به گزارش ایران اکونومیست هادی کیادلیری امروز (۳۰ آبان ماه) در مراسم تودیع و معارفه مدیرکل حفاظت محیط زیست استان تهران با اشاره به مشکلات عدیده تهران از جمله حجم بالای تولید زباله، آلودگی هوا، فرونشست زمین و آبهای آلوده اظهارکرد: مدیریت این چالشها نیازمند برنامهریزی دقیق و بهرهگیری از دانش پیشبینی است. متأسفانه تاکنون بسیاری از اقدامات در واکنش به بحرانهای موجود انجام شده است، در حالی که وظیفه اصلی سازمانهای محیطزیستی، پیشبینی و پیشگیری است.
وی با بیان اینکه مشکلات محیط زیستی تنها با مشارکت واقعی مردم حلشدنی است، افزود: مشارکت مردم به معنای استفاده از اندیشهها و نگرانیهای آنها در تصمیمگیریهاست و این نگاه میتواند به بهرهگیری بهینه از منابع مالی، سیاسی و فکری مردم منجر شود.
کیادلیری به سه استراتژی کلیدی برای کاهش اثرات زیستمحیطی اشاره کرد و گفت: اولین استراتژی کاهش ردپای اکولوژیک و بهرهگیری از انرژیهای پاک مانند خورشید و باد در کشورهایی همچون ایران است که پتانسیل بالایی در این زمینه دارند که میتواند علاوه بر کاهش وابستگی به سوختهای فسیلی، هزینههای بلندمدت را کاهش دهد.
سرپرست معاونت آموزش و مشارکتهای مردمی سازمان حفاظت محیط زیست دومین استراتژی را حفاظت از تنوع زیستی عنوان کرد و با تأکید بر اهمیت تنوع زیستی ایران بهعنوان یکی از معدود کشورهایی که ۹ بیوم از ۱۱ بیوم جهانی را داراست، تصریح کرد: حفاظت از گونههای در خطر انقراض و جلوگیری از نابودی اکوسیستمها وظیفهای بینالمللی است و نیازمند عزم جدی ملی و جهانی است.
وی توسعه اقتصاد پایدار و سبز را به عنوان سومین استراتژی برشمرد و بر اهمیت تغییر سبک زندگی و ایجاد زیرساختهای پایدار برای کاهش تولید زباله و آلودگی ها تأکید کرد و افزود: برای حرکت به سمت اقتصاد سبز لازم است در سیاستگذاریها، هماهنگی بین تمامی ارگانهای دولتی ایجاد شود.
سرپرست معاونت آموزش و مشارکتهای مردمی سازمان حفاظت محیط زیست با اشاره به نقش فرهنگ سازی در حل مسائل محیط زیستی اظهارکرد: علیرغم وجود آموزههای غنی در مذهب و فرهنگ ایرانی و اسلامی درباره حفظ محیط زیست، رفتارهای ما در این زمینه همچنان نگرانکننده است، بنابراین لازم است با فرهنگسازی و قانونگذاری مناسب، همگرایی بین مردم و سازمانها ایجاد شود.
به گزارش روابط عمومی حفاظت محیط زیست استان تهران، کیادلیری در پایان خاطرنشان کرد: برای موفقیت در این مسیر، باید سیاستهای هماهنگ و یکپارچهای میان نهادهای مختلف در زمینههای آب، غذا و انرژی تدوین شود. تنها در این صورت میتوانیم پایداری محیط زیست و سرزمین را تضمین کنیم