به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از آی‌ای، در یک یافته قابل توجه، آثاری از دی‌ان‌ای باستانی در یک لاک پشت دریایی فسیل شده یافت شده که قدمت آن به شش میلیون سال پیش می‌رسد.
این فسیل ماقبل تاریخ در سازند چاگرس(Chagres) واقع در پاناما در سواحل کارائیب کشف شده است.
تجزیه و تحلیل دقیق این بقایای فسیلی توسط تیمی از دیرینه‌شناسان به رهبری ادوین کادنا از دانشگاه دل روساریو در بوگوتای کلمبیا انجام شد.
طبق بیانیه مطبوعاتی پژوهشگران، بررسی‌ها نشان داده است که این نمونه متعلق به اواخر دوران میوسن می‌تواند یکی از قدیمی‌ترین شواهد فسیلی لاک پشتی باشد که تا به امروز پیدا شده است.
سلول‌های استخوانی دارای دی‌ان‌ای
این فسیل جزئی از یک لاک عمدتاً دست نخورده تشکیل شده است که پوسته لاک پشت دریایی بوده است. اما بقیه اسکلت این موجود در دسترس نیست. طول این لاک پشت تقریباً ۳۰ سانتی‌متر بوده است.
پژوهشگران در طول بررسی این نمونه متوجه شدند که سلول‌های استخوانی خاص به نام استئوسیت‌ها(osteocytes) به خوبی داخل این فسیل حفظ شده‌اند.
این سلول‌های استخوانی ویژگی‌هایی شبیه هسته‌های سلولی را نشان دادند که دانشمندان را بر آن داشت تا آزمایش‌های مبتنی بر محلول را برای جستجوی آثار بالقوه مواد ژنتیکی انجام دهند.
با کمال تعجب، پژوهشگران با این کار به وجود مواد ژنتیکی باستانی پی بردند. دی‌ان‌ای به طور کلی مستعد اضمحلال و نابودی است، اما در شرایط مناسب می‌توان آن را در بقایای باستانی حفظ کرد.
دکتر کادنا می‌گوید: در کل فسیل مهره‌داران روی این سیاره، این دی‌ان‌ای باستانی تنها قبلاً در دو فسیل دایناسور از جمله یک تی‌رکس گزارش شده بود.
فسیلی که می‌تواند شکاف دانش تکوینی را پر کند
در حال حاضر هفت گونه لاک پشت دریایی وجود دارد که گفته می‌شود این فسیل قدیمی‌ترین نمونه از لاک پشت‌های Lepidochelys است. اگرچه این گونه در بسیاری از بخش‌های دریای کارائیب و مناطق دیگر سکونت داشته، اما دانش محدودی در مورد اجداد اولیه آن و تکامل تکوینی این لاک‌پشت‌های دریایی وجود دارد.
بیانیه پژوهشگران می‌گوید، این اکتشاف به شناخت مهره‌داران فسیلی که در سواحل کارائیب پاناما وجود دارند و همچنین به درک تنوع زیستی در زمان ظهور تنگه پاناما کمک می‌کند.
تنگه پاناما، دریای کارائیب را از اقیانوس آرام جدا و آمریکای شمالی و جنوبی را به هم متصل می‌کند.
کارلوس دی گراسیا یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: فسیل‌های کارائیب از پاناما که ما در طول سال‌ها موفق به کشف آنها شده‌ایم، به بازنویسی تاریخ مهره‌داران دریایی این تنگه کمک می‌کنند.
این سیاره در اواخر دوران میوسن دستخوش تغییرات عمده آب و هوایی بوده است. کره زمین یک روند سرد شدن و خشک شدن را طی کرده که با تجمع یخ در قطب‌ها، کاهش سطح دریاها و کاهش بارندگی شناخته می‌شود.
از منظر بیولوژیکی نیز این فسیل جدید می‌تواند بینشی در مورد حفظ بافت‌های نرم و همچنین مواد آلی اصلی مانند پروتئین‌ها و دی‌ان‌ای ارائه دهد. این جنبه‌ها در زمینه نوظهور معروف به دیرینه‌شناسی مولکولی حیاتی هستند.
نتایج این پژوهش در مجله Vertebrate Paleontology گزارش شده است.
