طبیعتاً
گروهی از منتقدان این حرکت ظریف، نظر خود را بیان کرده اند که از منظر
حقوق شهروندی، نظرشان محترم است؛ لذا نقد حاضر متوجه آنان نیست بلکه روی
سخن با افراد و گروه هایی است که نه از منظر اظهار نظر و آزادی بیان که
برای تخریب مذاکرات و تضعیف مذاکره کنندگان ایرانی وارد گود شده اند و بی
هیچ پروایی علیه تیم خودی شعار می دهند و کار شکنی می کنند!
در این باره نکاتی چند قابل تذکر است:
1 - ظریف
به عنوان سرپرست تیم مذاکرات هسته ای، در حال یک "مأموریت ملی" است. این
مأموریت، نیاز به عقبه و پشتیانی ملی دارد، درست مانند رزمندگانی که در "خط
مقدم" هستند و "پشت جبهه"، باید از آنها حمایت کند.
مع الوصف،
گروهی گویا مأموریت سخت ظریف را همانند بازی های جناحی داخلی می پندارند و
با او همان گونه رفتار می کنند که با رقبای سیاسی داخلی شان!
بنابراین، نه تنها از تیم مذاکرات حمایت نمی کنند و دستی نمی گیرند بلکه پای مذاکره کنندگان را نیز می کشند!
در دوران جنگ تحمیلی و نیز در جریان مذاکرات ایران و عراق (قطعنامه 598)،
هم رزمندگان و هم دیپلمات های ایرانی، به پشتیبانی های داخلی دلگرم بودند
که حق مطلب هم همین بود ولی امروز در کمال شگفتی و شرمساری، شاهد آن هستیم
که تیم مذاکره کننده ایرانی که با تأیید نظام و رهبری آن، عازم کارزار
دیپلماتیک شده است،هم با قدرت های بزرگ جهانی دست و پنجه نرم می کند و هم
از پشت خنجر می خورد!
بی گمان، خنجر زنندگان داخلی، آرزوی شکست تیم
کشورشان را دارند و این، از عجائب شرم آور روزگار است و تاریخ درباره آنها،
چیز جز بدنامی نخواهد نوشت.
2 -
برغم نامردی های موجود علیه تیم مذاکره کننده، باید تصریح داشت که "علاوه
بر رهبری نظام ، اکثریت مردم ایران نیز حامی فرزندان و برادران خود در تیم
مذاکره کننده هستند." این، سرمایه بزرگ مذاکره کنندگان سختکوش و مظلوم
ایرانی است که باید بعد از خدا، بدان دلگرم باشند و با قدرت به مأموریت
تاریخی خود بپردازند.
3 - و اما درباره قدم زدن:
ظریف
با مأموریتی که از سوی نظام دریافت کرده، مشغول یکی از سخت ترین مأموریت
های تاریخ معاصر ایران است. جزئیات مذاکرات نیز مستقیماً به شخص رهبر گزارش
می شود و ایشان در جریان آنچه در این مذاکرات می گذرد هستند.
دلواپسان،
در ابتدای کار بر اصل مذاکرات می تاختند ولی وقتی با حمایت صریح و بسیار
قاطع رهبری از تیم مذاکرات مواجه شدند، به جای اطاعت از رهبری (آن طور که
خودشان مدعی اند) روش کار را عوض کردند و این بار، به بهانه های بنی
اسرائیلی جدیدی متوسل شدند و "شکل کار" را مورد هدف قرار دادند که چرا ظریف
آنجا خندید و آنجا قدم زد و آنجا داد نکشید و ...؟!
گو این که از نظر این ها ، مهم ترین مسأله مذاکرات این است که ظریف و کری،در حال نشسته با هم حرف بزنند با ایستاده!
کسی
هم نیست به این ها بگوید وقتی اصل مذاکرات، آن هم در این سطح، با تأیید و
حمایت قاطع نظام در حال انجام است، این ایرادهای بنی اسرائیلی دیگر چیست؟!
وزیر
خارجه جمهوری اسلامی ایران، از نفر به نفر افرادی که بر او خرده گرفته
اند، بیشتر کار دیپلماتیک انجام داده و از همه شان مجرب تر است. بنابراین،
اگر بخشی از مذاکره را به جای نشستن، با قدم زدن انجام داده، دلایل موجه
داشته است که از آن جمله، دادن پیام به جهان و از جمله صهیونیست هاست که
برغم تمایل آنها، مذاکرات خوب پیش می رود و نیز جلوگیری از شنودهای احتمالی
در حساس ترین فراز مذاکرات.
حال دلواپسان داخلی، از کدام بخش این
ماجرا ناخرسند هستند؟ از این که برخلاف میل صهیونست ها ، مذاکرات خوب پیش
می رود یا از این که امکان شنود از فراز حساس مذاکرات گرفته شده است؟! پاسخ
به این سؤال، تکلیف خیلی از مسائل را روشن می کند.
4 -
منتقدان پیاده روی ظریف و کری، با سخنان و بهانه جویی های خود، سطح تحلیل و
عمق نگاه خود را به نمایش گذاشتند چرا که اگر تحلیل شان در سطح ملی رقم می
خورد و عمق نگاهشان ، منافع ملی را می کاوید، به جای گیر دادن به ظواهر و
امور شکلی، درگیر این پرسش بودند که این مذاکرات چگونه می تواند در لغو یا
کاهش تحریم ها، بهبود اوضاع اقتصادی کشور، ارتقاء جایگاه بین المللی کشور،
افزایش سطح رضایتمندی مردم از جمهوری اسلامی و ... اثر گذار باشد و چگونه
می توان به مذاکره کنندگان ایرانی در این روند تاریخی کمک کرد؟
حال
این دغدغه های بنیادین را بگذارید در کنار این بهانه جویی های سطحی که
"چرا چند دقیقه با کری قدم زد؟!" تا بسیاری از مسائل روشن شود.
5 - مذاکره کنندگان ایرانی "یک مأموریت سختی را بر عهده دارند و هیچ کس نباید مأموری را که مشغول کار است، تضعیف نماید."
این جمله را رهبر معظم انقلاب درباره تیم مذاکرات هسته ای به سرپرستی محمدجواد ظریف بیان کرده اند.
حال
کسانی که راست می روند و چپ می آیند و علیه تیم مذاکرات عمل می کنند،
تکلیف خودشان را با شعار "ولایتمداری" شان مشخص کنند. نمی شود که دم به دم ،
دم از ولایت بزنند ولی وقتی پای عمل به میان می آید، منویات سیاسی و جناحی
شان را بر دستور صریح رهبری ترجیح دهند.
این افراد، حتماً سخنان
دیگری از رهبر معظم انقلاب در خصوص تیم مذاکرات هسته ای شنیده اند که برای
یادآوری، در اینجا بازنشرشان می کنیم(+) تا بلکه به خود آیند:
به هیئت دیپلماسی
ملت خوش‌بینم
ما از تحرّک دیپلماسی دولت حمایت میکنیم، پشتیبانی میکنیم. در کنار آمادگی‌های همه‌جانبه‌ی ملّت ایران - چه از لحاظ اقتصادی، چه از لحاظ امنیّت داخلی، چه از لحاظ استحکام ساخت درونی نظام اسلامی، چه از لحاظ وحدت ملّی و چه از لحاظ نظامی - به تلاش و تحرّک دیپلماسی هم چه در این قضایای سفر اخیر و چه غیر از آن، اهمّیّت میدهیم و از آنچه دولت ما انجام میدهد و تلاشهای دیپلماتیک و تحرّکی که در این زمینه میکنند، حمایت میکنیم. ما به هیئت دیپلماسی ملّت عزیزمان و دولت خدمتگزارمان خوشبین هستیم؛ البتّه به آمریکایی‌ها بدبینیم؛ به آنها هیچ اعتمادی نداریم.
بنده معتقد به نرمش قهرمانانه هستم
ما مخالف با حرکتهای صحیح و منطقی دیپلماسی هم نیستیم؛ چه در عالم دیپلماسی ، چه در عالم سیاستهای داخلی. بنده معتقد به همان چیزی هستم که سالها پیش اسم‌گذاری شد «نرمش قهرمانانه»؛ نرمش در یک جاهایی بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبی ندارد، اما این کشتیگیری که دارد با حریف خودش کشتی میگیرد و یک جاهایی به دلیل فنّی نرمشی نشان میدهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کاری است؛ این شرط اصلی است؛ بفهمند که دارند چه‌کار میکنند، بدانند که با چه کسی مواجهند، با چه کسی طرفند، آماج حمله‌ی طرف آنها کجای مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند.
هیچ کس نباید تیم مذاکره کننده را سازش‌کار بداند/ ماموران دولت، فرزندان انقلاب
هیچ‌کس نباید این مجموعه‌ی مذاکره‌کنندگان ما را سازش‌کار بداند؛ این غلط است؛ اینها مأموران دولت جمهوری اسلامی ایران هستند، اینها بچّه‌های خودمان هستند، بچّه‌های انقلابند؛ یک مأموریّتی را دارند انجام میدهند. کار سختی هم هست [که] بر عهده‌ی اینها است؛ دارند با تلاش فراوان آن کاری را که بر عهده‌ی آنها است انجام میدهند. بنابراین نباید مأموری را که مشغول یک کاری است و مسئول یک فرایندی است مورد تضعیف یا توهین یا بعضی از تعبیراتی که گاهی شنیده میشود - که اینها سازش‌کارند، و مانند اینها - قرار داد؛ نه، این حرفها نیست.
بنده در حمایت از تیم مذاکره کننده اصرار دارم
درباره‌ی مسائل اخیر و این
بگومگوهایی که در صحنه‌ی سیاست خارجی و مسائل هسته‌ای و گفتگو و مذاکره و از این حرفها
هست، اوّلاً بنده اصرار دارم بر حمایت از مسئولانی که اجرای کار برعهده‌شان است، از
همه‌ی دولتها بنده حمایت میکنم، از مسئولان - مسئولان داخلی، مسئولان خارجی - حمایت
میکنم و وظیفه‌ی ما است. من خودم مسئول اجرایی بوده‌ام، وسط میدان بوده‌ام، سنگینی
کار و سختی کار را با همه‌ی وجود احساس کرده‌ام؛ میدانم که کار اداره‌ی کشور کار سختی
است.
لذا اینها به کمک احتیاج دارند، من هم کمکشان میکنم، حمایتشان میکنم؛ این یک طرف
قضیّه است که قطعی است. از آن طرف اصرار دارم بر تثبیت حقوق ملّت ایران، از جمله مسئله‌ی
حقوق هسته‌ای؛ اصرار داریم بر اینکه از حقوق ملّت ایران یک قدم عقب‌نشینی نباید بشود.
ما البتّه در جزئیّات این مذاکرات مداخله نمیکنیم؛ یک خطوط قرمزی وجود دارد، یک حدودی
وجود دارد، این حدود باید رعایت بشود؛ این را گفتیم به مسئولین و موظّفند که این حدود
را رعایت کنند؛ از هارت‌وهورت دشمنان و مخالفان هم واهمه‌ای نداشته باشند و ترسی به
خودشان راه ندهند.
مطمئنم تیم مذاکره کننده، از حقوق ملت ایران دفاع می کند
البتّه ما به تیم مذاکره‌کننده‌مان اعتماد داریم. مطمئنّیم یقیناً آنها به دست‌اندازی به حقوق کشور و حقوق ملّت و کرامت ملّت راضی نخواهند شد و اجازه نخواهند داد که چنین کاری انجام بگیرد. مسئله‌ی ظرفیّت غنی‌سازی یک مسئله است که خیلی مهم است؛ مسئله‌ی تحقیق و توسعه که قطعاً باید رعایت بشود؛ حفظ تشکیلاتی که دشمن قادر به تخریب آن نیست. روی «فردو» تکیه میکنند، چون غیر قابل دسترسی است برای آنها؛ میگویند جایی که ما نمیتوانیم به آن ضربه بزنیم، نباید داشته باشید! این خنده‌آور نیست؟
حقا و انصافا ایستادگی می کنند
هیئت مذاکره کننده‌ى ما حقّاً و انصافاً پرتلاش و جدّى هستند؛ ایستادگى می کنند، با منطق حرف می زنند، زیر بار حرف زور نمی روند، دارند کار می کنند؛ این را هم همه توجّه داشته باشند. حالا جزئیّات و آنچه را در این گفتگوها میگذرد، غالباً مردم مطّلع نیستند؛ نه، با جدّیت، با منطق، با دلسوزى دارند کار می کنند و منطقى هم عمل می کنند.
عصرایران
