ایران اکونومیست- حمید درخشان پنجمین
باخت متوالی خودش را هم پشت سر گذاشت و پرسپولیس به لطف مربیگری او به تنها تیم
جدول لیگ برتر تبدیل شد که در نیم فصل دوم هیچ امتیازی به دست نیاورده . حالا دیگر
برای عموم مردم کیفیت فنی و مربیگری حمید درخشان مشخص شده . چیزی که امروز در ملا
عام رونمایی شده را فوتبالی ها خیلی قبل تر می دانستند. آنهایی که فوتبال را دنبال
می کنند به خوبی ازکارنامه درخشان باخبرند و تقریبا از همان روزهای اول می دانستند
که کار پرسپولیس درخشان به کجا خواهدکشید. مربی ای که آخرین تیم های تحت هدایتش به
دسته دوم سقوط کرده اند حتما کارنامه بهتری را در تیم محبوب پایتخت به جانخواهد
گذاشت.
هرچند باتوجه به سابقه ، همه مربیان ایرانی، کیفیت درخشان را می دانستند اما در اختلاف نظرهای فنی و غیرفنی که بین درخشان و کی روش وجود داشت همه از مربی ایرانی حمایت کردند. چه امیرقلعه نویی که خودش طرفی از دعوا بود و چه محمدمایلی کهن که اجنبی ستیزی را هم نقد کرد اما با نام آوردن و دفاع از حمید درخشان عملا از او هم دفاع کرد. مربیان و پیشکسوتان دیگر هم به نوعی از درخشان حمایت کردند تا نشان دهند که در هر گونه اختلاف نظر با یک اجنبی، به طرف ایرانی تمایل دارند.
مربیان ایرانی عموما در مقابل مربیان خارجی چنین موضعی دارند. آنها شاید به این دلیل که تصور می کنند مصاحبه هایشان ترجمه نمی شود یا هر چیز دیگر به صورت معمول برای انتقاد کردن از مربیان خارجی پیشتاز هستند. مقایسه دوره مربیگری علی دایی و امیرقلعه نویی در تیم ملی با دوران مربیگری برانکو، بلاژویچ و کی روش نشان می دهد که ایرانی ها هرچقدر با خودشان رودربایستی دارند اما در مقابل مربیان خارجی بی پروا هستند.
علی دایی در دوره مربیگری اش در تیم ملی نتیجه قابل انتقاد کم نداشت. از مساوی مقابل امارات گرفته تا شکست در آزادی برابر عربستان . اما در همان دوره هم تعدادکمی از مربیان ایرانی حاضر شدند حرف بزنند و در مقابل علی دایی قرار بگیرند.در تناقض رفتاری مربیان ایرانی همین بس که تساوی مقابل امارات تیم دایی کمتر مورد نقد مستقیم قرار گرفت اما پیروزی ایران در مقابل اماراتی که در جام ملت ها سوم شد بارها نقد شده و باز هم می شود.
در دوره مربیگری امیرقلعه نویی هم اوضاع خیلی بهتر نبود. او با بهترین تیم 15 سال اخیرایران به جام ملت ها رفت و با 7 لژیونر که 5 تایشان هم در بهترین لیگ های اروپابازی می کردند حذف شد. همان دوره هرچند رسانه ها فشار زیادی به سرمربی تیم ملی آوردند اما مربیان ایرانی کمتر در این بازی شریک شدند. مربیان ایرانی یک رودر بایستی با خودشان دارند و کمتر پیدا می شود مربی ای مثل ذولفقارنسب که هم منتقد قلعه نویی باشد هم منتقد کارلوس کی روش.
در مدل فنی حالا اگر همه فوتبال ایران روی هم جمع بشوند و از درخشان حمایت کنند فایده ای نخواهد داشت . آنها در مورد مربی ای حرف می زنند که تیم دوم سال قبل را به جایی رسانده که 5 امتیاز تا منطقه سقوط فاصله دارد و اگر به زودی برکنار نشود پرسپولیس را هم به سرنوشت 5 تیم دیگری دچار می کند که پیش از این در اختیار داشته.
حمایت مربیان ایرانی از حمید درخشان البته یک وجه اخلاقی هم داشت. آنها معتقد بودند که کی روش باید احترام مربیان ایرانی را حفظ کند. این دوجمله شاید بسیار زیبا و درست به نظر برسد اما مگر کی روش چه گفته بود که به مربیان ایرانی بی احترامی شده بود؟ کی روش گفته بود:« امیرقلعه نویی و حمید درخشان مربی نیستند و نباید روی نیمکت بنشینند» اتفاقا این حرف های مربی پرتغالی ربطی به مسائل فنی نداشت . او در جمله های قبل تر توضیح داده بود که درست نیست مربیان این طورعلیه هم موضع بگیرند و با یک نتیجه در مورد اخراج هم صحبت کنند. حرف های کی روش به مصاحبه درخشان مربوط می شد که خواسته بود سرمربی تیم ملی را اخراج کنند. در اصل مرد پرتغالی معتقد بود کسی که در مورد اخراج همکار خود صحبت می کند مربی نیست و نباید روی نیمکت بنشیند.
در این موضع هم مربیان ایرانی تمام قد از حمید درخشان حمایت کردند. آنها چه در مسائل فنی و چه در مسائل اخلاقی حامی مردی بودند که حالا به در خروجی پرسپولیس نزدیک می شود. اما اخراج درخشان شاید مشکل پرسپولیس را حل کند اما مشکل نگاه مربیان ایرانی را حل نمی کند. نگاه آنها به مربی های خارجی حاضر در ایران ، نگاه فنی و تخصصی نیست . نگاه دشمن به دشمن است. به همین دلیل در زمان هایی که فرصت دست می دهد به یک تیم تبدیل می شوند برای کشتن مربیان خارجی . مربیانی که به نظر می رسد جای ایرانی هایی مانند درخشان را تنگ کرده اند.
