ايران اكونوميست - «چقدر ما درباره خودمان فکر می‌کنیم که کسی هستیم و چیزی هستیم! اصلا این‌گونه نیست و ما چیزی نیستیم.» این جمله را مجید مجیدی کارگردان خوشنام سینمای ایران گفته، آن هم در جمع معلولان مشهد در بازدیدی که هفته گذشته صورت گرفت و جمعی از هنرمندان و سینماگران مطرح کشور مهمان مؤسسه خیریه توان‌بخشی فتح‌المبین مشهد بودند تا با کودکان معلول دیدار کنند.
شاید خیلی از ما تصور کنیم که آدم های بدشانسی هستیم، شاید فکر کنیم به حقمان نرسیدیم، شاید فکر کنیم مدام در زندگی بد می آوریم، اما کافی است فقط یک لحظه به این فکر کنیم که از نعمت سلامت برخوردار نبودیم.
باور کنید تصورش هم سخت است، اما این اتفاق می توانست درست برای تک تک ما رقم بخورد. در یک لحظه، اصلا به صورت مادرزادی، می شد ما هم یکی از همان معلولان باشیم و باید چشم به راه می ماندیم تا کسی به ما سر بزند.
منتظر می ماندیم یک موسسه خیریه ما را زیر بال و پرش بگیرد. اما سخت است، چون همه ما برای خودمان غرور داریم. شاید همین حس و حال باشد که کودکان معلول، گرچه از ناتوانی جسمی برخوردارند، اما روحشان درست چیزی شبیه ماست.
احساس و عواطفشان هم شبیه همه آدم های دیگر است. عواطف که معلول و غیرمعلول ندارد. عکس هایی که از این مراسم منتشر شده، از چهره های گریان و اشکبار هنرمندان حکایت دارد. بخصوص صورت خیس مجیدی که بارها در این مراسم گریسته است.
مجیدی وقتی می خواسته عواطف و احساساتش را در این بازدید بیان کند، انگار می خواسته سخت ترین سخنرانی عمرش را انجام دهد.
او گفته: «نمی دانم چگونه این همه عظمت و زیبایی را بیان کنم. در اینجا روح های بزرگی وجود دارند. ما هرچه گریه کردیم، برای خودمان بود. اینجا عظمتی دارد که دل آدم را می سوزاند. یکی از بچه ها گفت که تنها هستند، اما من می گویم شما اصلا تنها نیستید، ما تنها هستیم! اینجا به اندازه وسعت همه عالم بزرگ است.»
کارگردان فیلم «محمد (ص)» که می گویند فاخرترین فیلم تاریخ سینمای ایران است، نکته ظریفی را بیان کرده؛ این که همه ما تنها هستیم. وقتی فردی باور کند که دیگران هم مثل او تنها هستند، شاید همین حس، او را شریک تنهاهای دیگر کند و اندکی بار تنهایی را تحمل ببخشد. حالا که همه ما، فرقی نمی کند از هر صنفی که می خواهیم باشیم، خود را برای دید و بازدیدهای نوروزی آماده می کنیم، می توانیم بازدید از چنین جاهایی را هم در برنامه هایمان قرار دهیم. هر چقدر هم که گریه کنیم، هرچقدر هم که هنگام آن بازدید درونمان غمگین شود، اما وقتی از آنجا بیرون می آییم، حالمان خوب است. سبک شده ایم. به همین دلیل حال مجیدی و اشک هایش خریدنی است.
