باید عاشق خدمت به مردم و فداکاری باشی تا در میان هرم آتش، انسانی را از مرگ حتمی نجات دهی.
وقتی می توانی تا حدود وظایف تعیین شده ات حرکت کنی، ولی فراتر از آن حرکت می کنی، وقتی قرار نیست جانت را برای نجات جان دیگری از دست بدهی، ولی این کار را با علم و آگاهی انجام می دهی، اینجاست که می گوییم این کارها دیگر در تعریف شغل و وظیفه جا نمی گیرد.
خیلی سخت است به آتش نشان شهیدی که آگاهانه ماسک اکسیژن را از صورتش برمی دارد تا دختربچه ای 9 ساله نفس بکشد، بگوییم او فقط به وظیفه اش عمل کرده است.
امید عباسی می توانست در آن جهنم سوزان، ماسک را از صورتش برندارد تا خودش زنده بماند و اتفاقا کسی هم به خاطر این کار او را مواخذه نمی کرد، اما این آتش نشان فداکار تهرانی که سال قبل به شهادت رسید، حاضر شد برای بقای همنوعش، از جانش بگذرد تا ایثار و انسانیت هم مقابلش زانو بزند.
این موردها هم کم نیستند، کافی است گشتی در اخبار حوادث بزنید و سرگذشت آتش نشان های شهیدی را بشنوید که بی چشمداشت و بی منت، جانشان را میان آتش جاگذاشته اند.امروز، روز آتش نشان است. روز آدم هایی که در دنیای واقعی و نه در فیلم های تخیلی، قهرمانان واقعی شهرها هستند.
چه زیبنده است که برای قدردانی از زحمات آنها هم که شده، حداقل بار اضافی بر دوش آنها نگذاریم.
این که آمارهای رسمی می گوید 40درصد آتش سوزی ها به علت پرتاب اشیای آتش زاست یا 95 درصد تماس ها با آتش نشانی پایتخت، مزاحمت تلفنی است، این رفتارها به هیچ وجه زیبنده فرهنگ ایرانی نیست و به همین دلیل، همه رسانه ها و نهادهای فرهنگ ساز وظیفه دارند که با آموزش عمومی، نحوه رعایت نکات ایمنی و برخورد صحیح با مراکز آتش نشانی را ترویج دهند.
