۱۰ تير ۱۴۰۴ - ۱۴:۳۴
جرمشان پروانگی بود
آرام آرام همگام با دیگر بانوان تسلی‌گو وارد حرم امامزاده صالح می‌شوم تا خود را شریک غم دختری کنم، پدر از دست داده، مادر از دست داده و برادر از دست داده؛ غم سنگینی‌ست؛ خداوند غمگسارش باشد.
به محض ورود به مجلس ترحیم استاد احمدرضا ذوالفقاری؛ دانشمند هسته‌ای کشورمان که در حمله دژخیمان صهیونیست به همراه همسر و پسرشان به جایگاه والای شهادت دست یافت، چهره‌های آشنا و صمیمی که سمبل صبر و پایداری زنان سرزمینم هستند، به چشم می‌آیند. شقایق‌های ایران‌زمین که داغ بر دل، ولی با شکوه و استوار، درس زندگی را به ما می‌آموزند؛ همسران شهدا.
در این میان، همسران شهیدان جهاد علمی و دانشمندان و فناوران هسته‌ای به تسلیت قلب داغدار دختر شهید ذوالفقاری و شهیده موسایی، آمده‌اند.
همسر شهید رضایی‌نژاد، اکنون هم‌درد و همدم دختر شهید ذوالفقاری در کنارش ایستاده؛ همسر شهید مجید شهریاری که او نیز یادگار و همسفر به جای مانده از ترور ناجوانمردانه این دانشمند هسته‌ای است، با چهره‌ای آرام و با طمأنینه در این مراسم، تکیه‌گاه دختر داغ‌دیده دکتر ذوالفقاری است
بی‌اختیار به ۱۴ سال قبل برمی‌گردم؛ اول مردادماه ۱۳۹۰ که خبر شهادت داریوش رضایی‌نژاد؛ پژوهشگر دانش هسته‌ای را مخابره می‌کردم در حالی‌که قلبم فشرده می‌شد از اینکه خون پاک او در مقابل دیدگان همسر و دختر خردسالش به دست ناپاک اجیران صهیونیست ریخته شد.
و پس از گذشت سالیان، همسر شهید رضایی‌نژاد، اکنون هم‌درد و همدم دختر شهید ذوالفقاری در کنارش ایستاده است.
همسر شهید مجید شهریاری که او نیز، یادگار و همسفر به جای مانده از ترور ناجوانمردانه این دانشمند هسته‌ای است، با چهره‌ای آرام و با طمأنینه، در این مراسم، تکیه‌گاه دختر داغ‌دیده دکتر ذوالفقاری است.
دیگر همسران شهدای دانشگاهی هم در کنار بستگان، دوستان و شهروندان تهرانی در این مراسم، مرهمی بر درد و غم بازماندگان این خانواده شهید شده‌اند، بازماندگانی که هنوز در بهت و حیرت هستند و مدام زمزمه می‌کنند که چرا؟ به کدامین گناه؟
به راستی چرا باید استاد دانشگاه و چهره ای علمی که بدون ادعا، شبانه‌روز برای پیشرفت علم و دانش و پیشرفت وطنش در تلاش بود، در یورش شبانه، هدف کینه بدخواهان اجنبی قرار گیرد و به بی‌رحمانه‌ترین شکل همراه خانواده‌اش، به دست سفاک‌ترین موجودات حاضر بر این کره خاکی عمرش به پایان برسد؟
بیشتر بخوانید:
نیمه شبی که مادرم را گرفت
یا چرا همسرش این‌گونه ناجوانمردانه کشته شود؟ به جرم همسری؟ به جرم همسفری و همراهی بر سر عهدی که از سر عشق بسته بوده است؟
زنان سرزمینم که صاحبان تلخ‌ترین خاطرات فقدان عزیزانشان هستند، گذشته متفاوتی از هم دارند، اما در یک ویژگی مشترکند؛ پروانگی در محفل خانوادهیا فرزندی که در سایه‌سار پدر و مادر قرار بود بالنده‌تر شود و آینده‌ای روشن برای خود و کشورش بسازد، چرا این‌چنین جان شیرین از کف بدهد؟
زنان سرزمینم که صاحبان تلخ‌ترین خاطرات فقدان عزیزانشان هستند، گذشته متفاوتی از هم دارند، اما در یک ویژگی مشترکند؛ پروانگی در محفل خانواده.
آنها چه در زمان حیات همسرانشان و چه پس از آن، با جان‌فشانی و عشقی فراتر از تکلیف و وظیفه، اعضای خانواده را به زیر پر و بال گرفته و تمامی وجودشان را وقف محافظت از آنها کرده‌اند، گاه خسته، گاه دلتنگ، گاه نگران اما همیشه استوار و امیدوار. امیدوار به آینده فرزندان و میهنشان.
تا دژخیم بداندیش در این خیال خام بماند که ایران و ایرانی در مقابل زورگویان، زانو بر زمین بزند، در کنار هم می‌مانیم، بازو به بازو، داغدار اما استوار.
دکتر احمدرضا ذوالفقاری داریانی ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ در حملات تروریستی رژیم صهیونیستی در تهران به شهادت رسید. او دارای مدرک دکتری در رشته مهندسی مکانیک هسته‌ای و از چهره‌های درخشان علمی کشورمان در دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی بود.
او که در سال ۱۳۷۸ به استخدام دانشگاه شهید بهشتی درآمد، به عنوان استاد و دانشیار در دانشکده مهندسی هسته‌ای این دانشگاه مشغول به کار شد و در آموزش و تربیت نسل جدید متخصصان هسته‌ای نقش ایفا کرد.
این دانشمند شهید، از آذرماه ۱۴۰۰ به عنوان معاون پشتیبانی، مالی و مدیریت منابع دانشگاه شهید بهشتی فعالیت می‌کرد و در حوزه‌های مرتبط با دانش و فناوری هسته‌ای فعالیت داشت.
شهید ذوالفقاری در کنار فعالیت‌های علمی، مدتی نیز ریاست دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی را بر عهده داشت و مدیرمسئول نشریه الکترونیکی «فناوری و انرژی هسته‌ای» بود.
بیشترین همکاری وی در انتشار مقالات علمی با عبدالحمید مینوچهر (دیگر دانشمند شهید هسته‌ای در جریان حملات رژیم صهیونیستی به تهران) به ثبت رسیده و محور اغلب مقالات منتشر شده او در زمینه بتن سنگین، سرباره سرب، پرتو گاما و مقاومت مکانیکی بوده است.
این استاد دانشگاه در اولین ساعات حمله رژیم صهیونیستی به تهران در بامداد جمعه، ۲۳ خردادماه ۱۴۰۴ در منزلش به همراه همسرش (مهناز موسایی) و فرزندشان (محمد ذوالفقاری) به شهادت رسید.
پیکرهای مطهر این خانواده شهید، هفتم تیر ماه ۱۴۰۴ در تهران تشییع و در جوار امامزاده صالح (ع) به خاک سپرده شد و مراسم ترحیم آنها روز دوشنبه، ۹ تیرماه در حسینیه امامزاده صالح برگزار شد.
منبع: خبرگزاری ایرنا
گزارش خطا
آخرین اخبار