فاطمه هداوند در گفت‌وگو با ایران اکونومیست درباره‌ی مشکلات دوچرخه‌سواری زنان بیان کرد: در رشته سرعت، یکی از مهمترین مسائلی که باعث بی‌انگیزگی در دوچرخه‌سواران شده، نداشتن پیست چوبی است. کوچکترین کشورهای دنیا در پیست چوبی تمرین می‌کنند اما ما هنوز با دوچرخه‌های ۱۲ سال پیش در پیست سیمانی تمرین داریم. دوچرخه‌سواری زنان علاوه بر اینکه امکانات ندارد، اسپانسر و حامی هم ندارد. در لیگ هم رایگان رکاب می‌زنیم.
او ادامه داد: اوایل که وارد دوچرخه‌سواری می‌شویم، ذوق این را داریم که پیشرفت کنیم. تمام مشکلات را تحمل می‌کنیم و به خودمان دلداری می دهیم که در آینده شرایط بهتر می‌شود اما من ۱۰ سال است که عضو تیم ملی هستم نه تنها شرایط درست نشده بلکه بدتر هم شده است. اگر در گذشته سه، چهار میلیون قرارداد داشتیم الان هزار تومان هم قرارداد نداریم. حتی در لیگ آخر هم شرکت نکردم چون قرارداد ۲۰ میلیون تومانی من را ندادند.
ملی‌پوش دوچرخه‌سواری سرعت ایران با اشاره به مشکلات مالی رکابزنان تصریح کرد: در حال حاضر کاپیتان تیم ملی سرعت هستم اما باید از جیب ۵۰۰ - ۶۰۰ میلیون تومان هزینه کنم تا یک دوچرخه بخرم که می‌دانم بعدا هم قرار هم نیست این مبلغ جبران شود و فقط هزینه می‌کنم. از ما انتظار مدال دارند اما وقتی امکاناتی نداریم، چرا باید از ما انتظار مدال داشته باشند. من، مائده نظری و ستاره زرگر (اعضای تیم ملی سرعت زنان) برای حضور در مسابقات قزاقستان و مالزی، تمام هزینه را پدر و مادرمان پرداخت کردند.
هداوند در مورد استقبال کم رکابزنان از قهرمانی کشور تاکید کرد: هزینه ها بالا است و لاستیک دوچرخه خراب شود، دو، سه میلیون تومان باید پرداخت کنیم تا تعویض کنند. فدراسیون ما بچه مظلوم ورزش است و نه بودجه‌ای می‌دهند و نه رسیدگی می شود. دوچرخه‌سواری، رشته پرمدال، المپیکی و قدیمی است. چرا نباید دوچرخه سواری دیده شود و بودجه خوبی تعلق بگیرد، یا یک پیست برای ما ساخته شود؟ چرا هنوز باید در پیستی که ۴۰- ۵۰ سال پیش ساخته شده است تمرین کنیم آن هم در شرایطی که دیگر هیچ کشوری در پیست سیمانی تمرین نمی‌کند؟
او با اشاره به اینکه زنگ خطر در دوچرخه‌سواری زنان به صدا درآمده است، تاکید کرد: در مسابقه جایزه بزرگ چون جایزه داشت، خیلی ها شرکت کردند اما در قهرمانی کشور پنج، شش نفر آمدند. خود من هم مریض بودم رکاب نزدم. زشت نیست در قهرمانی کشور این تعداد نفر در خط استارت قرار بگیرند؟ در گذشته ۳۰ نفر در یک ماده قهرمانی کشور رقابت می‌کردیم الان تبدیل به چهار، پنج نفر شده است. اوضاع دارد بد می‌شود. همه بیشتر بودجه ورزش به فوتبال تعلق دارد. در صورتی که یکی، دوسال به رشته‌های پر مدال بودجه خوب بدهند، ببینند چقدر مدال از این رشته ها به دست می آید. کشورهای دیگر روی هزارم ثانیه کار می‌کنند تا این زمان کمتر شود. ما علم تنظیمات دوچرخه را هم نداریم و از کشورهای دیگر خیلی عقب هستیم، در این شرایط چگونه می‌توانیم با آنها رقابت کنیم.
