خوشبختانه نتیجه بازی ایران و ژاپن این امکان را به مهدی طارمی داد که با آسودگی و فراغ بال در مورد اخراج شدنش مقابل سوریه حرف بزند. مهاجم تیم ملی ایران پس از این مسابقه جملاتی با این مضمون به زبان آورده: «نمی‌دانم چرا اخراج شدم ولی یک مصلحتی پشتش بود. خواست خدا بود که من جلوی ژاپن بازی نکنم. به بچه‌ها گفتم شاید اگر من در زمین باشم، شما نتوانید ژاپن را ببرید. شاید مدلی که من بازی می‌کنم، جلوی ژاپن به کار نیاید.» در مورد این جملات اما سه نکته قابل طرح است.
نکته اول؛ مصاحبه جدید مهاجم تیم ملی یادآور همان حرف‌هایی است که بعد از فسخ قرارداد ناشیانه‌اش با ریزه‌اسپورت و محرومیت خودش و باشگاه به زبان آورد؛ جریمه سنگینی که به جرات می‌توان گفت فرصت قهرمانی در آسیا را از یکی از بهترین و خاطره‌سازترین نسل‌های تاریخ پرسپولیس گرفت. فرقش فقط این است که طارمی آن زمان از عبارت «خیریت» استفاده می‌کرد، اما حالا کلیدواژه را به «مصلحت» تغییر داده. مایه تاسف است که ستاره تیم ملی با وجود پیشرفت فنی‌اش، در این سال‌ها از نظر تفکرات حرفه‌ای چندان به سمت بلوغ حرکت نکرده. کاش کاراکتر طارمی به اندازه فوتبالش پخته می‌شد.
نکته دوم؛ دوره قبلی جام ملت‌ها هم طارمی در بازی با چین کارت زرد گرفت و مسابقه با ژاپن را از دست داد. آن زمان تیم ملی با سه گل برابر سامورایی‌ها شکست خورد و سنگین‌ترین باخت تاریخش در این تورنمنت را تجربه کرد. آیا آن هم مصلحت بود؟ یعنی باز فرم بازی شما به ژاپن نمی‌خورد و اگر بودی مثلا تیم ملی به جای ۳ گل، ۶ گل می‌خورد؟
نکته سوم؛ کاش همه ما بالاخره یک روز یکجا یاد بگیریم در توجیه و تفسیر اشتباهات‌مان پای خواست خدا و این‌طور چیزها را وسط نکشیم. طبیعتا خدا به هیچ مهاجمی نمی‌گوید در محوطه جریمه تمارض کن، مخصوصا در حضور VAR!
