به گزارش ایران اکونومیست، عجب شب تلخی، چه ۹۰ دقیقه وحشتناکی. ایتالیا تمام طرفداران خود را نا امید کرد. مدافع عنوان قهرمانی، هرگز نشانی از تیم قهرمان نداشت. یک نمایش مفتضحانه و در پایان حذف از یورو ۲۰۲۴، آن هم در مرحله یک‌هشتم نهایی. آیا از این ایتالیا می‌شود دفاع کرد؟ هرگز. دفاع بتنی روزگاری نماد تیم ملی فوتبال ایتالیا بود. همان کاتناچیوی معروف به معنی «چفت و بست» و یا «قفل» که خط دفاع بسیار سازمان یافته و مؤثر، متمرکز بر خنثی کردن حملات و جلوگیری از ایجاد موقعیت‌های گل حریف با کمک نفرات دفاعی متعدد را شامل می‌شد. این سیستم توسط هلینو هررا، سرمربی آرژانتینی اینترمیلان در دهه ۶۰ میلادی به شهرت رسید؛ جایی که هررا با استفاده از آن توانست خط دفاع مستحکمی بسازد و حریفان را پیروزی‌های خفیف یک بر صفر بدرقه کند.
سال‌ها بعد ایتالیا با تکیه بر همین روش، قهرمان جام جهانی ۱۹۸۲ شد. جوزپه برگومی یکی از بازیکنان ایتالیا در آن جام بود که یک دهه بعد به «عمو جوزپه» وفادارِ هواداران اینتر مشهور شد. ایتالیا در تمام دهه‌های قبل اگر گل‌نمی‌زد و در خط حمله قدرتمند نبود، به خط دفاع پرتوان خود می‌بالید. در دهه ۹۰ به فرانکو باره‌سی و الساندرو کاستاکورتا و بعدها به مثلث الساندرو نستا به عنوان مدافع آخر، فابیو کاناوارو در قامت یارکوب سمت راست و پائولو مالدینی به عنوان دفاع سمت چپ. این‌ها از ایتالیا تیمی غیر قابل نفوذ ساختند. کمتر پیش می‌آمد که آتزوری در یک تورنمنت عنوان برترین خط دفاع را به دست نمی‌آورد. میانگین گل‌های خورده آنها هم این مسأله را خیلی عیان و بدون پرده نشان می‌داد.
شاید در تاریخ فوتبال دیگر چنین اتفاقی رخ ندهد که یک مدافع برترین بازیکن جام شود. فابیو کاناوارو اما تمام طلسم‌ها را در این زمینه شکست، بهترین بازیکن تورنمنت مهمی مثل جام جهانی شد و این برگی بود از یک تاریخ چندین ساله. او فرزند کاتناچیوبود، روشی که با ایتالیا همخوان شده و هیچگاه دست رد به سینه‌اش نمی‌زد. در یورو ۲۰۲۴ اما ایتالیای متفاوتی را مشاهده کردیم. هواداران این تیم نا امید و سرشکسته به ایتالیا برگشتند، طوری که هیچوقت تجربه‌اش نکرده بودند. حذف ایتالیا در جام شگفتی‌ها، خودش یک شگفتی بزرگ بود. هر چند از همان بازی اول هم می‌شد پیش‌بینی کرد که این ایتالیا شبیه ایتالیای گذشته نیست. تیمی که دروازه‌اش مقابل آلبانی باز شد، نشان داد که دیگر از آن خط دفاع قدرتمند خبری نیست. یعنی خداحافظ کاتناچیو، همانی که ایتالیا سال‌ها به آن تکیه کرد و عناوین متعددی به دست آورد.
ایتالیای اسپالتی در یورو ۲۰۲۴، چهار بار به مصاف حریفان رفت و در هر ۴ بازی دروازه‌اش باز شد. یک بار مقابل آلبانی، یک بار برابر اسپانیا، یک بار مقابل کرواسی و در نهایت ۲ بار برابر سوئیس. ۴ بازی و ۵ گل خورده، یعنی به طور میانگین به ازای هر بازی ۱/۲۵ گل خورده که آماری وحشتناک برای ابرقدرت دفاعی دنیای فوتبال است. در آلمان حتی جنازه کاتناچیو را ندیدیم. باستونی، کالافیوری و مانچینی سایه‌ای از مالدینی، نستا و کاناوارو هم نبودند و هرگز در اندازه‌های خود ظاهر نشدند. هر چند فضایی که میان مدافعان و هافبک دفاعی هم وجود داشت، از دلایل فشار مضاعف روی دروازه ایتالیا بود. حالا آتزوری با جام وداع کرده و جان لوئیجی بوفون که مدیر (سرپرست) تیم ملی ایتالیا بود، باید به خانه‌اش در تورین برگردد و باقی مسابقات را از پای تلویزیون تماشا کند. شاید هیچکس به اندازه او ناراحت و عصبانی نباشد. کسی که زمانی با بهره‌گیری از مثلث مخوف دفاعی (نستا، مالدینی و کاناوارو) هر مهاجمی را از کار می‌انداخت، حالا ایتالیایی را از نزدیک دیده که مدافعانش یارای تقابل با خط حمله آلبانی و سوئیس را هم ندارند.
خداحافظ ایتالیای محبوب. خداحافظ اسپالتی بخت‌برگشته. سال‌ها بعد شاید دوباره مدافعانی متولد شوند که آتزوری را به قدرت اول دفاعی در فوتبال جهان تبدیل کنند. مدافعانی که کاتناچیو را در زمین معنی کنند، نه در تیپ و قیافه و حرف. آن روز شاید ایتالیا را دوباره در جمع مدعیان ببینیم. تیمی که همیشه وجه تمایزش با بقیه، خط دفاع بتنی‌اش بود اما در یورو تنها چیزی که نداشت مدافعان قوی و برنامه‌ی تدافعی بود! نتیجه‌اش شد وداع با جامی که سوئیس در آن حضور دارد اما ایتالیا نه.
