به گزارش ایران اکونومیست، نشریه فارن پالسی آمریکا در این باره نوشت: از زمان امضای توافقنامه اسلو در ۳۰ سال پیش، غزه چندین بار مورد حمله قرار گرفته است؛ حملاتی که منجر به کشته شدن هزاران نفر از مردم بی‌گناه شد، شهرک سازی بدون وقفه ادامه یافته است و صلح اقتصادی صرفا به حقیقت زشت، یعنی اشغالگری اسرائیل زیبایی بخشیده است.
این مجله گزارش داد که انتفاضه فلسطین در طول این سال‌ها به «انتفاضه چاقو»، «انتفاضه زیرگیری با خودرو» و «انتفاضه مسلحانه انفرادی» تبدیل شد و پس از حملات رژیم صهیونیستی به فلسطینی‌ها، مردم از روش‌های جدید انتقام استفاده کردند.
در ادامه این گزارش آمده است: سال ۲۰۱۴ اوج حملات فی‌البداهه بود که بیشتر توسط جوانان فلسطینی انجام شد که وابستگی به گروه‌های مقاومت نداشتند. آنها شروع به استفاده از چاقو کردند یا با اتومبیل‌های خود اسرائیلی‌ها را زیر گرفتند. مقامات اسرائیل در آن زمان نمی‌دانست در برابر این حملات چه باید بکنند.
طبق این گزارش، در آن زمان تقریبا خانه‌های بیشتر مجریان این عملیات‌ها تخریب شد و این خانه‌ها شبانه به یک تپه ویرانه تبدیل شدند.
در ادامه این یادداشت آمده است: نیم میلیون شهرک نشین اسرائیلی امروز در کرانه باختری زندگی می‌کنند. اسرائیل و خشونت‌های بی حد و مرز آن، آنها را تشویق به گسترش شهرک سازی کرده است و روستاها و شهرهای فلسطینی بار دیگر با خشونت مواجه شده و پیامدهای آن را متحمل شده‌اند. حملات و آزار و اذیت‌های انجام شده توسط شهرک نشینان به یک اتفاق عادی تبدیل شده است، که عمدتاً مصون از مجازات هستند؛ فوریه گذشته، صدها شهرک نشین اسرائیلی به شهرک «حواره» در نزدیکی نابلس حمله کردند که منجر به تلفات جانی و به آتش کشیدن خودروها و خانه‌های فلسطینی‌ها شد و خشونت به حدی وحشیانه بود که فرمانده نظامی رژیم اسرائیل در کرانه باختری آن را یک قتل عام توصیف کرد. ده‌ها ویدئو منتشر شده از این حمله وحشیانه نشان می‌دهد که سربازان اسرائیلی فقط نظاره‌گر سوختن خانه‌ها و مؤسسات فلسطینی و جنایات شهرک‌نشینان هستند. با این وجود این افراطگرایی به حدی است که بتسلئیل اسموتریچ، وزیر دارایی کابینه نتانیاهو همچنان خواستار محو کردن شهرک حواره است.
فارن پالسی همچنین نوشت: اکنون ۳۰ سال پس از اسلو، گاهی خشم و محکومیت بین‌المللی درقبال این اقدامات مطرح می‌شود اما و بدتر از همه اینکه فلسطینی‌ها از یک نمایندگی سیاسی مشروع برخوردار نیستند.
در پایان این یادداشت آمده است: توافق اسلو مانند سرابی بود که به سرعت خشک شدن جوهرش، ناپدید شد؛ چراکه تنها عایدی آن برای فلسطینی‌ها افزایش تعداد رستوران‌ها، کافه‌ها و فروشگاه‌های معروف «کنتاکی» بود، اما اینها نتوانستند «واقعیت زشت» اشغالگری را بپوشانند.
روز ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۳«اسحاق رابین» نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی و «یاسر عرفات» رئیس وقت کمیته اجرایی سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) توافقنامه «اسلو» را در واشنگتن امضا کردند تا اینکه براساس آن، یکدیگر را به رسمیت شناخته و مبانی برقراری سازش و بیرون آمدن تدریجی این رژیم از کرانه باختری و نوار غزه را اعلام کنند. تشکیل تشکیلات خودگردان فلسطین از دل این توافقنامه بیرون آمد.
