روزنامه عربی رأی الیوم در سرمقاله خود نوشت: هیئت مذاکره کننده ایرانی طی 5 سال گذشته در مذاکرات ماراتنی دشوار با کشورهای 1+5 درباره پرونده هسته ای قرار گرفته و این کشور در مقایسه با اعراب شایسته احترام است. هیئت ایرانی در فن مذاکره درسی به ما داد که نیاز داریم آن را فرا بگیریم و با تأمل کردن، از آن تجربه کسب کنیم.
فحاشی ها و اهانت های مطرح شده توسط بسیاری از اعراب بر ضد ایران که بیشتر روزنامه ها و شبکه های اجتماعی ما را فرا گرفته است نه تنها به منفعت ما نیست بلکه جهل و کوته بینی ما را نشان می دهد؛ چرا که هیچ امتی با این شیوه، تمدن خود را بنا نکرده و به سمت پیشرفت قدم نگذاشته است.
مذاکره کنندگان عربی از مصری گرفته تا فلسطینی، از مذاکرات "کمپ دیوید" (که دو هفته ادامه داشت) گرفته تا "اسلو" (مذاکراتی که 2 ماه طول کشید)، نشان دادند که به چه سادگی فریب می خورند و بسیار بی صبر هستند و با تسلیم شدن در برابر فشارهای آمریکا و اسرائیل و امتیازدهی های استراتژیک بزرگ، هزینه هایی را بر امت عربی و اسلامی تحمیل می کنند.
مذاکرات هسته‌ای ایران با 6 کشور بزرگ در 15 دقیقه نهایی در وین با دشواری هایی روبه رو می‌شود و همه طرف ها تلاش میکنند دست طرف مقابل را بخوانند و به بیشترین امتیازات دست پیدا کنند و به این دلیل است که این مذاکرات بارها تمدید شده است؛ طرفین به ویژه طرف ایرانی که انتظار می رفت در پی پیامدهای تحریم ها، ضعیف تر به نظر برسد، تا آخرین لحظه ها بر موضع خود اصرار می کند.
پشت پرده میان وزرای خارجه، چه میان وزرای خارجه قدرت های بزرگ و چه با "محمد جواد ظریف" وزیر خارجه ایران اختلافات زیادی وجود دارد. مهم ترین نقطه اختلافی، همان گونه که طرف ایرانی می خواهد، لغو فوری تمامی تحریم های نظامی و اقتصادی ایران و عدم بازگشت خودکاری تحریم ها مگر به موجب قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل است.
آمریکا و متحدانش تعهد کامل به اجرای فوری مفاد آن را مهم تر از رسیدن به توافق می دانند و مشروط کرده اند که در صورت تخطی ایران از اجرای مفاد این توافق، تحریم ها بلافاصله بازخواهد گشت.
ایران در میز مذاکرات تنهاست و تنها یک نماینده به نام آقای ظریف دارد ولی طرف مقابل 6 مذاکره کننده یعنی 6 وزیر خارجه ای دارد که برخی از آنها مانند "لوران فابیوس" وزیر خارجه فرانسه بسیار افراطی است و برخی مانند مذاکره کنندگان روسی و چینی از طرف ایرانی حمایت می کنند و برخی مانند مذاکره کننده آلمان در میانه قرار دارد.
به علت زیاد بودن تعداد مذاکره کنندگان طرف مقابل، برخی اوقات اختلافاتی میان آنها درباره بازگشت خودکار تحریم ها به وجود می آید؛ فرانسه و آمریکا بر آن اصرار دارند ولی روسیه و چین بر ارجاع آن به شورای امنیت تأکید دارند تا بتوانند با استفاده از حق "وتو"، از متحد ایرانی خود حمایت کنند.
اختلافات فنی دیگری هم مانند مسئله تغییر کاربری رآکتورهای فردو و اراک به گونهای که قابلیت تولید بمب هسته ای را نداشته باشند، وجود دارد. ولی حل این اختلافات بسیار آسان تر از اختلافات سیاسی مانند توافق بر سر لغو تحریم هاست.
ایرانی ها نمی خواهند اشتباهات عراق را تکرار کنند که به آمریکا اجازه بازرسی کامل و ملاقات با دانشمندان هسته ای را داد و این اشتباه به مجرم دانستن عراق، ترور دانشمندان آن و حمله به آن به بهانه دروغین وجود سلاح های کشتار جمعی، منتهی شد. تجربه کمپ دیوید نیز نمونه ای دیگر از این اشتباهات است. این معاهده، دست های مصر را از پشت بست و حاکمیت آن در صحرای سینا را از دست داد و این کشور را از جمع کشورهای عرب بیرون راند. در اسلو نیز به اسرائیلی ها از شناسایی گرفته تا تأمین امنیت داده شد و فلسطینی ها دست خالی ماندند.
نشست های ساعات آینده در وین سرنوشت ساز خواهد بود ولی آنچه مسلم است این است که همه طرف ها بر یک مسئله اتفاق نظر دارند که آن، ادامه مذاکرات است؛ چرا که گزینه جایگزین آن جنگ است، جنگی که هزینه های بسیار هنگفتی خواهد داشت و همچنین نتایج آن تضمین شده نیست.( تسنیم)
