در شعر به وجود آورد.

وی بیان کرد: نیما بنیانگذار شعر نو فارسی است که با مجموعه تأثیرگذار افسانه، در فضای راکد شعر ایران، انقلاب به‌ پا کرد.

این دکترای زبان و ادبیات فارسی با اشاره به اینکه نیما آگاهانه تمام بنیادها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید، تصریح کرد: در واقع تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی وامدار انقلاب و تحولی هستند که نیما نوآور آن بود.

او همچنین خاطرنشان کرد: بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین می‌دانند و او را هم‌پایه شاعران سمبولیست بنام جهان می‌دانند.

الهامی در پایان مشهورترین شعر نیما را «آی آدم‌ها» عنوان کرد، همچنین شعرهای افسانه، ققنوس و قصه رنگ‌پریده و خون سرد را از دیگر شعرهای زیبای این شاعر دانست.

نیما سرانجام پس از یک زندگی پرفراز و نشیب در 13 دی سال 1338 چشم از جهان گشود و بنا به وصیت خودش در سال 72 کالبد وی را به زادگاهش یوش منتقل کردند.