ایران اکونومیست- طنز در روزنامه های کشور کم پیدا می شود و این یعنی روزنامه ها کم لبخند می‌زنند و آنها که روزنامه می‌خوانند هم به تبعیت از رسانه محبوب شان کمتر می خندند. حکمت ستون روزنامه خندان، در این است که طنز همه روزنامه های کشور را جمع کنیم و در جام جم آنلاین برسانیم به دست تان تا هر صبح، دستکم در اینترنت گردی روزانه، لبخندی روی لب تان بنشیند.
شرق: مصاحبه با سوراخ
«ببینید، باید سوراخی وجود داشته باشد که اختلاس و تخلف مالی رخ دهد. وقتی کیسه سوراخ باشد، طبیعتا موش از داخل آن گندم برمی دارد و اگر سوراخی نداشت به طور طبیعی موش نمی توانست به گندم دسترسی داشته باشد.
پس در وهله اول باید جلو سوراخ ها را گرفت که دسترسی به آنها آسان نباشد.» سعید حجاریان، تئوریسین، در گفت وگو با آرمان.
به همین مناسبت ما نیز با سوراخ گفت وگو کردیم
: سلام سوراخ عزیز لطفا خودت را معرفی کن.
- سلام. من سوراخ سوراخ سوراخیان هستم و کارم را از گوشه جیب آقازادگان
شروع کردم. یک روز یکی از آقازادگان از پدر محترمش پول گرفت برود سر کوچه و
نان و ماست بخرد. منتها گوشه جیبش سوراخ بود و پول افتاد در پاچه محترم
شلوارش. آقازاده برگشت و گفت ای پدر پول نیست. پدر گفت چیزی که زیاد هست
پول اما چیزی که زیاد نیست فرزند .... چندین بار این پسر از آن پدر پول
گرفت که برود سرکوچه نان و ماست بخرد اما پول غیب می شد. تا یک روز که رفیق
پسر مشغول پاچه خواری بود، گفت ای آقازاده چه پولی جمع کردی در پاچه
شلوار مبارکت. آقازاده که از همه جا بی خبر بود و حتی از تحصیل مال حرام
بیزار بود گفت این حتما باقیات مهربانی های من است و البته که من روی
توانایی های خودم حساب کردم. در نتیجه من سوراخ پنهانی بودم.
: شما فعالیت خودتان را کجاها انجام دادید؟
- من خیلی فعال بودم. من سوراخ بانک مرکزی بودم که آقای خاوری از من رد شد و
رفت بغل سلین دیون. یک بار هم سوراخ ارز در چهارراه استانبول بودم که ریال
سوخت و دودش از سوراخ من به هوا رفت. یک بار هم سوراخ خیابان ایران زمین
شدم که با کمک بابک زنجانی همه چیز را به خودش کشید.
: چه سوراخ غم انگیزی. آیا تا به حال شده که مایه خجالت نباشی؟
- بله. من سوراخ کفش همان کارگران بودم که پولشان از سوراخ تامین اجتماعی سرید و رفت.
: جریان فعالیت های گروهی سوراخی شما از چه قرار است؟
- ما توانستیم با همت دانشمندان جوان سوراخ موش را برای فرار از دست قانون در دسترس استادان قرار دهیم و سوراخ دعا را پیدا کنیم.
: الان چه کار می کنی؟
- الان کارگاه های سوراخ خلاق را برگزار می کنم.
کیهان: علاقه (گفت و شنود)
گفت: یکی از سایت های ضدانقلاب خطاب به سران فتنه نوشته است باید قبول
کنید که مردم ایران به رژیم اعتقاد دارند و شما در میان آنها جایگاهی
ندارید.
گفتم: چه عجب! حرف حساب زده!
گفت: از سران فتنه پرسیده است اگر تصور می کنید که از پایگاه مردمی
برخوردارید چرا جرأت حضور در میان مردم را ندارید و به جای آن در جلسات
خصوصی شرکت می کنید و خبر آن را به سایت ها می دهید تا تصور شود که با مردم
سر و کار دارید؟!
گفتم: سران فتنه علاوه بر وطن فروشی در فتنه 88، در توطئه 25 بهمن 89 نیز
قرار بود با مدیریت مثلث آمریکا و اسرائیل و انگلیس همان نقش تکفیری ها را
بازی کنند که نقشه شان نقش بر آب شد.
گفت: با این وجود چه ادعاهائی دارند؟!
گفتم: یارو می گفت؛ مبادا فکر کنید که من هیچ طرفداری ندارم! بعضی ها
حاضرند به خاطر من بمیرند! همین دیروز با یکی روبرو شدم که به من گفت؛
حاضرم بمیرم ولی یک لحظه هم تو را نبینم.
آرمان: پیژامه ات را عوض کن!
یکی از شرکت های معروف اخیرا تلویزیون های جدیدی روانه بازار کرده که به
شدت«خاله زنک»، «حرف در بیار» و «یک کلاغ چهل کلاغ کن » تشریف دارند، بنابر
اعلام مدیران این شرکت نباید افراد حرف های خصوصی خود را جلوی این
تلویزیون بیان کنند چرن ممکن است مکالمات در دسترس مدیران این شرکت یا طرف
ثالث قرار بگیرد:
الف- پس فردا اگر همسرتان به شما گفت «این پیژامه چیه پوشیدی؟! پاشو برو
کت شلوار بپوش مگه نمی بینی تلویزیون معروف اینجا نشسته!». غر نزنید؛
واقعا آدم داخل خانه اش هم نمی تواند با زیر پیراهنی نخ نما و پیژامه سوراخ
تردد کند.
ب- واقعا دیگر هیچکس تنها نیست!
ج- به تلویزیون سامسونگ دروغ بگوییم و الکی بخندیم و اطلاعات غلط بدهیم تا لج طرف ثالث را در آورده و حالش را بگیریم.
د- واقعا مارک های تیفال(!)، کاچیران و صاایران چه عیبی دارند؟! فال گوش هم نیستند.
ه- قدیم ها می گفتند «دیوار موش داره، موش هم گوش داره» الان باید بگوییم «دیوار تلویزیون داره، تلویزیون هم گوش داره»
مردم اعصاب ندارن!
دوستان ظاهرا این روزها ذهن مردم خیلی درگیر شده و کلا آرامش فکری یک چیزی شده توی مایه های سیمرغ و رستم و اسب تروا!
بر همین اساس شما را در جریان یک مکالمه کوتاه و واقعی قرار می دهیم، تا ته خط را خودتان بخوانید:
من(به محض ورود به بقالی): ببخشید کره فلان دارید؟
بقال: انتهای کوچه سمت راست.
من: چی؟!
بقال: ای بابا، از صبح که زیاد مشتری نداشتیم، هرکس هم اومده آدرس پرسیده، پنیر هم تموم کردیم!
