باله جنجالی کونسیسائو پاسخ رقص بندری طارمی!

به گزارش ایران اکونومیست؛ برای مهدی طارمی، شروع نیمه دوم فینال سوپرکاپ ایتالیا استثنایی پیش رفت. او بعد از چند تلاش در نیمه اول، پیش از سوت پایان نیمه لائوتارو را در موقعیت گلزنی قرار داد و فوق ستاره اینتر بازی را یک هیچ کرد. بلافاصله در نیمه دوم هم او با فراری که برای سرخیو کونسیسائو از دویدن پسرش هم آشناتر بود با ضربه‌ای دقیق و کمی هم ریسکی گل دوم اینتر را به ثمر رساند. تا اینجا اثری از میلان و آن تیم خطرناک همه دربی‌ها نبود اما ناگهان ورق برگشت و در شرایطی که به نظر همه در انتظار ضربات پنالتی بودند، تامی آبراهام گل سوم و پیروزی بخش روسونری را به ثمر رساند، درحالی‌که که پیش از او تئو هرناندز و پولیشیچ بازی را 2-2 کرده بودند.

مهدی طارمی در صحنه گل، همان بازیکن آشنای همیشگی بود و شکل شادی با دست‌های باز و اعتماد به نفس بیشتر نشانه‌ای از بازگشت. بازیکنی که مرد فینال‌ها لقب گرفته و نشان داد که چیزی جز این هم نیست. او با یک گل و یک پاس گل و تحرک دائمی بین دو دفاع وسط و هافبک دفاعی میلان همان کاری را انجام می‌داد که در سه فصل پورتو برای سرخیو کونسیسائو می‌کرد. شاید هم بهترین نمایش او برای سرمربی پیشین در پرتغال ذخیره شده بود تا حتی مارکوس تورام متعجبانه به تشویق مهدی بپردازد.

این آغوش گرم پس از جشن طارمی با هم‌‌‌تیمی‌ها با تم رقص بوشهری بود، چیزی که مشخص بود با چند نفر از بازیکنان تمرین کرده تا به محض گلزنی آن را اجرا کند. اجرایی در ورزشگاه اول پارک عربستان که تا این لحظه اینتر را برنده قطعی سوپرکاپ می‌دانست اما شاید همان‌طوری شد که لائوتارو گفت: اینکه آنها بازی را متوقف کردند. توقفی با بهایی به اندازه از دست رفتن یک قهرمانی و افزایش بیشتر فاصله بردها در دلامادونینا نسبت به حریف سرخپوش.

اما مقابل نیمکت میلان مرد بزرگی ایستاده بازی را تماشا می‌کرد. سرخیو کونسیسائو، سرمربی میلان که انگار مطمئن بود قهرمان می‌شود، تا جایی که وقتی در رختکن روسونری به اجرای برنامه پرداخت و جشن تاریخی خود را بر اساس باله و سیگار برگ، تکرار کرد، بازیکنانش متعجب از این روحیه به تشویق او پرداختند. این صحنه‌ای که قبلاً در روزهای پورتو دیده شده بود، اما با حضور طارمی که در آن وقت شاگرد کونسیسائو بود. 

او رقص طارمی را با باله جنجالی و سیگار برگش پاسخ داد تا به مهاجم گریزپای ایرانی یادآوری کند زمان جشن در یک مسابقه فوتبال تنها پس از سوت پایان مقرر شده، نه اوایل نیمه دوم مقابل مربی سمجی که باخت مقابل هیچ غولی را قبول نکرده و همواره در پی پیروزی بوده است.