ایران اکونومیست- احسان حدادی، قهرمان پرتاب دیسک ایران است که بتازگی مدال نقره المپیک خود را تقدیم ریاست جمهوری کرد. دوومیدانی ایران مثل کشتی و وزنه‌برداری، چهره‌های صاحب‌نام زیادی ندارد. برای همین حدادی مسیر طولانی را طی کرد تا بشود یک دو‌و‌میدانی‌کار جهانی؛ مربی خارجی گرفت، سخت تمرین کرد و جاهایی هم خیلی بی‌مهری دید.
احسان حدادی چطور آدمی است؟
یک انسان معمولی.
تعریف‌تان از معمولی چیست؟
نه خوب نه بد.
چرا دیسک پرتاب می‌کنید؟
چون این رشته را دوست دارم.
چطور شد این رشته را انتخاب کردید؟
از بچگی پرتاب کردن را دوست داشتم.
چیز دیگری هم پرتاب می‌کردید؟
سنگ هم پرتاب می‌کردم.
به کسی هم می‌خورد؟
بعضی وقت‌ها بله.
بچه بودید سریع می‌دویدید؟
نه، معمولی بودم.
زیاد عصبانی می‌شوید؟
وقتی شرایطم خوب نباشد.
مثلا چه زمانی؟
وقتی برنامه‌هایم به هم بریزد.
وقتی عصبانی می‌شوید هم چیزی پرتاب می‌کنید؟
نه، صدایم بلند می‌شود.
دوومیدانی در ایران جدی است؟
می‌تواند جدی باشد، اگر امکانات باشد.
با مربی‌های خارجی مشکل زبان نداشتید؟
اصلا.
به چه زبان‌هایی تسلط دارید؟
روسی و انگلیسی.
چرا فوتبالیست نشدید؟
همه که فوتبالیست نمی‌شوند.
وقتی اولین مدال المپیک دوومیدانی را گرفتید چه حسی داشتید؟
خوشحال بودم که این افتخار نصیب من شده.
تنهایی اردو می‌روید؟
بله، تنها می‌روم.
بهترین جای دنیا برای زندگی؟
تهران.
برعکس شما همه از تهران فراری هستند.
اگر ترافیک و آلودگی نباشد بهترین جاست.
خارج چطور؟
خارج از کشور جایی را دوست ندارم.
قهرمان شما در دوومیدانی چه کسی است؟
آلکنا، پرتابگر لیتوانیایی.
سنگین‌ترین وزنه‌ای که در زندگی غیرورزشی بلند کردید؟
450 کیلو بود.
چه چیزی بود؟
نمی‌توانم بگویم.
چقدر جلوی آینه می‌روید؟
چند وقتی است زیاد می‌روم.
چه می‌بینید؟
خودم را می‌بینم که باید اصلاح شوم.
اسم خودتان را در اینترنت چقدر سرچ می‌کنید؟
زیاد.
سایت شخصی شما را چه کسی آپدیت می‌کند؟
چند نفر از دوستانم.
اگر به شما پیشنهاد بازی در فیلم بدهند؟
علاقه‌ای به بازی در فیلم ندارم.
اهل پلی‌استیشن هستید؟
یک زمانی بازی می‌کردم.
چرا مدالتان را به روحانی تقدیم کردید؟
چون رئیس‌جمهورم را دوست دارم.
مردم واقعا این روزها خوشحال‌تر از قبل هستند؟
می‌توانند خوشحال باشند.
ایرانی‌ها تنبل هستند؟
آنهایی که کار می‌کنند نه.
بزرگ‌ترین ویژگی ایرانی‌ها؟
خیلی باهوش هستند.
بزرگ‌ترین آرزو برای مردم کشورتان؟
این‌که در صلح و آرامش زندگی کنند.
هیچ‌وقت وسوسه شدید مهاجرت کنید؟
قبلا بله.
چرا؟
به خاطر فشارهایی که دو سال پیش روی من بود و کسی اهمیت نمی‌داد.
الان چطور؟
الان نه. بهتر است.
قهرمان واقعی ایران چه کسی است؟
کسی که علاوه بر قهرمانی در مسابقه در مرام و پهلوانی هم بهترین باشد.
فکر می‌کنید فرزند شما خوشبخت‌تر از شما و نسل‌تان باشد؟
امیدوارم در آینده شرایطی را فراهم کنم که فرزندم بهتر از من زندگی کند.
غیر از دوومیدانی شغل دیگری دارید؟
غیر از ورزش شغل دیگری ندارم.
رکورد زدن؟
بهترین لحظه برای یک ورزشکار.
مدال طلا؟
افتخار یک مملکت.
مربی خوب؟
مانند پدر خوب.
مربی بد؟
ویرانگر است. خیلی ویرانگر است.
ورزش حرفه‌ای؟
عشق و علاقه.
پدر؟
سرپرست خانواده.
بعد از پایان دوران بازی می‌خواهید چه کار کنید؟
هنوز تصمیم نگرفته‌ام.
اگر ورزشکار نمی‌شدید، دوست داشتید چه کاره شوید؟
آرزویم بود خلبان شوم.
استعداد جوانی را می‌شناسید که بتواند جایگزین شما شود؟
در حال حاضر کسی را نداریم.
فیلم‌هایی که از زندگی قهرمان‌ها می‌سازند، می‌بینید؟
نه تا به حال ندیده‌ام.
دوست دارید از شما هم بسازند؟
همین الان دارند می‌سازند.
واقعا؟
از سال 2009 آغاز شده و امیدوارم زودتر تمام شود.
هنرپیشه‌اش کیست؟
خودم زندگی‌‌ام را روایت می‌کنم.
جشن تولد سی سالگی چه حال و هوایی داشت؟
یک مقدار عجیب بود.
چرا؟
خیلی زود رسیدم به 30.
فکر می کنید موقع فوت کردن شمع‌های شصت سالگی حسرت چه چیزی را بخورید؟
ان‌شاءالله که حسرت چیزی را نمی‌خورم.
اگر با یک پاک‌کن به گذشته برگردید، کدام قسمت را پاک می‌کنید؟
کار بدی انجام ندادم که بخواهم آن را پاک کنم.
تا به حال خسته شده‌اید؟
بعضی وقت‌ها.
چطور خستگی را برطرف می‌کنید؟
می‌روم جلوی آینه.
چه می گویید؟
با خودم می‌گویم تو همانی هستی که با ورزش معروف شدی.
خب.
می‌گویم باید ادامه بدهی.
فکر می‌کنید بزرگ‌ترین مانع پیشرفت جوان‌های ایرانی چیست؟
بی‌انگیزگی.
دوست داشتید دانشمند شیمیدان بودید؟
تاکنون به این موضوع فکر نکرده‌ام.
یک خواننده پاپ؟
سالار عقیلی.
آشپزی؟
خیلی هم خبره هستم.
چه غذایی را بهتر درست می‌کنید؟
همه غذاها را بلد هستم.
انتخاب خودتان کدام است؟
فسنجان را خودم بیشتر دوست دارم.
مهم‌ترین چشم‌انداز احسان حدادی برای آینده چیست؟
نمی‌گویم.
مدال طلای المپیک نیست؟
شاید.
