ایران اکونومیست- «اگر سپاهان قهرمانی همیشگی فوتبال ایران نباشدچه تیمی می تواند باشد؟» پیدا کردن جواب برای این سوال بسیار مشکل است. چون هیچ کدام از باشگاه های لیگ برتری توانایی مالی این باشگاه اصفهانی را ندارند. توانایی مالی ای که نه از درآمد زایی و توانمندی مدیران که از رابطه ای طولانی مدت و یک طرفه با شرکتی شبه خصوصی شکل گرفته . هرچند سپاهان در سالیان اخیر با ثبات مدیریت و برنامه ریزی مدون درمقام یکی از شایسته ترین تیم های ایرانی قرار داشته اما به لحاظ بودجه و هزینه کرد همیشه مانند یک گل سرسبد بدون دردسرترین سرمایه را برای خرج کردن دریک سال دراختیار داشته. سرمایه ای که هیچ گاه برایش التماس نکرده ، هیچ گاه موظف به برگشتش نبوده و هیچ گاه بابت اش پاسخی هم نداده است.
هرچند در سال های اخیربارها و به حق در مدح مدیریت تیم اول اصفهان مقاله ها و مطلب ها نوشته شده است اما کیست که نداند مهمترین عامل موفقیت اصفهانی ها لوله گشادی از سرمایه است که همیشه به جیب این باشگاه واریز می شده . لوله ای که یک سرش در جیب این باشگاه است و سردیگرش را تا جایی که توانسته اند خصوصی جلوه داده اند. شرکت خصوصی ای که حاضر است سالیانه 30 میلیارد تومان دور بریزد و بازگشت مالی هم نداشته باشد. نه بازگشت مالی داشته باشد و نه توجیهی . هرچند در توجیه هزینه کرد دولت برای فوتبال بارها در مورد سرگرمی مردم صحبت شده و این که باید فکری برای سرگرمی مردم کرد اما هیچ گاه پرسیده نشده که چطور این حق در مورد یک تیم اصفهانی ادا می شود و به صورت مثال در مورد تیم های جنوبی ادا نمی شود. اگر قرار باشد بودجه تخصیصی باشگاه ها بر اساس صنایع نزدیک استانی درجه بندی شود که حتما باشگاه های جنوبی باید در این فهرست صدرنشین باشند. باشگاه هایی که استان هایشان یا استخراج نفت را به عهده دارند یا گاز و درآمداصلی کشور هم از استان های مربوط به این باشگاه ها تامین می شود. البته که فوتبال را از صورت دولتی خارج کرده اند و دقیقا به همین دلیل است که باشگاهی مانند صنعت نفت آبادان که همیشه می تواند برای فوتبال ایران ستاره ساز باشد مورد بی مهری قرار گرفته است. اما در همین فوتبال غیر دولتی بی دردسرترین پول از طریق شرکت های شبه خصوصی به باشگاهی وارد می شود که عادت دارد بازیکنان با کیفیت خارجی بخرد و ستاره های ملی را از جیب این تیم و آن تیم با پیشنهادهای سنگین تر غر بزند.
البته اگر شرایط درامد استانی و مرکزیت صعنتی هم لحاظ نشود و فقط جمعیت هوادار در نظر گرفته شود باز هم این سپاهان نیست که می تواند بیشترین درامد را داشته باشد.یعنی اگر باز هم در نظر بگیریم که دولت تصمیم گرفته باشد از طریق شرکت های شبه خصوصی مردم را خوشحال و هیجان زده کند اولین باشگاه برای هزینه کرد حتما سپاهان نخواهد بود.
باشگاهی که در همه نظرسنجی های برنامه تخصصی نود از نظر هوادار نمی تواند 10 درصد فوتبال دوستان ایران را به خود اختصاص دهد حتما محق نیست که ساده ترین و کم مشکل ترین و حدودا بیشترین درامد را داشته باشد. سپاهان از سال 1379 به صورت تکلیفی - مانند واگذاری این روزهای سرخابی به خودروسازان - به فولاد مبارکه واگذار شده و این شرکت شبه خصوصی تامین هزینه هایش را به عهده گرفته . شرکتی که بسیار خوش قول است و در این سال ها نشان داده که هربازیکنی را که بخواهد زردپوش می کند. حالا و پس از نزدیک به 15 سال سپاهان اصفهان با 5 قهرمانی درلیگ برتر پرافتخارترین است. در این افتخار نمی شود نقش مدیریت و برنامه ریزی را نادیده گرفت اما حقیقتا همچنان پرنقش ترین مساله در فوتبال ایران مسائل مالی است. تیم اصفهانی در سال های اخیر هیچ گاه مانند سرخابی پرونده های مالی نداشته و قروض اش را به موقع پرداخت کرده.هیچ گاه زیر فشار رسانه ای نبوده و همیشه هم داعیه خصوصی بودن را داشته . تیمی که مانند سرخابی ها و سایر تیم های لیگ برتر زیان ده است اما سرمایه گذارش به هزارو یک دلیل اعتراضی به این سرمایه گذاری ندارد.
البته که اگر شرکت فولاد مبارکه یک شرکت کاملا خصوصی بود لابد دلیلی هم برای هزینه سالیانه نزدیک به 30 میلیارد تومان در فوتبال داشت اما وقتی که پای شرکت های شبه خصوصی یا سهامی عام به میان می آید دیگر نمی شود ادعایی در مورد خصوصی بودن داشت.
سپاهان دریک ماراتن نابرابر سال هاست که با سایر تیم های لیگ برتری رقابت می کند. تیمی که طرفدار بسیار کمتری نسبت به پرسپولیس و استقلال و تراکتورسازی و حدودا برابر با تیم های شمالی دارد اما همیشه از موهبت حمایت مالی بی دریغ بهره مند بوده . تیمی که حالا حالا ها قهرمان است چون در شرایط مالی هیچ رقیبی ندارد و دردناک این است که این بی رقیب بودن نه به خاطر لطف یک فوتبال دوست از جیب شخصی اش که به خاطر لطف یک اصفهان دوست از جیب کارخانه ای ملی است.
عصر ایران
