پورمختار: منشوری برای وفاق ملی نوشته شود

محمدعلی پورمختار در گفت وگو با ایران اکونومیست، با بیان اینکه وفاق ملی یک امر استراتژیک است، اظهار کرد: وفاق ملی نباید به سطح انتصابات و تقسیم سِمَت‌ها محدود شود. وفاق ملی ریشه در اتفاق نظر و وحدت در سیاستگذاری‌ها دارد تا مسیر انقلاب اسلامی که رهبری انقلاب تعیین کرده‌اند، توسط قوا پیش برود. وفاق ملی به معنای شنیدن صدای واحد از قوای کشور برای اجرای سیاست‌های نظام مخصوصا در سیاست خارجی و رویارویی با دشمنان است. وفاق ملی یک شعار بسیار خوب و ملی است و نباید به سطح انتصابات تنزل پیدا کند.

وی درباره نقش وفاق ملی در حل مسائل اقتصادی کشور، تصریح کرد: مسائل اقتصادی شامل حوزه‌هایی مثل تولید، توزیع، تجارت داخلی و خارجی، تامین سرمایه، پیدا کردن بازار و امنیت سرمایه‌گذاری می‌شود. وفاق ملی و تصمیم گیری‌های واحد و شنیده یک صدا از مسئولان در حمایت از تولیدکننده، صادرکننده، واردکننده و حتی مصرف‌کننده موجب پیشرفت در فعالیت‌های اقتصادی می‌شود.

وی افزود: حمایت از فعالان اقتصادی آنها را برای افزایش تولید کشور تشویق می‌کند. قوا برای حمایت از تولید باید در کنار هم باشند، نه اینکه یکدیگر را متهم به قصور کنند. اتخاذ تصمیمات جداگانه در بخش‌های مختلف دولت یا سایر قوا موجب سرگردانی تولیدکننده شده و احساس ناامنی برای او ایجاد می‌کند. پیشنهاد من این است که یک منشور میان سران قوا برای وفاق ملی نوشته شده و ابلاغ شود تا همه ارکان قوای سه‌گانه پایبند آن باشند.

نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی در ادامه با اشاره به نقش مهم نهادهای مدنی و سیاسی برای تقویت وفاق ملی، تصریح کرد: نهادهای مدنی و سیاسی در جامعه جایگاه خاص خود را دارند و تصمیمات و اقدامات آنها مورد توجه جامعه قرار می‌گیرد، بنابراین آنها هم می‌توانند در راستای وفاق ملی حرکت کرده و هم برای تخریب وفاق ملی اقدام کنند. باید یک راهبرد برای دیده شدن جایگاه این نهادها در مسیر تحقق وفاق ملی دیده شود.

پورمختار درباره برخی اظهارات در خصوص خروج دولت از وفاق ملی بعد از استیضاح وزیر اقتصاد، گفت: وفاق ملی فراتر از انتصابات یا عزل و استیضاح است. در کنار توجه قوا به وفاق ملی، هر قوه وظیفه‌ای هم دارد که باید آن را اجرایی کند که استیضاح هم بخشی از وظایف مجلس است، ولی اصل حرکت قوا باید به سمت وفاق ملی باشد. برخی هم وفاق را به معنای حضور خود یا جریان خود تفسیر کرده و اگر آنها در جایگاهی قرار بگیرند، بر وفاق ملی تاکید می‌کنند و اگر در آن جایگاه نباشند، خواستار پایان وفاق ملی می‌شوند. آنها شاید در ظاهر حامی رئیس‌جمهور باشند، ولی دشمن وفاق هستند.