مردی که بمب‌های کنار جاده‌ای را رام می‌کند

ایران اکونومیست- بنا به گفته ژنرال جان کمپل، فرمانده ایساف در افغانستان، این عملیات در واقع همکاری مداوم میان ناتو و کابل است. از ابتدای سال جدید میلادی، این ماموریت به شکل آموزش و حمایت از نیروهای ارتش افغانستان است. در حالی که جنگ وارد مرحله جدیدی شده است، طالبان نیز در مقابل از شیوه های تازه تری استفاده می کند. بمب های کنار جاده ای، راهکار جدید آنهاست.

عبدالغفور افغانیار، متخصص مواد منفجره که با نیروهای پلیس در استان هلمند همکاری می کند، می گوید: هر روز پیش از آن که سر کار بروم، فرزندانم را در آغوش می گیرم زیرا معلوم نیست بازگشتی داشته باشم. افغانیار در واقع یکی از سخت ترین مشاغل در افغانستان را دارد. طی پنج سال گذشته، او حدود 6000 بمب کنار جاده ای و حداقل شش ماشین بمبگذاری شده را با دست خالی خنثی کرده است. وی ادامه داد: یک رادیوی ساده، یک دستگاه خوراک پز و حتی یک قوطی نوشابه می تواند به بمبی تبدیل شود که تانک ها را منهدم سازد. نکته اصلی این است که ساخت این بمب فقط 13 پوند هزینه دارد. بنا به اعلام سازمان ملل، این بمب ها دلیل اصلی کشتار غیرنظامیان در افغانستان است، به گونه ای که امسال حدود ده هزار نفر به همین وسیله کشته یا مجروح شده اند. بر اساس این گزارش، حدود 3190 نفر جان خود را از دست داده و 6450 نفر نیز مجروح شده اند که این میزان در مقایسه با سال گذشته رشدی 19 درصدی داشته است.

محل کار افغانیار در گرشک حدود 40 کیلومتری مرکز استان لشگرگاه است. این منطقه سه شهر بزرگ کابل، قندهار و هرات را به یکدیگر متصل می کند. اهمیت استراتژیک این جاده باعث شده طالبان نگاه ویژه به آنجا برای انجام عملیات خود داشته باشد. حدود نیمی از این منطقه یعنی بین قندهار در جنوب و هرات در غرب، به عنوان خطرناک ترین جاده در افغانستان به حساب می آید. افغانیار بیشتر ساعات روز را در همین مسیر مشغول کار و فعالیت است. او در حالی که به باقیمانده های یک ماشین پلیس در کنار جاده اشاره می کند، می گوید: نیروهای طالبان زیاد از این جاده دور نیستند. آهن و ساچمه در این بمب های دست ساز استفاده می شود. چند وقت پیش یکی از همین بمب ها در نزدیکی یک ماشین پلیس منفجر شد و مرگ چهار نفر از دوستانم را رقم زد. این جاده آسفالت شده نیز حال پر از سنگریزه است. او می گوید این جاده نیز همچون دوستانش قربانی این گونه بمب ها شده است.

از او خواسته می شود به بررسی شیء مشکوکی بپردازد که در زیر یک پل در بزرگراه شماره یک دیده شده است. یک گروه از نیروهای پلیس، پل را از راه دور زیر نظر دارد و با متوقف کردن موتورسیکلت ها از آنها می خواهد از این مسیر دور شوند. نیروهای پلیس معمولا از این پل برای ارتباط با روستاهای اطراف استفاده می کنند. افغانیار از ماشین پلیس بیرون می آید و به حرف های حکمت الله حقمال، رئیس پلیس گرشک گوش می دهد. او کیف مخصوصش را باز کرده و یادداشتی به حقمال می دهد. این نامه در واقع آخرین حرف ها یا به عبارت دیگر وصیت افغانیار برای خانواده اش است. حقمال دعا می کند هیچ وقت مجبور نشود این نامه را در اختیار خانواده افغانیار قرار دهد.

او بسرعت به زیر پل می رود و بعد از چند لحظه با صدای بلند می گوید: یک نیترات آمونیوم است. بمب های کنار جاده ای به گونه ای ساخته شده که تحت کوچک ترین فشار عمل می کند. بعد از گذشت 20 دقیقه، افغانیار از زیر پل بیرون می آید و در حالی که با یک دست عرق پیشانی اش را خشک می کند، با دست دیگر یک بسته سیاه پلاستیکی را نگه داشته است. او بمب خنثی شده را به رئیس پلیس می دهد و می گوید: این یکی را هم رامش کردم. حقمال هم در حالی که با خوشحالی نامه را به او بازمی گرداند، می پرسد: حساب بمب هایی که خنثی کرده ای از دستم در رفته است.

شهرت افغانیار سال گذشته زمانی بیشتر شد که یکی از دوستانش در نیروهای پلیس، صفحه ای به نام او در فیسبوک باز کرد و جزئیاتی از تلاش های او را به اطلاع مردم رساند. تاکنون بیش از 7000 نفر اخبار این صفحه را دنبال می کنند و رسانه ها و دولت افغانستان نیز با او ارتباط برقرار کرده اند. ماه گذشته محمد داوود زی، وزیر کشور افغانستان او را به کابل دعوت کرد. وی در مورد آن دیدار گفت: پیش از ترک اتاق وزیر، او از من پرسید آیا چیزی نیاز دارید. من به او گفتم من با دست های خالی این بمب ها را خنثی می کنم. خواهش می کنم اقدامی در این زمینه انجام دهید.

البته معروف شدن افغانیار پس از این دیدار چندان به مذاق طالبان خوش نیامد. بنا به گفته خودش آنها بارها با او تماس گرفته و تهدیدش کرده اند. در جامعه افغانستان که در حال تغییر است، بسیاری از مردم، افغانیار را یک قهرمان ملی می دانند، اما خودش می گوید نظری در این مورد ندارم. من تنها می خواهم کارم را بخوبی انجام دهم و پیش فرزندانم بازگردم.

ایندیپندنت