به گزارش ایران اکونومیست؛ ماکس کوردن، اقتصاددان برجسته، بیش از سهدهه پیش در نظریه بیماری هلندی نه تنها به تضعیف صنعت و کشاورزی به دلیل ارز قوی اشاره کرد، بلکه تعهدات اجتماعی ناپایدار ایجادشده در دوران رونق درآمدهای نفتی را عامل اصلی بحران اقتصادهای نفتی دانست. ایران امروزه نمونه بارز این هشدارها است.
در دهههای گذشته، با وفور درآمدهای نفتی، سیاستمداران به اعطای مستمریهای سخاوتمندانه، بازنشستگی زودهنگام و تعریف گسترده مشاغل سخت و زیانآور روی آوردند که در آن زمان موجب رضایت عمومی و بهره سیاسی بود. اما اکنون که درآمدهای نفتی کاهش یافته، این تعهدات ناپایدار تبدیل به چالشی بزرگ برای بودجه و صندوقهای بازنشستگی شده است.
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی بازنشستگی زیر ۶۰ سال را «معضل ملی» خوانده و مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی از کسریهای جدی و تبعات تصمیمهای ناپخته دو سال آخر خدمت پرده برداشته است. این وضعیت نه فقط یک مشکل مالی، بلکه یک بحران ساختاری اقتصاد ایران محسوب میشود که حل آن به اصلاحات اساسی و جدی نیاز دارد.
اقتصاد ایران در میدان مین تعهدات ناپایدار گرفتار شده است؛ آیا سیاستگذاران ما جرات عبور از این بحران را دارند؟ آینده نزدیک پاسخ خواهد داد.