حلبی آبادها غالبا در نامرغوبترین و نامناسب ترین زمین‌ها مانند دشت‌های مستعد سیل همچنین دامنه تپه های شیب دار قرار دارند و عمدتا به شکل ذاتی نسبت به رخدادهای آب و هوایی شدید فزاینده ای آسیب پذیر هستند که عامل آنها تغییرات اقلیمی است. بسیاری از مردم که در زاغه ها زندگی می‌کنند مجبور به مهاجرت به دلیل نبود فرص ها در مناطق روستایی با کشور مبدا خود شده اند. آنان به گونه‌ای منظم از خدمات آب، سرویس‌های بهداشتی، برق و روشنایی خیابان ها بهره نمی‌برند. جرم، غالبا فراگیر است به ویژه زنان و دختران در معرض خطر هستند. بیکاری، مشاغل پاره وقت و هزینه حمل و نقل به مکان‌های دور برای کار به سختی های زندگی در زاغه‌ها می‌افزاید.
در این پیام آمده است: برای دستیابی به توسعه پایدار و زندگی شرافتمندانه برای همه، باید این مسائل حل شوند. امسال روز جهانی اسکان بشر به زاغه‌نشین‌ها اختصاص یافته است. غالبا مردم حاشیه نشین در غربت گمنامی به سر می‌برند یعنی هیچ آدرس یا آماری ندارند، همچنین نمی‌دانند چه وقت اوضاع زندگی آنان بهبود خواهد یافت. با یادگیری از تجربیات زاغه نشین‌ها، طراحان و سیاست گذاران شهری می توانند رفاه بخش عظیمی از خانواده ها بشری را بهبود بخشند. اجازه دهید به ندای مردمی که در زاغه ها زندگی می‌کنند گوش فرا دهیم تا دریابیم چه اقداماتی برای آنان موثر و چه کارهایی موثر نبوده و چه اقدامی نیاز به انجام است.
اینجانب در این روز جهانی اسکان بشر، دولت‌ها، بخش تجاری، موسسات علمی و سازمان‌های غیردولتی را ترغیب می‌نمایم به زاغه نشین‌ها اجازه اظهارنظر داده و به آنچه می گویند گوش فرا دهند. ما فن آوری و دانش برای ایجاد شهرهای پایدار از نظر اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست را بر اساس راه حل های محلی داریم. تضمین اینکه شهرهای بزرگ و کوچک ما با طراحی و مدیریت خوب گسترش یابند، نه تنها برای رفع نیازهای مسکن جمعیت رو به رشد شهری ضروری است، بلکه برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی، حفاظت از محیط زیست و حمایت توسعه پایدار نیز حیاتی است. اجازه دهید بر دستور کار شهری تمرکز نماییم که هیچ کس را پشت سر نگذارد.
همچنین جون کلاس مدیر اجرایی برنامه اسکان بشر ملل متحد در پیام خود با عنوان صدای زاغه نشینان، اعلام کرد: اولین دوشنبه ماه اکتبر هر سال فرصتی است تا درباره وضعیت سکونت گاه های انسانی و اینکه می خواهیم شهرهای آینده مان چگونه باشد، تامل کنیم.
امسال سازمان ملل متحد بر آن است توجه جهانیان را به ساکنانی که در سکونت گاه های غیررسمی زندگی می کرده و می کند، معطوف نماید به صدای زاغه نشینان یا ساکنان مناطق نابسامان شهری گوش فرا دهد.
هدف، افزایش آگاهی نسبت به شرایط زندگی در گوشه هایی از جهان است که پرازدحام اند، فاقد مسکن مناسب هستند، تسهیلات زیرساختی آب و بهداشت نامطلوبی داشته یا فاقد آن هستند و امنیت حق تصرف ندارند. در این مناطق، فضای عمومی به ندرت وجود دارد و خیابان بندی نیز اصلا وجود ندارد. سیستم حمل و نقل عمومی ناپیداست و دسترسی به خدمات فوری و اولیه هم وجود ندارد.
در اهداف توسعه هزاره، تعهد کردیم تا نسبت به بهبود زندگی صد میلیون زاغه نشین تا سال 2020 میلادی اقدام کنیم. تا سال 2010 میلادی بیش از دو برابر تعهد مذکور حاصل شده است. با رشد شهرنشینی، تعداد افرادی که در زاغه ها به دنیا می آیند یا به آن نقل مکان می کند، روبه افزایش است، لذا جمعیت کل ساکنان زاغه نشین نیز در حال افزایش است. برخی از برآوردها حاکی از سکونت یک میلیارد انسان در زاغه ها است.
زاغه نشینان بیش از دیگران تحت تاثیر تغییرات اقلیمی قرار می گیرند، چراکه مسکن آنها غالبا در مناطق خطرناک شیبدار و یا فضاهای ساختمانی نامناسب و با مصالح نامناسب ساخته شده‌اند و از این رو آسیب پذیری آنها در برابر زمین لغزش، زمین لرزه و سیل بیشتر است.
در این پیام آمده است: تلاش های ارزشمندی به منظور بهبود زاغه ها در سرتاسر دنیا و فراهم کردن زندگی بهتر برای ساکنان آنها صورت گرفته است لیکن زاغه ها، خود، نمود فرآیند شهری شدن شتابان و بی رویه هستند. نمودی که نتیجه مجال دادن به رشد شهرها بدون طراحی شهری و قانون گذاری مناسب و بی توجهی نسبت به شهروندان است. در حالی که روند بهسازی زاغه ها ادامه می دارد، می بایست، عاجلانه فعالیت هایمان را بر برنامه ریزی شهری موثر و ساخت مسکن ارزان قیمت و امن تمرکز کنیم تا بتوانیم به طور شایسته و مناسبی با نیازهای فزاینده شهروندان مواجه شویم.
با تکیه به روایت های واقعی می توان نقش برنامه های بهسازی زاغه ها در دست یابی به شرایط زندگی بهتر برای ساکنان زاغه ها و آثار اقتصادی و اجتماعی عمیق تر آن را به تصمیم سازان و برنامه ریزان در عرصه شهری نشان داد.
در سال 2016 میلادی، همایش جهانی ملل متحد با موضوع مسکن و توسعه شهری پایدار (هبیتات 3) ما را به یک دستور کار شهری جدید هدایت خواهد کرد. اما برای جلوگیری از گسترش زاغه ها نمی توان تا آن زمان دست روی دست گذاشت و کاری نکرد. شهروندان حق زندگی در مسکن مناسب و استفاده از خدمات زیربنایی و پایه را دارند و ما می بایست کاری کنیم که برنامه ریزی شهرهایمان در تناسب با تامین نیازهای آنها باشد. نزدیک به یک میلیارد زاغه نشین چنین انتظاری از ما دارند. ما می‌بایست صدای آنها را بشنویم.
