تزریق نانوذرات آهن قبل از تصویربرداری تشدید مغناطیسی، می‌تواند بافت‌ها را بیشتر نمایان سازد و همان نانوذرات به دکترها اجازه می‌دهند تا تومورها را به صورت دقیق‌تر با داروهای جدید هدف بگیرند.
از جمله چالش‌های استفاده عملی از نانوذرات در بدن انسان به کمبود سازگاری خونی معروف است که نانوذرات تمایل دارند توسط سیستم ایمنی مورد حمله واقع شوند، اثر آنها را خنثی سازند و به صورت بالقوه دارای اثرات جانبی شامل شوک و از بین رفتن فشارخون می‌باشند.
مطالعه‌ای که توسط مرکز سرطان دانشگاه کلرادو منتشر شده، ساز و کار مهمی را که سیستم ایمنی برای هدف قراردادن نانو ذرات آهن استفاده می‌کنند، توصیف کرده و پژوهشگران را یک گام در کمک به نانوذرات جهت جلوگیری از این فعال‌سازی نزدیک‌تر می‌کند.
سیمبرگ و همکارانش این کار را با تزریق نانو کرم‌های مشهور به فوق پارامغناطیس (نانوذرات آهن که با پلیمر قندی پوشانده شده‌اند) به موش‌ها شروع کردند. همان طور که انتظار می‌رفت سیستم ایمنی موش‌ها به نانوذرات حمله کرد. اما موش‌های فاقد پروتئین‌های مکمل به نانوذرات حمله نکردند.
علاوه بر موش‌ها، گلبول‌های سفید انسان‌ها با سیستم‌های مکمل ناقص، نانوذرات آهن را جذب نکردند. سلول‌های خونی انسانی، نانوذرات را گرفتند و زمانی که خون در معرض داروهایی که مانع سیستم مکمل می‌شوند قرار گرفت، سلول‌های ایمنی به نانوذرات حمله نکردند.
