المپیک در نگاه شاعران معاصر

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از خبرگزاری شعر ایران-تارنا: قهرمانی در میدان جهانی المپیک ورزشی نه تنها برای خود ورزشکاری که ماه ها و سال ها با بردباری و تاب آوری در برابر رنج ها و مشقت های فراوان  برای میهنش مدالی بدست می آورد، غرورانگیز است بلکه برای مردمش نیز امیدبخش است.

در این بین این پهلوانی و دلاوری برای کسب قهرمانی در ورزش برای شاعران هم شورانگیز است و نهاد چامه سرایان را سر ذوق می آورد که برای پهلوان دلیر خود شعری بسرایند، خواه آن پهلوان غلامرضا تختی باشد، خواه محمود نامجوی که در شعر با آن ها افسانه ها بسازند و یا اینکه خود مقوله المپیک یا خود واژه آن مد نظر شاعر باشد و با دریافتی جالب و بکر در سرودن شعر به آن بپردازند.

اما بپردازیم به نمونه های جالب و زیبا از این دست اشعار که شامل سروده های شاعران کمتر شناخته شده و گمنام و سروده های شاعران مشهور می شود.

شعری درخور توجه با عنوان المپیک در دوم شهریورماه 1395 خورشیدی در سایت شعرنو به ثبت رسیده است که شاعر آن صبا کاظمی متولد 1366است. شاعر این شعر را در قالب قطعه سروده و با نگاهی جالب به المپیک و در واقع ترکیب آن با عشق پرداخته است.

آقا المپیک نگاهت کی شروع میشه 

با مشعل برق نگاهت شهر نورانی 

من دور خواهم زد به دور لیگ چشمانت 

با یک گزارش از جوادان خیابانی 

چشمم به سکوهای بازویت نظر باید 

لطفی کنی قدری حریفان را بحذفانی

کی میرسد اهدا کنی کل جوایز را 

با بوسه ای از عشق و جانم را بسوزانی

*************************************

عبدالعلی ادیب برومند

عبدالعلی ادیب برومند زاده شاعر، 1303 خورشیدی و درگذشته 1395، وکیل دادگستری و رئیس هیئت رهبری و شورای مرکزی جبهه ملی ایران بود. ادیب برومند شاعری توانا درسرودن انواع شعر پارسی از قصیده، غزل، مثنوی، رباعی و قالب های دیگر بود. ادیب برومند به دلیل عشق و شیفتگی به میهن و اشعاری که در این زمینه سروده به شاعر ملی معروف است. ادیب برومند قصیده ای با عنوان ( درود بر قهرمانان ایران در المپیک) سروده است.

درودی فرستم به ورزشگران

بهین قهرمانان راد و جوان

«المپیک» را داده فَرّ و شکوه

به آیین دیرین هر پهلوان

به جایی کز اقصای گیتی درو

تماشاگرانند هر سو عیان

به جایی که بس قهرمانان آمدند

هماورد جویان، کران تا کران

همه برتری را شده خواستار

به نیروی مردانه از دیگران!

رده بسته بهر تماشا همه

که کی ؟ از کجا خوش برآرد فغان

درین پهن میدان پُر های و هو

که هر چار سالی گشاید میان

جوانان زور آزما مرد و زن

ز هر گونه ورزش دهند امتحان

دونده گروهی چو اسب سَبَق

به نیروی پای و تنِ پر توان

گروهی به کُشتی هم آویزِ هم

گمارنده زور، آن بر این این بر آن

گروهی هم از وزنه برداشتن

نمایند نیرو فزون از گمان

گروهی دگر هم کنند آزمون

نشانه زدن را به تیر و کمان

در آیند گُردانِ ایران زمین

درین پهنه مانند شیر ژیان

زن و مرد ایرانیِ پاکزاد

به تن زورمندانِ روشن روان

به زانو درآرند همتای خویش

به نیروی ایمان و عزم گران

تنی چند از ین پهلوانانِ یل

گرفتند از دستِ داور نشان

نشانهایی از زر و برخی ز سیم

نمودارِ شایستگی در جهان

فَری بر چنین یادگاران راد

ز دوران ساسان و عهد کیان

که از فخرشان سهمی آمد به چنگ

درین پهلوانی چو دیرین زمان

به ایران و پروردگانش درود

خدایش بنیرو کند جاودان

*************************************

شهریار

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار شاعر نام آشنا و سرشناس میهن که همه با داستان زندگی پر فراز و نشیب او آشنا هستند نیز در وصف یکی از ورزشکاران ایران در المپیک (پهلوان محمود نامجوی) قهرمان وزنه برداری جهان و المپیک غزلی سروده است. شهریار تبریزی این غزل را در زمان حیات نامجو و به مناسبت پیروزی هایش در المپیک 1952هلسینکی و 1956 ملبورن سروده است.

کردی تو نام کشور خود زنده نامجو

ای پایدار باشی و پاینده نامجو

عنوان قهرمانی دنیای ورزشی

تسلیم شد به نام تو و زنده نامجو

جویای نام بودی و خوش یافتی، بلی

جوینده میشود همه یابنده نامجو

ای تاج افتخار فکنده است در میان

تاکیست زان میانه رباینده نامجو

تابنده تر تو بودی و ماه و ستارگان

خورشید تابناک ترا بنده نامجو

دلها پر از نشاط شد آن شب که رادیو

نام تو پخش کرد و پراکنده نامجو

ما بارها نثار تو کردیم اشک شوق

باری لب تو باد پر از خنده نامجو

حالی که با گذشته ما افتخارهاست

باید امید بست به آینده نامجو

حقی که میدهند به حقدار می دهند

با ما نوید طالع فرخنده نامجو

طبع من از سخن لب چون غنچه بسته بود

ای چون نسیم غنچه گشاینده نامجو

تصویر استفاده شده در تیتر طرحی بر روی لیبل کبریت در دهه چهل خورشیدی است.